Voedselinformatie aan de consumenten ***I Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten (COM(2008)0040 – C6-0052/2008 – 2008/0028(COD))#P7_TC1-COD(2008)0028 Standpunt van het Europees Parlement in eerste lezing vastgesteld op 16 juni 2010 met het oog op de aanneming van Verordening (EU) nr. …/2010 van het Europees Parlement en de Raad betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten, tot wijziging van Verordeningen (EG) nr. 1924/2006 en (EG) nr. 1925/2006 en houdende intrekking van Richtlijn 87/250/EEG van de Commissie, Richtlijn 90/496/EEG van de Raad, Richtlijnen 94/54/EG en 1999/10/EG van de Commissie, Richtlijn 2000/13/EG, Richtlijnen 2002/67/EG en 2004/77/EG van de Commissie en Verordening (EG) nr. 608/2004 van de Commissie Voor de EER relevante tekst#BIJLAGE I#BIJLAGE II#BIJLAGE III#BIJLAGE IV#BIJLAGE V#BIJLAGE VI#BIJLAGE VII#BIJLAGE VIII#BIJLAGE IX#BIJLAGE X#BIJLAGE XI#BIJLAGE XII

(1)

In artikel 169 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) wordt bepaald dat de Unie bijdraagt tot de verwezenlijking van een hoog niveau van consumentenbescherming door middel van de maatregelen die zij op grond van artikel 114 neemt.

(2)

Het vrije verkeer van veilig ▐ voedsel is een wezenlijk aspect van de interne markt, dat een aanzienlijke bijdrage levert tot de gezondheid en het welzijn van de burgers en hun sociale en economische belangen. Deze verordening dient zowel de belangen van de interne markt, doordat zij zorgt voor vereenvoudiging van de rechtspraak, voor rechtszekerheid en terugdringing van de bureaucratie, als van de burgers doordat zij een heldere, begrijpelijke en leesbare etikettering van levensmiddelen voorschrijft.

(3)

Om een hoog niveau van bescherming van de gezondheid van de consumenten te bereiken en hun recht op informatie te waarborgen, moet ervoor worden gezorgd dat de consumenten de nodige informatie krijgen over de levensmiddelen die zij consumeren. Koopbeslissingen kunnen onder meer door gezondheids-, economische, milieu-, sociale en ethische overwegingen worden beïnvloed.

(4)

Verordening (EG) nr. 178/2002 van het Europees Parlement en de Raad van 28 januari 2002 tot vaststelling van de algemene beginselen en voorschriften van de levensmiddelenwetgeving, tot oprichting van een Europese Autoriteit voor voedselveiligheid en tot vaststelling van procedures voor voedselveiligheidsaangelegenheden⁽³⁾ bepaalt dat het een algemeen beginsel van de levensmiddelenwetgeving is dat aan de consumenten een basis wordt geboden om met kennis van zaken keuzes te maken ten aanzien van de levensmiddelen die zij consumeren en dat praktijken worden voorkomen die de consument kunnen misleiden.

(5)

Richtlijn 2005/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 11 mei 2005 betreffende oneerlijke handelspraktijken van ondernemingen jegens consumenten op de interne markt⁽⁴⁾ bestrijkt bepaalde aspecten van de verstrekking van informatie aan de consumenten, met name om misleidende acties en omissies van informatie te voorkomen. De algemene beginselen inzake oneerlijke handelspraktijken moeten worden aangevuld met specifieke voorschriften betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten.

(6)

Er worden voor alle levensmiddelen geldende uniale voorschriften inzake voedseletikettering vastgesteld in Richtlijn 2000/13/EG van het Europees Parlement en de Raad van 20 maart 2000 betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgeving der lidstaten inzake de etikettering en presentatie van levensmiddelen alsmede inzake de daarvoor gemaakte reclame⁽⁵⁾. De meeste bepalingen van die richtlijn dateren uit 1978 en moeten daarom worden bijgewerkt.

(7)

Richtlijn 90/496/EEG van de Raad van 24 september 1990 inzake de voedingswaarde-etikettering van levensmiddelen⁽⁶⁾ stelt voorschriften vast inzake de inhoud en de presentatie van voedingswaarde-informatie op voorverpakte levensmiddelen. De vermelding van voedingswaarde-informatie is vrijwillig, tenzij een voedingswaardegerelateerde claim betreffende het levensmiddel wordt gemaakt. De meeste bepalingen van die richtlijn dateren uit 1990 en moeten daarom worden bijgewerkt.

(8)

De algemene etiketteringsvoorschriften worden aangevuld met een aantal bepalingen die van toepassing zijn op alle levensmiddelen in bijzondere omstandigheden of op bepaalde categorieën van levensmiddelen. Bovendien bestaat een aantal specifieke voorschriften die van toepassing zijn op specifieke levensmiddelen.

(9)

Hoewel de oorspronkelijke doelstellingen en de kernelementen van de huidige etiketteringwetgeving nog steeds geldig zijn, is het nodig dat de wetgeving wordt gestroomlijnd om te zorgen voor een gemakkelijkere toepassing en een grotere rechtszekerheid voor de belanghebbenden en om haar te moderniseren teneinde rekening te houden met nieuwe ontwikkelingen op het gebied van de voedselinformatie.

(10)

Er bestaat onder de burgers belangstelling voor het verband tussen voeding en gezondheid en voor de keuze van een aan de individuele behoeften aangepast voedingspakket. In het Witboek van de Commissie van 30 mei 2007 over een EU-strategie voor aan voeding, overgewicht en obesitas gerelateerde gezondheidskwesties staat dat voedingswaarde-etikettering één van de methodes is om de consumenten te informeren over de samenstelling van de levensmiddelen en hen te helpen een goed doordachte keuze te maken. Voorlichtings- en informatie campagnes vormen een belangrijk mechanisme voor het verbeteren van het inzicht van de consument in gegevens over voedsel. In de Uniestrategie voor het consumentenbeleid 2007-2013 is onderstreept dat het voor een doeltreffende concurrentie en de welvaart van de consumenten van essentieel belang is dat de consumenten in staat worden gesteld om goed doordachte keuzes te maken. Kennis van de grondbeginselen van de voeding en een adequate voedingswaarde-informatie op levensmiddelen zou er op significante wijze toe bijdragen dat de consument in staat wordt gesteld een dergelijke goed doordachte keuze te maken. Voorts is het zinnig en juist dat consumenten in de lidstaten om antwoord te krijgen op specifieke vragen over voedsel, gebruik kunnen maken van een neutrale informatiebron. Daarom moeten de lidstaten zorgen voor adequate hotlines. De levensmiddelensector kan eventueel bijdragen aan de financiering hiervan.

