Hof van Justitie EU 12-06-1958 ECLI:EU:C:1958:6

Schending van het Verdrag

„Détournement de pouvoir”

In het verzoekschrift stelt de eisende varlij, dat een „detourne- ment de pouvoir” gelegen is in het feit, dat het egalisatiestelsel niet aan dc algemene doelstellingen van het Verdrag beantwoordt, dc normale werking van de concurrentie vervalst en de strekking heeft het schrootverbruik te bevorderen ten nadele van het verbruik van ruwijzer. Dc prijsegalisatie voor schroot leidt ertoe, dat dc eisende partij buitensporige lasten moet dragen zonder daarvoor enige tegenprestatie te ontvangen, en verschuiving van de pro- duktie of uitschakeling van werknemers is er niet door verhinderd. Beschermingsmaatregelen of overgangsmaatregelen hadden moeten worden genomen teneinde rekening te houden met de bijzondere situatie van de eisende onderneming, welke situatie niet vergelijkbaar is met die van de staalindustrie. Dientengevolge, en gezien de voor haar geldende plaatselijke voorzieningmogelijkheden, is de eisende partij het slachtoffer van een discriminatie, welke gelijkstaat met een indirecte subsidie ten gunste van de staalindustrie.

In haar repliek verwijst de eisende partij met betrekking tot het bewijs van de beweerde „détournement de pouvoir” naar het- geen zij heeft aangevoerd in haar repliek in de zaak 2-57.

Wat betreft de vraag, of bij een algemene beschikking een groep justitiabelen van de Gemeenschap wordt opgeofferd, dient te worden onderzocht, of uit de gevolgen van de basisbeschikkingen een ernstig gebrek aan de nodige voorzichtigheid en beradenheid blijkt, waardoor de positie der ondernemingen, welke uitsluitend ruwijzer fabriceren, in gevaar wordt gebracht, een gebrek dat gelijk zou staan met een miskenning van de als zodanig aangegeven doelstelling der Beschikkingen, te weten de regelmatige schroot- voorziening van de markt tegen redelijke prijzen. Immers, artikel 3 van het Verdrag verplicht de Instellingen van de Gemeenschap om in het „gemeenschappelijk” belang (interérêt commun) te handelen — dat wil zeggen in het belang van allen — en niet in het „algemeen” belang (intérêt général), hetgeen betekent dat de belangen van sommigen mogen worden bevorderd met opoffering van die der anderen, een handelwijze welke in strijd is met de wezenlijke doelstelling van de Gemeenschap. De eisende partij leidt hieruit af, dat de Hoge Autoriteit artikel 53 aan haar optreden ten grondslag heeft gelegd teneinde te vermijden, dat zij de toestand van schaarste zou moeten afkondigen, alsmede om de beperkingen van artikel 59 en van Bijlage II te ontgaan. Door deze beperkingen te miskennen heeft de Hoge Autoriteit het bewijs geleverd van haar bedoeling' om daaraan te ontkomen en aldus van haar bevoegdheden een ander gebruik gemaakt dan dat waartoe deze haar werden gegeven. Ter ondersteuning van deze stelling beroept de eisende partij zich op de rechtspraak van de nationale rechters, in het bijzonder op de Franse rechtspraak. Aan de vorenstaande argumenten voegt de eisende partij nog toe, dat geen enkele tekst de Hoge Autoriteit het recht geeft om een algemene beschikking uit te vaardigen, waarbij gevestigde situaties worden veronachtzaamd.

In haar repliek in de zaak 2-57 heeft de eisende partij er bovendien op gewezen, dat de door haar aangevoerde feitelijke gegevens bewijzen, dat de auteur van de gewraakte handeling in werkelijkheid niet de wettige doelstelling, doch een andere, onwettige, voor ogen heeft gehad. Met betrekking tot haar eerste grief in de zaak 2-57 — namelijk, dat de basisbeschikkingen niet aan de algemene doelstellingen van het Verdrag beantwoorden, waarmede het bewijs van „détournement de pouvoir” geleverd zou zijn — heeft de eisende partij er allereerst aan herinnerd, dat het wettige doel, hetwelk de Hoge Autoriteit zich in het kader van artikel 3 had gesteld, vaststaat en niet wordt betwist; deze doelstelling was het tot stand brengen van een evenwicht op de ruwijzer- cn staalmarkt, niet alleen door handhaving, doch ook door verhoging van de ruwijzerproduktie. Vaststaat dat het egalisatiestelsel de staalproducenten aanspoorde hun schrootverbruik te verhogen ten koste van het ruwijzerverbruik en wel door de schrootprijzen te verlagen, waardoor het schroot voordeliger werd dan het ruwijzer, en voorts door de prijzen van ruwijzer zwaar met de ver- eveningsbijdragen te belasten.

