Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 27 oktober 2015 over het voorstel voor een richtlijn van de Raad tot intrekking van Richtlijn 2003/48/EG van de Raad (COM(2015)0129 — C8-0086/2015 — 2015/0065(CNS))

(5)

Het toepassingsgebied van Richtlijn 2014/107/EU is over het algemeen breder dan dat van Richtlijn 2003/48/EG en wanneer beide samenvallen, heeft Richtlijn 2014/107/EU voorrang. Er zijn nog enkele restgevallen waarin overigens alleen Richtlijn 2003/48/EG van toepassing zou zijn. Deze restgevallen zijn het gevolg van een enigszins verschillende aanpak in de twee richtlijnen en van verschillende specifieke vrijstellingen. Indien in die beperkte gevallen het toepassingsgebied van Richtlijn 2003/48/EG en dat van Richtlijn 2014/107/EU niet samenvallen, zouden de relevante bepalingen van Richtlijn 2003/48/EG van toepassing blijven, met als gevolg dubbele rapportagenormen binnen de Unie. De beperkte voordelen van dergelijke dubbele rapportage zouden niet opwegen tegen de kosten.

(5)

Het toepassingsgebied van Richtlijn 2014/107/EU is over het algemeen breder dan dat van Richtlijn 2003/48/EG en wanneer beide samenvallen, heeft Richtlijn 2014/107/EU voorrang. Er zijn nog enkele restgevallen waarin overigens alleen Richtlijn 2003/48/EG van toepassing zou zijn. Deze restgevallen zijn het gevolg van een enigszins verschillende aanpak in de twee richtlijnen en van verschillende specifieke vrijstellingen. Indien in die beperkte gevallen het toepassingsgebied van Richtlijn 2003/48/EG en dat van Richtlijn 2014/107/EU niet samenvallen, zouden de relevante bepalingen van Richtlijn 2003/48/EG van toepassing blijven, met als gevolg dubbele rapportagenormen binnen de Unie. Hoewel een dubbel rapportagesysteem niet aan een specifieke kosten-batenanalyse onderworpen is, zelfs niet voor een tijdelijke overgangsperiode waarin overgestapt wordt van de bestaande op de nieuwe norm, lijkt het logisch ervan uit te gaan dat de beperkte voordelen van dergelijke dubbele rapportage niet zouden opwegen tegen de kosten.

(11 bis)

Bepalingen equivalent aan die van Richtlijn 2003/48/EG worden op dit moment toegepast via afzonderlijke bilaterale overeenkomsten tussen de Unie en vijf Europese landen die geen EU-lid zijn (Zwitserland, Liechtenstein, San Marino, Monaco en Andorra), alsook tussen elk van de lidstaten en twaalf afhankelijke of geassocieerde gebieden (de Kanaaleilanden, het eiland Man en de afhankelijke of geassocieerde gebieden in het Caraïbisch Gebied). Het is belangrijk dat al deze bilaterale overeenkomsten aangepast worden aan de nieuwe mondiale standaard van de OESO en aan Richtlijn 2014/107/EU. Het is ook cruciaal dat er bij het proces van het overstappen van de bestaande norm op de nieuwe norm geen lacunes of andere onvolkomenheden zijn. De Commissie beschikt over een duidelijk mandaat voor het voeren van onderhandelingen over de wijzigingen die aangebracht moeten worden aan de overeenkomsten met die vijf Europese landen die geen lid van de EU zijn, en ze dient, rekening houdend met haar expertise, een actieve rol te krijgen bij het scheppen van de voorwaarden voor en het bevorderen van de herzieningen van de overeenkomsten tussen de lidstaten en de afhankelijke of geassocieerde gebieden. Met het oog op eenvoud en doeltreffendheid dient de Commissie, in voorkomend geval en op voorwaarde dat de lidstaten daarmee instemmen, bij dergelijke onderhandelingen het voortouw te nemen.