(11)

Om de rechtszekerheid te vergroten en te zorgen voor een rationele en consistente handhaving van de voorschriften is het dienstig dat de Richtlijnen 90/496/EEG en 2000/13/EG worden ingetrokken en worden vervangen door een enkele verordening die zorgt voor zekerheid voor zowel de consumenten als het bedrijfsleven en de administratieve lasten vermindert.

(12)

Voor de duidelijkheid is het dienstig dat andere horizontale wetsbesluiten worden ingetrokken en in deze verordening worden opgenomen, namelijk Richtlijn 87/250/EEG van de Commissie van 15 april 1987 inzake de vermelding van het alcoholvolumegehalte bij etikettering van voor de eindverbruiker bestemde alcoholhoudende dranken⁽⁷⁾, Richtlijn 94/54/EG van de Commissie van 18 november 1994 betreffende de vermelding op het etiket van bepaalde levensmiddelen van andere verplichte gegevens dan die waarin Richtlijn 79/112/EEG van de Raad voorziet⁽⁸⁾, Richtlijn 1999/10/EG van de Commissie van 8 maart 1999 houdende afwijkingen van artikel 7 van Richtlijn 79/112/EEG van de Raad inzake de etikettering van levensmiddelen⁽⁹⁾, Richtlijn 2002/67/EG van de Commissie van 18 juli 2002 betreffende de etikettering van levensmiddelen die kinine en levensmiddelen die cafeïne bevatten⁽¹⁰⁾, Verordening (EG) nr. 608/2004 van de Commissie van 31 maart 2004 inzake de etikettering van voedingsmiddelen en voedselingrediënten met toegevoegde fytosterolen, fytosterolesters, fytostanolen en/of fytostanolesters⁽¹¹⁾ en Richtlijn 2004/77/EG van de Commissie van 29 april 2004 tot wijziging van Richtlijn 94/54/EG wat betreft de etikettering van bepaalde levensmiddelen die glycyrrizinezuur en het ammoniumzout daarvan bevatten⁽¹²⁾.

(13)

Het is nodig dat gemeenschappelijke definities, beginselen, voorschriften en procedures worden vastgesteld om een duidelijk kader en een gemeenschappelijke basis voor de uniale en nationale maatregelen inzake voedselinformatie te vormen.

(14)

Voor het volgen van een omvattende en evolutieve aanpak bij de verstrekking van informatie aan de consumenten over de levensmiddelen die zij consumeren, is het nodig dat wordt gezorgd voor een brede definitie van voedingsinformatiewetgeving, die voorschriften van algemene en specifieke aard omvat alsook voor een brede definitie van voedingsinformatie en -voorlichting, die ook informatie omvat die door andere middelen dan het etiket wordt verstrekt.

(15)

De voorschriften van de Unie zouden alleen van toepassing mogen zijn op ondernemingen waarvan de opzet een bepaalde continuïteit van de activiteiten en een bepaalde organisatiegraad impliceert. Activiteiten zoals het occasioneel leveren van levensmiddelen aan derden, het serveren van maaltijden en het verkopen van levensmiddelen door privépersonen, bij voorbeeld tijdens ▐ charitatieve activiteiten of buurtfeesten en vergaderingen, alsook de verkoop van levensmiddelen in de diverse vormen van rechtstreekse verkoop vanuit boerenbedrijven vallen niet onder deze verordening. Om met name kleine en middelgrote ondernemingen (KMO's) in de ambachtelijke levensmiddelensector en de detailhandel in levensmiddelen, waartoe eveneens de grootkeukens worden gerekend, niet overmatig te belasten, dienen niet-voorverpakte producten van de etiketteringsplicht te worden vrijgesteld.

(16)

Cateringdiensten die worden geleverd door transportbedrijven, mogen alleen onder deze verordening vallen, als zij worden geleverd op routes tussen twee punten op het grondgebied van de Unie.

(17)

Cateringdiensten die worden verleend door bioscopen – met uitzondering van KMO's – dienen onder deze verordening te vallen wanneer het voedsel op het verkooppunt wordt verpakt in standaardverpakkingen die een vaste hoeveelheid bevatten, zodat de eindhoeveelheid en inhoud van voedsel of dranken vaststaan en meetbaar zijn.

(18)

De wetgeving inzake voedselinformatie moet eveneens gebaseerd zijn op informatie-eisen van de consumenten en ervoor zorgen dat de innovatie in de bedrijfstak levensmiddelen niet wordt verstikt. Doordat exploitanten in de levensmiddelenindustrie vrijwillige aanvullende gegevens kunnen verstrekken wordt aanvullende soepelheid mogelijk.

(19)

Het doel van het voorschrijven van verplichte voedselinformatie is de consumenten in staat te stellen bewuste koopbesluiten te nemen die aansluiten op hun individuele voedingswensen en -behoeften ▐.

(20)

Om het mogelijk te maken dat de voedselinformatiewetgeving wordt aangepast aan de ▐ informatiebehoeften van de consumenten en om te voorkomen dat er overbodig verpakkingsafval ontstaat, moet de verplichte etikettering van levensmiddelen beperkt worden tot de vermelding van basisgegevens, die aantoonbaar van groot belang zijn voor de meeste consumenten ▐.