De eisende partij heeft er voorts op gewezen, dat blijkens het verweerschrift het vereveningsstelsel de regelmatige schrootvoor- ziening van de gemeenschappelijke markt ten doel had. Deze doelstelling wijkt af van de doeleinden, uiteengezet in het Memorandum van de Hoge Autoriteit van 6 juli 1955 nopens de omschrijving der algemene doelstellingen, te weten de noodzaak om het evenwicht tussen de produktie van ruwijzer en die van staal te herstellen en wel door verhoging van eerstgenoemde produktie. Het aldus vervangen van het wettige doel door een nieuw doel levert het bewijs van „détournement de pouvoir”. Dit bewijs wordt bovendien nog nader bevestigd door de reeds vermelde discriminatie, alsmede door het feit, dat de ruwijzerproducenten van de gemeenschappelijke markt door de werking der bijdragen zich niet meer kunnen verdedigen tegen het ingevoerde ruwijzer en voorts door het ontbreken van iedere beschermingsmaatregel en door de miskenning van de door paragraaf 29 der Overeenkomst gewraakte gevolgen. De maatregelen vervat in de Beschikkingen Nos. 26-55 en 3-56, welke ten doel hebben de ondernemingen tot schrootbesparingen aan te sporen, vermogen deze Beschikkingen niet te wettigen. Het betreft hier immers slechts hypothetische en beperkte besparingen, welke geheel afhankelijk zijn van de reactie der staalverbruikers; zij vormen additionele en indirecte maatregelen, welke niet kunnen dienen ter vervanging van directe en doeltreffende maatregelen ten behoeve van de handhaving — zoal niet de verhoging — van de ruwijzerproduktie overeenkomstig het doel door de Hoge Autoriteit in haar Memorandum tot uitdrukking gebracht.

Met betrekking tot de tweede in het beroep 2-57 aangevoerde grief, daartoe strekkende dat in de basisbeschikkingen — op gronden, welke aan het doel der prijsegalisatie vreemd zijn — zwaaien licht schroot aan elkander worden gelijkgesteld doordat zij aan een uniform tarief worden onderworpen, heeft de eisende partij erop gewezen, dat de Hoge Autoriteit ter verklaring van het feit, dat zij geen ongelijke tarieven heeft vastgesteld naargelang van de verschillende soorten schroot — waardoor een deel der justitiabelen ten koste van een andere groep werd bevoordeeld — een reden opgeeft, waaruit een gebrek aan voorzorg blijkt, namelijk de administratieve bezwaren welke aan ongelijke tarieven verbonden zouden zijn. De Hoge Autoriteit heeft derhalve aan een uniform tarief de voorkeur gegeven teneinde organisatorische moeilijkheden te vermijden.

Weliswaar heeft de Hoge Autoriteit getracht ten dele op deze bekentenis terug te komen door nader te verklaren, dat de invoer van licht schroot in de toekomst op de prijs verevening een zwaardere druk zou kunnen uitoefenen dan de invoer van andere soorten schroot, doch dit is een hypothetische redenering, waardoor het bestaan van een „détournement de pouvoir” geenszins wordt weerlegd.

De verwevende partij voert aan, dat de Hoge Autoriteit in het gemeenschappelijk belang algemene beschikkingen heeft gegeven om de regelmatige schrootvoorziening van de gemeenschappelijke markt te verzekeren. De eisende partij heeft niet beweerd, dat de Hoge Autoriteit, in plaats van een algemene doelstelling na te streven, in werkelijkheid een bijzonder tegen de eisende partij gericht doel heeft bevorderd; zij heeft veeleer aangevoerd, dat het bijzon dere gevolg dezer Beschikkingen — te haren opzichte — niet in overeenstemming is met het doel hetwelk de Hoge Autoriteit zich had gesteld. Bedoeld gevolg moge wellicht strijdig zijn met de belangen van de eisende partij, zulks kan evenwel geen „détournement de pouvoir” opleveren.