(21)

Nieuwe voorschriften voor verplichte voedselinformatie of nieuwe vormen van presentatie van informatie over levensmiddelen mogen echter alleen als dat nodig is, worden vastgesteld overeenkomstig de beginselen van subsidiariteit, evenredigheid, doorzichtigheid en duurzaamheid.

(22)

In aanvulling op de reeds bestaande regelingen tegen misleidende reclame moeten de voorschriften inzake voedselinformatie de vermelding van bijzonderheden verbieden die de consument misleiden, in het bijzonder informatie met betrekking tot de energetische waarde, de herkomst of de samenstelling van de levensmiddelen. Om doeltreffend te zijn moet dit verbod ook gelden voor de presentatie van levensmiddelen en de reclame die ervoor wordt gemaakt.

(23)

Van een aantal levensmiddelen wordt beweerd dat de consumptie ervan gunstige gevolgen heeft voor de gezondheid. Dit soort beweringen moet zodanig worden geformuleerd dat gewaarborgd is dat de gevolgen van gebruik van deze producten meetbaar of controleerbaar zijn.

(24)

Om een versnippering van de voorschriften betreffende de verantwoordelijkheid van de exploitanten van levensmiddelenbedrijven ten aanzien van foute, misleidende of ontbrekende voedselinformatie te voorkomen, is het van wezenlijk belang dat de verantwoordelijkheden van de levensmiddelenbedrijven op dit gebied helder worden vastgelegd. Onverminderd artikel 19 van Verordening (EG) nr. 178/2002 reageren de exploitanten van levensmiddelenbedrijven die verantwoordelijk zijn voor detailhandels- en distributieactiviteiten die niet van invloed zijn op de voedselinformatie, onmiddellijk wanneer zij vernemen dat dergelijke informatie niet in overeenstemming is met de bepalingen van deze verordening.

(25)

Er moet een lijst worden opgesteld van alle verplichte informatie die ▐ moet worden verstrekt voor alle levensmiddelen die zijn bestemd voor de eindverbruiker en grootcateraars. Op die lijst moet de informatie blijven staan die reeds krachtens de bestaande wetgeving wordt voorgeschreven, aangezien die over het algemeen wordt beschouwd als een waardevol acquis voor de consumenteninformatie.

(26)

Nieuwe informatie- en communicatietechnologieën kunnen een belangrijke rol spelen bij het overbrengen van aanvullende informatie aan de consument, aangezien de uitwisseling van informatie dankzij deze technologieën snel en goedkoop kan gebeuren. Het is denkbaar dat consumenten aanvullende informatie krijgen via in supermarkten geplaatste terminals. Deze terminals zouden door het lezen van de streepjescode, informatie over het product in kwestie verschaffen. Een andere mogelijkheid bestaat erin dat de consumenten via een specifieke webpagina toegang wordt geboden tot aanvullende informatie.

▐

(27)

Wanneer sommige ingrediënten of andere stoffen bij de vervaardiging van levensmiddelen worden gebruikt en hierin nog aanwezig zijn, dan kunnen zij allergieën of intoleranties veroorzaken en in sommige gevallen zelfs de gezondheid van de betrokkenen in gevaar brengen. Het is dus belangrijk dat informatie over de aanwezigheid van levensmiddelenadditieven, technische hulpstoffen en andere stoffen met een wetenschappelijk bewezen allergene werking of die ziekterisico kunnen doen stijgen wordt verstrekt om met name consumenten die aan een voedselallergie of -intolerantie lijden in staat te stellen doelgericht levensmiddelen uit te kiezen die voor hen veilig zijn. Ook sporen van deze stoffen moeten aangegeven worden, zodat personen met ernstiger allergieën een veilige keuze kunnen maken. Hiervoor moeten gemeenschappelijke regels worden uitgewerkt.

(28)

Voedseletiketten moeten duidelijk en begrijpelijk zijn zodat zij de consumenten kunnen helpen bij het maken van gerichte voedsel- en voedingskeuzes. Uit studies blijkt dat de goede leesbaarheid van het etiket een belangrijk element is om er zoveel mogelijk voor te zorgen dat de op het etiket vermelde informatie de doelgroep beïnvloedt en dat onleesbare productinformatie één van de belangrijkste oorzaken van de ontevredenheid van de consumenten met voedseletiketten is. Bijgevolg moeten elementen zoals lettertype, kleur en contrast samen worden beschouwd.

(29)

Om te zorgen voor de verstrekking van voedselinformatie is het nodig dat ook rekening wordt gehouden met de verkoop van levensmiddelen op afstand. Hoewel het duidelijk is dat via verkoop op afstand geleverde levensmiddelen aan dezelfde informatievoorschriften moeten voldoen als in winkels verkochte levensmiddelen, is het nodig dat wordt verduidelijkt dat in dergelijke gevallen de relevante verplichte voedselinformatie ook beschikbaar moet zijn voordat de aankoop plaatsvindt.

(30)

Om de consumenten te voorzien van de voedselinformatie die zij nodig hebben om een doordachte keuze te maken, moet op alcoholhoudende mengdranken ook informatie worden verstrekt over de ingrediënten die zij bevatten.

(31)

In aansluiting op de resolutie van het Europees Parlement van 5 september 2007 over een EU-strategie ter ondersteuning van de lidstaten bij het beperken van aan alcohol gerelateerde schade⁽¹³⁾, het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 18 september 2008 betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten, de werkzaamheden van de Commissie en de algemene bezorgdheid van het publiek over de schadelijke gevolgen van alcohol voor met name jonge en kwetsbare consumenten stelt de Commissie samen met de lidstaten een definitie vast voor dranken zoals speciaal voor jongeren bestemde „alcopops”. Gezien hun alcoholgehalte moeten voor „alcopops” strengere etiketteringseisen gelden en moeten deze in winkels duidelijk van frisdranken worden gescheiden.