In de dupliek verwijst de verwerende partij naar al hetgeen zij in de dupliek in de zaak 2-57 met betrekking tot de beweerde „détournement de pouvoir” heeft opgemerkt. Zij keert zich tegen de verwarring, welke het gevolg is van de rekbaarheid der opvattingen van de eisende partij ten aanzien van het begrip „détournement de pouvoir”; zij is van oordeel, dat de eisende partij dit begrip verwart met dat van schending van het Verdrag. De verwerende partij handhaaft haar mening, dat de door de eisende partij geformuleerde grieven in werkelijkheid slechts betrekking hebben op gevallen van schending van het Verdrag.

Ten aanzien van de vraag, of bij een algemene beschikking de belangen van een groep justitiabelen der Gemeenschap mogen worden opgeofferd, heeft de verwerende partij in de dupliek in de zaak 2-57 verklaard, dat zij niet uitgaat van het standpunt, dat de haar in artikel 53 toegekende bevoegdheden van onbeperkte aard zouden zijn; zij beroept zich op de begrenzing dier bevoegdheden zoals die in bedoelde bepaling is aangegeven, namelijk dat de financiële voorzieningen nodig moeten worden geacht voor de uitoefening van de in artikel 3 van het Verdrag omschreven taken, aan welke beperking in casu is voldaan.

De verwerende partij heeft voorts ontkend, dat toepassing van artikel 59 en Bijlage II van het Verdrag voor de eisende partij van belang had kunnen zijn. Integendeel, toepassing van lid 3 van artikel 59 zou hebben geleid tot een verdeling der beschikbare hoeveelheden geheel los van de plaats van produktie; in dat geval had de eisende partij evenmin een bevoorrechte positie kunnen opeisen op grond van de in haar A voorzieningsgebied beschikbare voorraden schroot.

De verwerende partij heeft eveneens de stelling van de eisende partij bestreden, dat de Hoge Autoriteit artikel 53 zou hebben aangewend om te voorkomen, dat zij de toestand van schaarste zou moeten afkondigen. Immers, het vereveningsstelsel werd — zonder te zijn bestreden — sinds 1 april 1954 toegepast en de door de eisende partij aangevoerde argumenten houden geen enkel verband met het verwijt, dat de Hoge Autoriteit de belangen der ruwijzer- produktie zou hebben verwaarloosd. Bovendien legt het le lid van artikel 59 de Hoge Autoriteit de plicht op om — in geval van ernstige schaarste — eerst alle mogelijkheden van indirect ingrijpen uit te putten; a fortiori bestaat voor de Hoge Autoriteit de absolute plicht bedoelde middelen aan te wenden (gelijk de financiële voorzieningen van artikel 53) teneinde zodanige schaarste te voorkomen.

De verwerende partij keert zich voorts tegen de stelling van de eisende partij, dat de schending van de algemene beginselen van het Verdrag (en met name die van artikel 3) en van paragraaf 29 van de Overeenkomst het bewijs A van een „détournement de pouvoir” zou opleveren.

Wat betreft de miskenning van de algemene doelstellingen, welke de Hoge Autoriteit heeft gepubliceerd in haar Memorandum van 6 juli 1955, ontkent de vei 'Averende partij, dat de doelstelling van de basisbeschikkingen hiervan af zou wijken. Immers, noch in dit Memorandum, noch in de basisbeschikkingen wordt beoogd een compromis tussen de onderling strijdige belangen van de ruwijzer- en van de staalproducenten tot stand te brengen, doch veeleer een geheel van maatregelen in te voeren, Avelke de te verwachten economische expansie vereiste. In deze gedachtengang is geen plaats voor een belangentegenstelling tussen ruwijzer en schroot; de Hoge Autoriteit ging tot de gewraakte maatregelen over met het doel zowel een schrootvoorziening tegen redelijke prijzen, als een verhoging van de produktiecapaciteit voor ruwijzer te bewerkstelligen. Met de basisbeschikkingen wordt de prijsverevening slechts ingesteld of gehandhaafd om een redelijke staalprijs te verzekeren, en Avordt op het prijsvereveningsstelsel een correctie aangebracht teneinde een verhoging van het schrootverbruik te voorkomen en een verhoogd ruwijzergebruik te bevorderen.