(32)

Het is ook belangrijk dat aan de consumenten informatie over de andere alcoholhoudende dranken wordt verstrekt. Er bestaan reeds specifieke communautaire voorschriften betreffende de etikettering van wijn. In Verordening (EG) nr. 1493/1999 van de Raad van 17 mei 1999 houdende een gemeenschappelijke ordening van de wijnmarkt⁽¹⁴⁾ wordt een exhaustief stel technische normen vastgesteld die betrekking hebben op alle oenologische procedés, productiemethoden en wijzen van presentatie en etikettering van wijnen, zodat alle fasen in de keten worden bestreken en zodat de consumenten worden beschermd en naar behoren worden geïnformeerd. Deze wetgeving beschrijft met name op precieze en exhaustieve wijze de stoffen die in het productieproces worden gebruikt, tezamen met de voorwaarden voor het gebruik daarvan via een positieve lijst van oenologische procedés en behandelingen; niet in deze lijst opgenomen procedés zijn verboden. Daarom moet wijn in dit stadium worden vrijgesteld van de verplichting om een lijst van ingrediënten te vermelden en een voedingswaardedeclaratie te verstrekken. Wat betreft bier en gedistilleerde drank, als omschreven in artikel 2, lid 1, van Verordening (EG) nr. 110/2008 van het Europees Parlement en de Raad van 15 januari 2008 betreffende de definitie, de aanduiding, de presentatie, de etikettering en de bescherming van geografische aanduidingen van gedistilleerde dranken⁽¹⁵⁾, moeten dezelfde vrijstellingen van toepassing zijn om te zorgen voor een consistente aanpak en de nodige coherentie met de voor wijn vastgestelde voorwaarden. De Commissie zal echter vijf jaar na de inwerkingtreding van deze verordening een verslag opstellen en kan, zo nodig, in de context van deze verordening specifieke voorschriften voorstellen.

(33)

De vermelding van het land van oorsprong of de plaats van herkomst van een levensmiddel is verplicht overeenkomstig artikel 9, lid 1, letter k) en wanneer de afwezigheid daarvan de consumenten zou kunnen misleiden wat het werkelijke land of de werkelijke plaats van herkomst van dat product betreft. In andere gevallen ▐ moet het land van oorsprong of de plaats van herkomst worden vermeld op een wijze die de consument niet misleidt en op grond van duidelijk omschreven criteria, zodat voor het gehele bedrijfsleven dezelfde voorwaarden gelden en de consumenten de informatie over het land van oorsprong of de plaats van herkomst van een levensmiddel beter begrijpen. Dergelijke criteria gelden echter niet ▐ voor de aanduidingen in verband met de naam en het adres van de exploitant van een levensmiddelenbedrijf.

(34)

Als exploitanten van levensmiddelenbedrijven ▐ aangeven dat een levensmiddel afkomstig is uit de Europese Unie om de aandacht van de consumenten te vestigen op de kwaliteiten van hun product en de productienormen van de Europese Unie moeten dergelijke aanduidingen ▐ aan geharmoniseerde criteria voldoen. Hetzelfde geldt, indien van toepassing, voor de aanduiding van de lidstaat.

(35)

De niet-preferentiële regels van oorsprong van de Unie zijn vastgesteld in Verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek⁽¹⁶⁾ en de uitvoeringsbepalingen in Verordening (EEG) nr. 2454/93 van de Commissie van 2 juli 1993⁽¹⁷⁾. De bepaling van het land van oorsprong moet zijn gebaseerd op die voorschriften, die bij de handelaren en de overheidsinstanties goed bekend zijn en de toepassing zullen vergemakkelijken.

(36)

De voedingswaardedeclaratie op een levensmiddel betreft informatie over de aanwezigheid van energie en bepaalde nutriënten en ingrediënten in levensmiddelen. De verplichte verstrekking van voedingswaarde-informatie op de voor- en achterzijde van de verpakking moet gesteund worden door maatregelen van de lidstaten, zoals een actieplan voeding als onderdeel van het nationale volksgezondheidsbeleid, waar specifieke aanbevelingen uit kunnen worden afgeleid op het gebied van de voedingseducatie van het grote publiek, en dat het maken van doordachte voedselkeuzes zal bevorderen.

(37)

In het bovenvermeld Witboek van de Commissie van 30 mei 2007 wordt bijzondere aandacht besteed aan bepaalde voedingselementen die van belang zijn voor de volksgezondheid. Daarom is het dienstig dat de voorschriften inzake de verplichte verstrekking van voedingswaarde-informatie stroken met de aanbevelingen van het Witboek.

(38)

Over het algemeen zijn de consumenten zich niet bewust van de potentiële bijdrage van alcohol-houdende dranken aan hun totale voeding. Daarom zou het nuttig zijn als de producenten de informatie over het energiegehalte van ▐ alcoholhoudende dranken verstrekten.

(39)

Voor de rechtszekerheid en de samenhang van de unitaire wetgeving moet de vrijwillige vermelding van voedings- en gezondheidsclaims op voedseletiketten geschieden overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1924/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 20 december 2006 inzake voedings- en gezondheidsclaims voor levensmiddelen⁽¹⁸⁾.

(40)

Om onnodige lasten voor de levensmiddelenproducenten en de handel te vermijden is het dienstig dat bepaalde categorieën van levensmiddelen die niet verwerkt zijn of waarvoor de voedingswaarde-informatie geen beslissende factor voor de aankoopbeslissing van de consument is, dan wel waarvan de buitenste verpakking of het etiket te klein is om er alle verplichte informatie op aan te brengen, worden vrijgesteld van een verplichte voedingswaardedeclaratie, tenzij de verplichting om dergelijke informatie te verstrekken wordt voorgeschreven door andere unitaire wetgeving.

(41)

Om de gemiddelde consument aan te spreken en het informatieve doel te dienen waarvoor zij wordt ingevoerd en gezien het huidige niveau van de kennis over voeding moet de verstrekte informatie voor de gemiddelde consument gemakkelijk te begrijpen zijn. Het lijkt zinvol de informatie in een en hetzelfde gezichtsveld weer te geven, zodat gewaarborgd is dat de consumenten de essentiële voedingswaarde-informatie meteen zien wanneer zij levensmiddelen kopen ▐.