Ten aanzien van het streven administratieve verwikkelingen te voorkomen, hetwelk — volgens de eisende partij — de ware beweegreden zou zijn geweest voor het opleggen van een uniform A'ereveningstarief, verklaart de vei 'Averende partij met nadruk, dat zij nimmer heeft erkend zich door zodanige overweging te hebben laten leiden: het instellen van bedoeld tarief werd door andere motieven bepaald, dat wil zeggen — gelijk zij in haar verweerschrift heeft opgemerkt — „los van alle administratieve verwikkelingen”.

Schending van paragraaf 29 van de Overeenkomst

Naar het oordeel van de eisende partij werd paragraaf 29 ingegeven door het streven elke produktieverschuiving te voorkomen; de Hoge Autoriteit zou derhalve gehouden zijn bijzondere beschermingsmaatregelen te nemen, niet alleen wanneer zich moeilijkheden voordoen bij het instellen van de gemeenschappelijke markt, doch eveneens wanneer een onderneming getroffen wordt door maatregelen waartoe de Hoge Autoriteit ter uitvoering van de bepalingen van het Verdrag — in casu artikel 53 — besluit.

Paragraaf 29 bevat evenwel geen enkele zodanige verplichting; het voorschrift beperkt zich ertoe te erkennen, dat beschermingsmaatregelen nodig kunnen zijn teneinde te vermijden, dat ten gevolge van de instelling van de gemeenschappelijke markt plotselinge produktieverschuivingen optreden, waaraan de ondernemingen eerst na een zekere periode van aanpassing het hoofd kunnen bieden. In casu heeft de eisende partij niet aangetoond, dat de moeilijkheden waarover zij klaagt en de produktieverschuiving welke zij vreest, het gevolg zouden zijn van de instelling van de gemeenschappelijke markt. Het feit, dat deze moeilijkheden kunnen voortvloeien uit een maatregel — de instelling van een vereveningsstelsel — welke de Hoge Autoriteit in de uitoefening van de haar bij het Verdrag toegekende bevoegdheden heeft genomen, zonder dat de uitoefening dier bevoegdheden rechtstreeks met de instelling- van de gemeenschappelijke markt verband houdt, kan het nemen van beschermingsmaatregelen in de zin van paragraaf 29 van de Overeenkomst niet rechtvaardigen.

Nu ten deze paragraaf 29 van de Overeenkomst niet kan worden ingeroepen, moet de onderhavige grief worden verworpen.

Inbreuk op de normale concurrentieverhoudingen

Volgens de eisende partij werden de normale concurrentieverhoudingen door het vereveningsstelsel vervalst, daar het tot gevolg heeft dat het schrootverbruik begunstigd wordt ten nadele van het verbruik van ruwijzer. De verwerende partij betwist niet, dat de ten gevolge van de verevening optredende prijsdaling van ingevoerd schroot de ondernemingen zou kunnen aansporen haar schrootverbruik te verhogen; zij erkent hiermede, dat de positie van de eisende partij, welke immers uitsluitend hematiet-ruwijzer produceert, in zekere mate ongunstiger is geworden. De Hoge Auto riteit kwam aan dit bezwaar evenwel tegemoet door aan de schroot- verbruikende ondernemingen een premie toe te kennen voor de besparingen op schroot door middel van een toegenomen verbruik van ruwijzer (Beschikkingen Nos. 26-55 en 3-56).