(42)

Recente ontwikkelingen op het gebied van de uitdrukking van de voedingswaardedeclaratie, anders dan per 100g/100ml/portie, door sommige lidstaten en organisaties in de levensmiddelensector suggereren dat dergelijke regelingen de consumenten bevallen, aangezien zij hen kunnen helpen bij het snel maken van snelle keuzes. Er zijn echter geen wetenschappelijke gegevens voor de gehele Unie beschikbaar over de wijze waarop de gemiddelde consument de alternatieve uitdrukking van de informatie begrijpt en gebruikt. Om producten in verpakkingen van verschillende grootte gemakkelijker te kunnen vergelijken, is het dan ook zinnig de verplichte vermelding van de voedingswaarde per 100 g/100 ml te behouden, en indien nodig aanvullende vermeldingen per portie toe te staan. Als het levensmiddel als afzonderlijke portie is voorverpakt, moet ook de voedingswaarde per portie verplicht worden vermeld. Om te voorkomen dat misleidende gegevens worden verstrekt over de omvang van de portie, moeten door middel van een raadplegingsprocedure voor de hele Unie geldende normen voor de omvang van porties worden vastgesteld.

(43)

De declaratie in het hoofdgezichtsveld van de hoeveelheden voedingselementen en vergelijkende indicatoren in een gemakkelijk erkenbare vorm om een beoordeling van de voedingseigenschappen van een levensmiddel mogelijk te maken, moet in haar geheel als een deel van de voedingswaardedeclaratie worden beschouwd en mag niet worden behandeld als een groep van afzonderlijke claims.

(44)

Uit de ervaring blijkt dat vrijwillige voedselinformatie in veel gevallen wordt verstrekt ten koste van de duidelijkheid van de verplichte informatie. Daarom moeten criteria worden vastgesteld om de exploitanten van levensmiddelenbedrijven en de handhavingsautoriteiten te helpen bij het vinden van een goed evenwicht tussen de verstrekking van verplichte en vrijwillige voedselinformatie.

(45)

Ook bij niet-voorverpakte levensmiddelen en het aanbod van grote cateringbedrijven is informatie over mogelijke allergenen zeer belangrijk voor personen met een allergie. Daarom moet dergelijke informatie altijd voor de consument beschikbaar zijn.

(46)

De lidstaten mogen geen andere bepalingen goedkeuren dan die welke door deze verordening worden vastgesteld op het gebied dat zij harmoniseert, tenzij specifiek anders aangegeven in deze verordening. Aangezien nationale etiketteringseisen aanleiding kunnen geven tot belemmeringen voor het vrije verkeer in de interne markt, is het bovendien wenselijk dat de lidstaten aantonen waarom dergelijke maatregelen noodzakelijk zijn en kenbaar maken wat zij zullen ondernemen om ervoor te zorgen dat de genomen maatregelen de handel zo weinig mogelijk hinderen.

(47)

De voorschriften inzake voedselinformatie moeten kunnen worden aangepast aan de snel veranderende sociale, economische en technologische omgeving.

(48)

Ten aanzien van bepaalde aspecten van voedselinformatie die aanleiding geven tot de ontwikkeling van innovatieve en moderne handelspraktijken, is het nodig dat voldoende experimenten en consumentenonderzoeken worden toegestaan en dat solide bewijsmateriaal over de beste systemen wordt verstrekt. Daarom moet de uniaal voedselinformatiewetgeving zich in dergelijke gevallen beperken tot de vaststelling van de essentiële voorschriften voor de bepaling van het niveau van de bescherming van de consument en flexibiliteit bieden voor de naleving van deze voorschriften, op een wijze die compatibel is met de bepalingen inzake de interne markt.

(49)

Om ervoor te zorgen dat meer gedetailleerde voorschriften inzake voedselinformatie op dialectische wijze worden opgesteld en vastgesteld en op beste praktijken zijn gestoeld, moeten op uniaal en nationaal niveau flexibele mechanismen worden opgezet die zijn gebaseerd op een openbare en transparante raadpleging en een duurzame wisselwerking tussen een groot aantal representatieve belanghebbenden. Dergelijke mechanismen kunnen leiden tot de ontwikkeling van nationale niet-bindende regelingen op grond van solide consumentenonderzoek en een brede raadpleging van belanghebbenden. Er moeten mechanismen worden opgezet die de consumenten in staat stellen de overeenkomstig een nationale regeling geëtiketteerde levensmiddelen te identificeren, bijvoorbeeld aan de hand van een identificatienummer of een symbool.

(50)

Om ervoor te zorgen dat de in de lidstaten behaalde resultaten een consistent niveau vertonen, is het nodig dat de constante uitwisseling van beste praktijken en ervaring tussen de lidstaten en met de Commissie wordt bevorderd en de deelname van de belanghebbenden aan dergelijke uitwisselingen wordt gestimuleerd.

(51)

De lidstaten moeten officiële controles uitvoeren om deze verordening te handhaven overeenkomstig Verordening (EG) nr. 882/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 inzake officiële controles op de naleving van de wetgeving inzake diervoeders en levensmiddelen en de voorschriften inzake diergezondheid en dierenwelzijn⁽¹⁹⁾.

(52)

De verwijzingen naar Richtlijn 90/496/EEG in Verordening (EG) nr. 1924/2006 en in Verordening (EG) nr. 1925/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 20 december 2006 betreffende de toevoeging van vitaminen en mineralen en bepaalde andere stoffen aan levensmiddelen⁽²⁰⁾ moeten worden bijgewerkt om met deze verordening rekening te houden. De Verordeningen (EG) nr. 1924/2006 en (EG) nr. 1925/2006 moeten daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(53)

Om de belanghebbende partijen, vooral KMO's, in staat te stellen om voedingswaarde-informatie op hun producten aan te brengen, moet de toepassing van de maatregelen om de vermelding van voedingswaarde-informatie verplicht te stellen via uitgebreide overgangsperioden geleidelijk worden ingevoerd, waarbij voor microbedrijven nog in een bijkomende overgangsperiode moet worden voorzien.

(54)

Natuurlijk kunnen ook producten van de ambachtelijke levensmiddelensector en verse producten van de kleinhandel in voeding die rechtstreeks op de plaats van verkoop worden geproduceerd, stoffen bevatten die bij gevoelige personen allergische of intolerantiereacties veroorzaken. Aangezien met name niet-voorverpakte producten evenwel in rechtstreeks contact met de klant worden verkocht, moet de desbetreffende informatie bijvoorbeeld worden verstrekt via het verkoopsgesprek of via een duidelijk zichtbaar bord in de verkoopszone dan wel via informatiemateriaal dat is uitgestald.

(55)

Aangezien de doelstellingen van deze verordening niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt en derhalve beter op uniaal niveau kunnen worden gerealiseerd, kan de Unie maatregelen nemen overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel. Overeenkomstig het in dat artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan wat nodig is om die doelstellingen te verwezenlijken.

▐

(56)

De Commissie moet de bevoegdheid krijgen om overeenkomstig artikel 290 VWEU gedelegeerde handelingen vast te stellen. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden passend overleg pleegt, onder meer met deskundigen.

(57)

Om uniforme uitvoeringsvoorwaarden te waarborgen, moeten aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden worden verleend om technische richtsnoeren vast te stellen voor de interpretatie van de lijst van ingrediënten die allergieën of intoleranties veroorzaken, om te bepalen hoe de datum van minimale houdbaarheid moet worden vermeld en om een standpunt in te nemen met betrekking tot de nationale bepalingen van een lidstaat. Overeenkomstig artikel 291 VWEU worden volgens de gewone wetgevingsprocedure bij verordening vooraf de algemene voorschriften en beginselen vastgelegd die van toepassing zijn op de wijze waarop de lidstaten de uitoefening van de uitvoeringsbevoegdheden door de Commissie controleren. In afwachting van de vaststelling van die verordening en gezien de noodzaak om deze verordening zo spoedig mogelijk vast te stellen, moet de controle door de lidstaten worden uitgeoefend overeenkomstig de bepalingen van Besluit 1999/468/EG van de Raad van 28 juni 1999 tot vaststelling van de voorwaarden voor de uitoefening van de aan de Commissie verleende uitvoeringsbevoegdheden⁽²¹⁾, met uitzondering van de regelgevingsprocedure met toetsing, die niet van toepassing is, voor zover deze bepalingen compatibel blijven met de gewijzigde Verdragen. De verwijzingen naar deze bepalingen moeten evenwel worden vervangen door verwijzingen naar de in de nieuwe verordening vastgestelde voorschriften en beginselen, zodra deze verordening in werking treedt,

▐

a)

de definities van „levensmiddel”, „levensmiddelenwetgeving”, „levensmiddelenbedrijf”, „exploitant van een levensmiddelenbedrijf”, „detailhandel”, „in de handel brengen” en „eindverbruiker” in artikel 2 en in artikel 3, punten 1), 2), 3), 7), 8) en 18), van Verordening (EG) nr. 178/2002;

b)

de definitie van „verwerking”, „onverwerkte producten” en „verwerkte producten” in artikel 2, lid 1), onder m), n) en o), van Verordening (EG) nr. 852/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 inzake levensmiddelenhygiëne⁽²⁴⁾;

c)

de definities van „levensmiddelenadditieven” en „technische hulpmiddelen” in artikel 1, lid 2, en in artikel 1, lid 3, onder a) van Richtlijn 89/107/EEG van de Raad van 21 december 1988 betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgevingen der lidstaten inzake levensmiddelenadditieven die in voor menselijke voeding bestemde waren mogen worden gebruikt⁽²⁵⁾;

d)

de definitie van „aroma” in artikel 1, lid 2, onder a), van Richtlijn 88/388/EEG van de Raad van 22 juni 1988 betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgevingen der lidstaten inzake aroma's voor gebruik in levensmiddelen en de uitgangsmaterialen voor de bereiding van die aroma's⁽²⁶⁾;

e)

de definities van „vlees” en „separatorvlees” in de punten 1.1 en 1.14 van bijlage I bij Verordening (EG) nr. 853/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 houdende vaststelling van specifieke hygiënevoorschriften voor levensmiddelen van dierlijke oorsprong⁽²⁷⁾;

f)

de definities van „claim”, „nutriënt”, „andere stof”, „voedingsclaim” en „gezondheidsclaim” in artikel 2, lid 2, punten 1) tot en met 5), van Verordening (EG) nr. 1924/2006.

a)

informatie over de identiteit en samenstelling, hoeveelheden, eigenschappen of andere kenmerken van het levensmiddel;

b)

informatie over de bescherming van de gezondheid van de consumenten en het veilig gebruik van een levensmiddel. Dit betreft met name informatie over:

c)

informatie over de voedingskenmerken om de consumenten, onder wie personen met speciale voedingsbehoeften, in staat te stellen goed doordachte keuzes te maken.

a)

doordat de beschrijving en/of afbeelding van het levensmiddel de consument zou kunnen misleiden met betrekking tot de aard, identiteit, eigenschappen, samenstelling, afzonderlijke ingrediënten en de hoeveelheid, die daarvan in het product aanwezig is, houdbaarheid, land van oorsprong of plaats van herkomst en wijze van vervaardiging of verkrijging;

b)

door via het etiket of afbeeldingen op de verpakking te suggereren dat sprake is van een bepaald product of ingrediënt, terwijl in feite sprake is van een surrogaatlevensmiddel of een vervanging van een ingrediënt dat als regel voor een product wordt gebruikt. In dergelijke gevallen moet op de verpakking duidelijk „surrogaat” of „geproduceerd met gebruikmaking van (vermelding van het vervangende ingrediënt) in plaats van (vermelding van het vervangen ingrediënt)” worden vermeld;

c)

door bij vleesproducten te suggereren dat het om een natuurlijk gegroeid stuk vlees gaat, terwijl het product uit stukjes vlees is samengesteld. In dergelijke gevallen moet het product op de zichtbare kant van de verpakking worden voorzien van de vermelding „gebonden vlees, samengesteld uit stukjes vlees”;