Mitsdien rijst de vraag, of de Hoge Autoriteit, overtuigd van het overwegende belang te verhinderen, dat de prijs van het binnenlandse schroot stijgt tot het prijspeil van het geïmporteerde schroot — welke beweegreden haar tot het instellen van het vereveningsstelsel heeft geleid — rechtens verplicht was al die repercussies van het stelsel te voorkomen, welke nadelig zouden kunnen zijn voor de belangen der ruwijzerproducenten of ook voor slechts sommigen hunner. Nu de Hoge Autoriteit tegelijk met het instellen van de prijsverevening indirecte maatregelen heeft getroffen — de premie voor besparingen op schroot door een verhoogd verbruik van ruwijzer — welke in de positie der ruwijzerproducenten enige verbetering zouden kunnen brengen, dient te worden onderzocht, of deze voorzorgsmaatregel voldoende was dan wel of de volledige handhaving van de concurrentiepositie van de ruwijzerproducenten nog in verdergaande mate diende te worden verzekerd, zoals bijvoorbeeld door een directe maatregel, waarbij het voor de produk- tie van ruwijzer aangewende schroot wordt vrijgesteld van de vereveningsbijdrage.

Het Hof is op dit punt van oordeel, dat de stelling van de eisende partij, als zou de Hoge Autoriteit bij het nemen van haar maatregelen er voor hebben moeten waken, dat de concurrentieverhouding van de ruwijzerproducenten ten opzichte van de overige verbruikers van schroot geen enkele wijziging mocht ondergaan, een buitensporige eis inhoudt. Immers, werd een zo ver gaande verplichting aanvaard, dan zou zij toepassing moeten vinden, niet alleen op de ruwijzerproducenten, maar eveneens op alle gevallen, waarin de concurrentiepositie van een tot het rechtsgebied der Gemeenschap behorende producent — zelfs indirect — aan wijziging te zijnen nadele zou worden blootgesteld.

Iedere regeling van economische aard heeft noodzakelijkerwijs ook een terugslag ten gevolge op de belangen van hen tot wie de betreffende maatregelen niet rechtstreeks zijn gericht. Toepassing- van het door de eisende partij voorgestelde beginsel zou er toe leiden, dat aan ieder optreden op economisch gebied, hetwelk de overheid ter bescherming van gewichtige belangen opportuun acht, de wettigheid zou ontvallen, zo dikwijls de integraliteit van alle betrokken belangen — ook al hangen deze slechts indirect samen met die waarop het overheidsingrijpen in de eerste plaats was gericht — niet zou zijn ontzien; de overheid is echter wel verplicht met de nodige omzichtigheid op te treden en eerst in te grijpen na zorgvuldig de verschillende in het geding zijnde belangen tegen elkander te hebben afgewogen, waarbij zij — voor zover mogelijk — de schade, welke haar optreden voorzienbaar aan derden toe zou kunnen brengen, moet beperken.

Derhalve dient te worden onderzocht, of de Hoge Autoriteit in casu voldoende rekening heeft gehouden met de belangen van de ruwijzerproducenten. In dit verband heeft het Hof tijdens de instructie aan partijen overlegging verzocht van concrete gegevens inzake de resultaten der maatregelen van de Hoge Autoriteit om de schrootverbruikers aan te sporen tot een verhoogd verbruik van ruwijzer.

De Hoge Autoriteit heeft in haar antwoord gegevens verschaft voor de periode van 1 april 1955 tot 31 juli 1957, waaruit blijkt, dat de besparing op schroot waarvoor de premie werd uitbetaald 1.6 43. 101 ton heeft bedragen ofwel 21 % van het ingevoerde schroot. Deze gegevens tonen aan, dat een aanzienlijke hoeveelheid schroot werd bespaard en door ruwijzer vervangen. In de betreffende periode waren zes maanden begrepen welke vielen onder de nieuwe, bij Beschikking No. 2-57 ingestelde, regeling; deze omstandigheid heeft echter geen verdere invloed, daar blijkens deze nieuwe regeling de eertijds toegekende premie voor vervanging van schroot door ruwijzer voor deze zes maanden werd gehandhaafd.

De eisende partij heeft er zich harerzijds toe beperkt melding te maken van een zekere daling van de produktie van Siemens- Martinstaal in verhouding tot het in de elektro-oven geproduceerde staal, doch zij heeft op de gestelde vraag geen bevredigend antwoord gegeven en evenmin de door de Hoge Autoriteit verstrekte cijfers betwist. Zowel in haar schriftelijke eindconclusies als bij de pleidooien heeft de eisende partij opgemerkt, dat de gegevens van de Hoge Autoriteit niets bewijzen, nu daarbij niet werd aangegeven in hoeverre de hematiet-ruwijzerproducenten — en met name de onderneming van de eisende partij — van de aldus bereikte besparingen hebben geprofiteerd. De eisende partij heeft evenwel tegenover de conclusies, welke uit de door de Hoge Autoriteit vermelde feiten in het algemeen kunnen worden getrokken, geen gegevens gesteld, waaruit zou kunnen worden afgeleid, dat de premie in feite niet ten gevolge heeft gehad, dat de nadelige gevolgen van het vereveningsstelsel voor de producenten van ruwijzer in zekere mate werden opgeheven.