d)

door aan het levensmiddel effecten of eigenschappen toe te schrijven die het niet bezit;

e)

door te suggereren dat het levensmiddel bijzondere kenmerken vertoont, hoewel alle soortgelijke levensmiddelen dezelfde kenmerken bezitten, dan wel door nadrukkelijk te wijzen op het ontbreken van bepaalde ingrediënten en/of voedingsstoffen, die in het desbetreffende soort levensmiddel logischerwijze niet aanwezig zijn;

f)

door expliciet reclame te maken met een duidelijke vermindering van het suiker- en/of vetgehalte, wanneer niet tevens het energiegehalte (kilojoule, resp. kilocalorieën) dienovereenkomstig is gereduceerd;

g)

door het woord „dieet” te vermelden als het voedingsmiddel niet voldoet aan de communautaire voorschriften inzake levensmiddelen die voor een bijzondere voedingswijze bestemd zijn;

h)

voor melk: door melk als „vers” aan te duiden terwijl de uiterste houdbaarheidsdatum meer dan zeven dagen na de vuldatum ligt.

a)

reclame;

b)

de wijze van aanbieding van de levensmiddelen en met name de vorm of het uiterlijk van de levensmiddelen of de verpakking, het gebruikte verpakkingsmateriaal, de wijze waarop zij worden gepresenteerd, alsmede de omgeving waarin zij worden uitgestald.

a)

wanneer de voorverpakte levensmiddelen bestemd zijn voor de eindverbruiker, maar worden verhandeld in een stadium vóór de verkoop aan de eindverbruiker en wanneer dit stadium niet de verkoop aan een grootcateraar is;

b)

wanneer de voorverpakte levensmiddelen bestemd zijn om aan grootcateraars te worden geleverd om daar te worden toebereid, verwerkt, verdeeld of versneden.

a)

de benaming waaronder het product wordt verkocht;

b)

de lijst van ingrediënten;

c)

in bijlage II opgenomen ingrediënten die allergieën of intoleranties veroorzaken en daarvan afgeleide stoffen, met inachtneming van specifieke bepalingen betreffende niet-voorverpakte levensmiddelen;

d)

de hoeveelheid van bepaalde ingrediënten of categorieën ingrediënten overeenkomstig bijlage VII;

e)

de nettohoeveelheid van het levensmiddel op het moment van verpakking;

f)

de datum van minimale houdbaarheid of, in het geval van levensmiddelen die uit microbiologisch oogpunt bederfelijk zijn, de uiterste consumptiedatum;

g)

bij diepvriesproducten de productiedatum;

h)

bijzondere bewaarvoorschriften en/of gebruiksvoorwaarden, o.m. informatie over de wijze van invriezing en opslag en de houdbaarheid voor en na het openen van de verpakking, als het levensmiddel zonder deze informatie niet naar behoren kan worden gebruikt;

i)

een gebruiksaanwijzing, als het levensmiddel zonder gebruiksaanwijzing niet behoorlijk kan worden gebruikt;

j)

de naam of handelsnaam of een geregistreerd handelsmerk en het adres van de in de Unie gevestigde fabrikant of de verpakker, en voor uit derde landen afkomstige producten de verkoper/de importeur of eventueel de exploitant van een levensmiddelenbedrijf onder wiens naam of handelsnaam het levensmiddel op de markt wordt gebracht.

k)

het land ▐ of de plaats van herkomst voor de volgende producten:

Voor alle andere levensmiddelen, het land ▐ of de plaats van herkomst indien het weglaten daarvan de consument zou kunnen misleiden aangaande het werkelijke land of de werkelijke plaats van herkomst van het levensmiddel, met name als de bij het levensmiddel gevoegde informatie of het etiket in zijn geheel anders zou impliceren dat het levensmiddel een verschillend land of een verschillende plaats van herkomst heeft; in dergelijke gevallen geschiedt de aanduiding door middel van gedelegeerde handelingen overeenkomstig artikel 42 en met inachtneming van de in de artikelen 43 en 44 vermelde voorwaarden.

▐

l)

voor dranken met een alcoholvolumegehalte van meer dan 1,2 %: het effectieve alcoholvolumegehalte;

m)

een voedingswaardedeclaratie.

a)

de ▐ voedselinformatie als bedoeld in de artikelen 9 en 29 op verzoek van de consument beschikbaar is voordat de aankoop plaatsvindt en ▐ op het materiaal ter ondersteuning van de verkoop op afstand kan voorkomen of via andere passende middelen wordt verstrekt;

b)

de in artikel 9, lid 1, onder f)en i), bedoelde informatie pas bij de aflevering verplicht is.

a)

verse groenten en fruit, inclusief aardappelen, die niet zijn geschild of gesneden of soortgelijke bewerkingen hebben ondergaan;

b)

koolzuurhoudend water waarvan de hoedanigheid blijkt uit de benaming;

c)

gistingsazijn indien deze uitsluitend afkomstig is van één basisproduct en mits er geen ander ingrediënt aan is toegevoegd;

d)

kaas, boter, gezuurde melk en gezuurde room waaraan geen andere ingrediënten zijn toegevoegd dan melkbestanddelen, enzymen en culturen van micro-organismen die noodzakelijk zijn voor de vervaardiging, of zout dat noodzakelijk is voor de bereiding van andere kaas dan verse kaas of smeltkaas;

e)

alcoholhoudende dranken. De Commissie stelt …⁽³⁴⁾ een verslag over de toepassing van dit lid op deze producten op en kan dit verslag vergezeld laten gaan van een voorstel voor specifieke maatregelen tot vaststelling van de voorschriften voor de verstrekking van voedingswaarde-informatie met betrekking tot deze producten aan de consument. Die maatregelen, die niet-essentiële onderdelen van deze verordening beogen te wijzigen door haar aan te vullen, worden vastgesteld door middel van gedelegeerde handelingen, in overeenstemming met artikel 42 en met inachtneming van de in de de artikelen 43 en 44 vermelde voorwaarden;