Evenmin kan de eisende partij ter ondersteuning van haar stelling een beroep doen op het feit, dat de Hoge Autoriteit in de considerans van Beschikking No. 2-57 heeft erkend, dat Beschik king No. 26-55, houdende voorschriften met betrekking tot de toepassing van het vereveningsstelsel, niet voldoende doeltreffend was gebleken om door middel van een verhoogd ruwijzerverbruik tot een besparing op schroot te geraken. Immers, ook al zou het premiestelsel de ruwijzerproducenten geen volledige bescherming hebben gegeven, zo mag daaruit nog niet worden afgeleid, dat door dit stelsel de belangen van bedoelde producenten overmatig en willekeurig werden veronachtzaamd. Ten slotte, het door de eisende partij in antwoord op de tijdens de instructie gestelde vragen gememoreerde feit, dat de produktie van Siemens-Martin- staal niet in gelijke mate is toegenomen als die van het in de elektro-oven vervaardigde staal, sluit niet uit, dat schroot — gelijk de Hoge Autoriteit heeft aangetoond — op aanmerkelijke schaal door ruwijzer werd vervangen. De stelling van de eisende partij mist derhalve feitelijke grondslag.

Door bijzondere maatregelen te nemen teneinde het schroot- verbruik te doen verminderen door een verhoogd verbruik van ruwijzer heeft de Hoge Autoriteit bewezen, dat zij op redelijke wijze met de belangen der ruwijzerproducenten rekening heeft gehouden. Bij de instructie is gebleken, dat deze maatregelen in beduidende mate effect hebben gehad. De wettigheid van de maatregelen van de Hoge Autoriteit hing niet af van de vraag, of zij wel volledig doeltreffend waren ter handhaving van de eertijds bestaande verhouding schroot-ruwijzer; mitsdien houdt het vereveningsstelsel geen schending in van de regels van het nopens de handhaving van normale concurrentieverhoudingen.

De stelling dat het vereveningsstelsel onwettig zou zijn, daar het nadeel toebrengt aan het concurrentievermogen der eisende partij, is ongegrond.

Inbreuk op de algemene doelstellingen van hel Verdrag

Volgens de eisende partij legt artikel 3 van het Verdrag de Instellingen van de Gemeenschap de plicht op „in het gemeenschappelijk belang” (dans l'intérêt commun) te handelen, waarbij deze term dient te worden opgevat in die zin, dat de Instellingen moeten handelen in het belang van al degenen die aan haar rechtsmacht onderworpen zijn zonder enige uitzondering; de Hoge Autoriteit is derhalve niet bevoegd maatregelen te nemen „in het algemeen belang” (dans l'intérêt général) — dat wil zeggen in het belang van het geheel der justitiabelen — wanneer deze maatregelen de belangen van sommigen hunner zouden schaden, zoals in casu met de eisende partij het geval is. Bovendien worden bij artikel 59, lid 4, aan de Hoge Autoriteit bijzondere bevoegdheden toegekend voor uitdrukkelijk met name genoemde gevallen. Zelfs in die gevallen zijn de belangen der justitiabelen met een aantal waarborgen omgeven, welke nader zijn omschreven in artikel 59 en in Bijlage II van het Verdrag; hieruit volgt, dat de Hoge Autoriteit gehouden is deze waarborgen eveneens in acht te nemen, wanneer zij handelt krachtens artikel 53.