f)

uit één ingrediënt bestaande levensmiddelen waarbij:

a)

bestanddelen van een ingrediënt die er tijdens de bereiding tijdelijk aan worden onttrokken en er vervolgens weer in worden verwerkt in een hoeveelheid die het aanvankelijke gehalte niet overschrijdt;

b)

levensmiddelenadditieven en enzymen:

c)

stoffen die in strikt noodzakelijke doses als oplosmiddelen of dragers van voedingsstoffen, levensmiddelenadditieven, enzymen of aroma's worden gebruikt;

d)

stoffen die geen levensmiddelenadditieven zijn, maar die op dezelfde wijze en voor hetzelfde doel als technologische hulpstoffen worden gebruikt en, zelfs in gewijzigde vorm, nog in het eindproduct aanwezig zijn;

e)

water:

a)

de benaming van het levensmiddel duidelijk verwijst naar het desbetreffende ingrediënt;

b)

het in bijlage II vermelde ingrediënt waarvan een stof afkomstig is, reeds in de lijst van ingrediënten is opgenomen; of

c)

het niet-voorverpakte levensmiddelen betreft. In dat geval moet er in de verkoopruimte of op de menukaart duidelijk zichtbaar worden aangegeven dat:

a)

wanneer het desbetreffende ingrediënt of de desbetreffende categorie ingrediënten voorkomt in de benaming waaronder het levensmiddel wordt verkocht of door de consument gewoonlijk met die benaming wordt geassocieerd, of

b)

het desbetreffende ingrediënt of de desbetreffende categorie ingrediënten opvallend in woord of beeld of als grafische voorstelling op de etikettering is aangegeven; of

c)

het desbetreffende ingrediënt of de desbetreffende categorie ingrediënten van wezenlijk belang is om een levensmiddel te karakteriseren en het te onderscheiden van de producten waarmee het wegens zijn benaming of aanblik zou kunnen worden verward.

a)

vloeistofeenheden bij vloeistoffen zoals bedoeld in Richtlijn 85/339/EEG van de Raad van 27 juni 1985 betreffende verpakkingen voor vloeibare levensmiddelen⁽³⁵⁾;

b)

massa-eenheden bij andere producten.

a)

datum van minimale houdbaarheid:

b)

uiterste consumptiedatum

c)

productiedatum

a)

Richtlijn 2002/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 10 juni 2002 betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgevingen der lidstaten inzake voedingssupplementen⁽³⁶⁾;

b)

Richtlijn 80/777/EEG van de Raad van 15 juli 1980 betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgevingen der lidstaten inzake de exploitatie en het in de handel brengen van natuurlijk mineraalwater⁽³⁷⁾.

a)

de energetische waarde;

b)

de hoeveelheden vetten, verzadigde vetzuren, ▐ suikers en zout;

c)

de hoeveelheden eiwitten, koolhydraten, vezels, en natuurlijke en kunstmatige transvetten.

▐ a)

enkelvoudig onverzadigde vetzuren;

b)

meervoudig onverzadigde vetzuren;

c)

polyolen;

d)

cholesterol;

e)

zetmeel;

▐

f)

de in punt 1 van deel A van bijlage X genoemde mineralen en vitaminen die in significante hoeveelheden, als vastgesteld overeenkomstig de waarden in punt 2 van deel A van bijlage X, aanwezig zijn;

g)

andere stoffen, als omschreven in deel A van bijlage XII en de constituenten van die nutriënten;

h)

andere stoffen in de zin van Verordening (EG) nr. 1925/2006.

a)

de analyse van het levensmiddel door de fabrikant; of

b)

een berekening op basis van de bekende of effectieve gemiddelde waarde van de verwerkte ingrediënten; of

c)

een berekening aan de hand van algemeen vaststaande en aanvaarde gegevens.

a)

dergelijke uitdrukkingsvormen mogen de consument niet misleiden of van de verplichte voedingswaardedeclaratie afleiden;

b)

ze zijn gebaseerd op ▐ referentie-innames overeenkomstig bijlage X, deel B of ▐ op valide wetenschappelijke kennis met betrekking tot de inname van energie of nutriënten;

c)

zij worden ondersteund door wetenschappelijke gegevens waaruit blijkt dat de gepresenteerde informatie door de gemiddelde consument wordt begrepen en gebruikt; en

d)

zij worden ondersteund door de resultaten van onafhankelijk consumentenonderzoek waaruit blijkt dat de gemiddelde consument de uitdrukkingsvorm begrijpt.

▐

a)

de bescherming van de volksgezondheid;

b)

de bescherming van de consumenten;

c)

de preventie van fraude;

d)

de bescherming van industriële en commerciële eigendomsrechten en aanduidingen van regionale herkomst en oorsprong, en de preventie van oneerlijke concurrentie.

1.

In artikel 6 wordt lid 6 vervangen door:

„6. Na toevoeging van een vitamine of mineraal aan een levensmiddel is die vitamine of dat mineraal in het levensmiddel aanwezig in ten minste een significante hoeveelheid indien die is bepaald overeenkomstig [punt 2 van deel A van bijlage X bij Verordening (EU) nr. … betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten]⁽⁴⁴⁾. Minimumgehalten voor specifieke levensmiddelen of categorieën levensmiddelen, waaronder lagere gehalten, die afwijken van de bovenbedoelde significante hoeveelheden worden vastgesteld volgens de in artikel 14, lid 2, bedoelde procedure.

2.

In artikel 7 wordt lid 3 vervangen door:

„3. Voor producten waaraan vitaminen en mineralen zijn toegevoegd en die onder deze verordening vallen, is voedingswaarde-etikettering verplicht. De te verstrekken informatie bestaat uit de in artikel 29, lid 1, van Verordening (EU) nr. … betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan consumenten genoemde gegevens en de totale in het levensmiddel aanwezige hoeveelheden van de vitaminen en mineralen die aan dat levensmiddel zijn toegevoegd.”