Het Hof verwerpt de door de eisende partij gegeven interpretatie van de uitdrukking „gemeenschappelijk belang” (intérêt commun); gelijk hierboven sub b reeds werd beslist, brengt de taak van de Hoge Autoriteit als overheid geenszins de verplichting mede, haar verordenende bevoegdheid slechts zodanig te gebruiken, dat geen enkel particulier belang daardoor wordt getroffen. Dit betekent niet, dat de Hoge Autoriteit de particuliere belangen der justitiabelen mag verwaarlozen en met haar actie zover mag gaan, dat bedoelde belangen in grotere mate in gevaar worden gebracht dan redelijkerwijs mag worden geëist. Integendeel, de Hoge Autoriteit is gehouden de omzichtigheid te betrachten, welke nodig is om tot een juiste afweging en waardering der verschillende — somtijds onderling strijdige — belangen te geraken en om de schade veroorzakende gevolgen te vermijden voor zover de aard der te nemen beschikking zulks redelijkerwijs toelaat. Wanneer de Hoge Autoriteit bevoegd is maatregelen uit te vaardigen „in het gemeenschappelijk belang” (dans l'intérêt commun), dan wil dit zeggen, dat zij van haar verordenende bevoegdheid gebruik mag maken naargelang de omstandigheden dit vereisen, ook indien hierdoor zekere particuliere belangen zouden worden geschaad.

Evenmin gegrond is de verwijzing naar artikel 59. Immers, de in die bepaling, alsmede in Bijlage II van het Verdrag voorgeschreven waarborgen hangen samen met de uitoefening der bijzondere bevoegdheden, welke met het oog op de in die bepalingen bedoelde situatie zijn voorzien. Een zodanige situatie was evenwel niet aanwezig ten tijde van het nemen der onderhavige Beschikkingen. Het feit, dat de Hoge Autoriteit niet tot een billijke verdeling der beschikbare hoeveelheden kan overgaan zonder tevoren het verplicht voorgeschreven overleg met de betrokken producenten te hebben gepleegd, moet uit de ernst van de bedoelde situatie, welke zodanige verdeling vordert, worden verklaard; derhalve mag aan deze speciale bepaling geen algemene toepassing worden gegeven buiten het in artikel 59 bedoelde geval.

Verboden discriminatie, roelke tot een indirecte subsidie leidt

1. De eerste op dit punt door de eisende partij voorgedragen grief is gegrond op het feit, dat haar positie niet vergelijkbaar zóu zijn met die van de andere schrootverbruikers; zij gebruikt slechts schroot afkomstig uit het gebied van Lyon, waarvoor de prijs- verevening geenszins noodzakelijk was. Zij ontkent, dat de prijs van het uit genoemd gebied afkomstige schroot zich aan die van ingevoerd schroot zou hebben aangepast, indien het vereveningssysteem niet was ingesteld; de bewering van het tegendeel kwalificeert de eisende partij als hypothetisch en oncontroleerbaar.

   Het Hof verwerpt deze grief; immers, het is zeker, dat zolang het aanbod van binnenlands schroot niet voldoende is om de behoeften van de gemeenschappelijke markt te dekken, de prijs van dit schroot de neiging zal vertonen zich aan de hogere prijzen voor ingevoerd schroot aan te passen. Er bestaat geen reden om aan te nemen, dat de prijzen van het uit het gebied van Lyon afkomstige schroot aan deze algemene tendens zouden ontkomen, en de eisende partij heeft geen beroep gedaan op bijzondere omstandigheden, waaruit zou blijken, dat het gebied van Lyon de algemene prijsontwikkeling niet zou hebben gevolgd. Uit de tijdens de instructie geproduceerde cijfers blijkt trouwens, dat de schrootprijzen in het gebied van Lyon te zamen zijn gestegen met die van het schroot afkomstig uit andere gebieden en die van ingevoerd schroot. Boven dien heeft de eisende partij zelf opgemerkt, dat de prijzen van hei door haar aangekochte schroot in zekere mate waren gestegen ten gevolge van aankopen door concurrerende ondernemingen, met name door de smelterijen welke hete-luchtschachtovens gebruiken en die — althans ten dele — niet aan het vereveningsstelsel zijn onderworpen.

   Evenmin gegrond is de stelling van de eisende partij, als zou er geen enkele mogelijkheid bestaan, dat de concurrerende ondernemingen zich op de markt van Lyon met licht schroot bevoorraden. De eisende partij is niet de enige koper van schroot in het gebied van Lyon: er is geen reden aan te nemen, dat zich op die markt geen andere kopers zouden melden, indien het prijsverschil in belangrijke mate het verschil zou overtreffen hetwelk ten gevolge van extra-transportkosten ontstaat.

2. De eisende partij stelt in de tweede plaats, dat de toepassing van een uniform vereveningstarief op alle schrootsoorten een maatregel is, welke een bij artikel 4 b van het Verdrag verboden discriminatie oplevert. De eisende partij beweert, dat zij uitsluitend licht schroot verbruikt, hetwelk zij zich tegen lage prijzen verschaft; dit schroot wordt door het vereveningstarief relatief zwaarder getroffen dan het zware schroot, hetwelk dooide staalfabrieken wordt verwerkt. Eiseres zou zich derhalve in een situatie bevinden, welke met die der staalfabrieken niet vergelijkbaar is, en de toepassing van een uniforme regeling zou in dit geval een verboden discriminatie opleveren.

   Hiertegenover betoogt de verwerende partij, dat er tussen de verschillende schrootsoorten een feitelijke samenhang bestaat, ten gevolge van hun onderlinge vervangbaarheid en voorts wegens het feit, dat zij zonder onderscheid door alle schrootverbruikers worden aangewend. Daar het vereveningstarief naargelang de diverse schrootsoorten varieert, bevindt de eisende partij zich in een situatie, welke met die van de andere schrootverbruikers vergelijkbaar is, zodat van een discriminerend stelsel niet kan worden gesproken.

   Uit de tijdens de instructie door partijen overgelegde stukken blijkt, dat geen enkele schrootverbruiker — ook niet de eisende partij — uitsluitend één bepaalde schrootsoort verwerkt. Zo verbruikt de eisende partij aan schroot volgens de nomenclatuur van de Hoge Autoriteit (Beschikking No. 28-53, Publikatieblad van de Gemeenschap No. 5, van 15 maart 1953, blz. 98-99) ongeveer 80 % „draaispanen” en 20 pakketten, welke tot de soort „licht schroot” behoren, terwijl de staalfabrieken in hetzelfde gebied ongeveer 10 a. 25 % „draaispanen” verbruiken en voor het overige, in varierende verhoudingen, „zwaar” en „licht” schroot.

   Er zijn dus twee groepen van kopers, welke gedeeltelijk dezelfde soorten schroot gebruiken. Voor zover de staalfabrieken tot een beloop van 75 % hunner aankopen zich van bepaalde soorten hebben voorzien, welke de eisende partij niet verwerkt, is ongelijkheid in de druk van een uniform tarief evenwel niet uitgesloten. De instructie heeft echter geen nauwkeurige aanduiding opgeleverd, op grond waarvan zodanige ongelijkheid zou kunnen worden vastgesteld. Gezien het feit, dat deze ongelijkheid slechts zou kunnen optreden voor een gedeelte der aankopen, en rekening houdende met de omstandigheid, dat de prijzen van de verschillende buitenlandse en binnenlandse schrootsoorten in het algemeen de neiging vertonen zich onderling aan te passen, moet worden vastgesteld, dat de eisende partij rechtens niet is geslaagd in het bewijs, dat de toepassing van een uniform tarief een discriminatie te haren nadele heeft opgeleverd.

   De grief moet om deze redenen ongegrond worden geacht.

3. De derde grief van de eisende partij betreft schending van artikel 4 c van het Verdrag, daar het prijs vereveningsstelsel discriminatoire gevolgen zou hebben — met een indirecte hulp gelijkstaande — ten voordele van de staalbedrijven en ten nadele van de ruwijzerproducenten. De verwerende partij erkent, dat het vereveningsstelsel de tendens vertoont het schrootverbruik aan te moedigen; zij heeft daarom dit gevolg willen tegengaan door invoering van een premie voor verhoogd verbruik van ruwijzer.

   Deze vraag werd reeds hierboven sub b. onderzocht teneinde vast te stellen, of op de normale concurrentieverhoudingen inbreuk was gemaakt; deze vraag werd ontkennend beantwoord. Om gelijke redenen kunnen de wijzigingen, welke ten gevolge van de Beschikkingen optraden in de positie respectievelijk van de ruwijzerproducenten en van de staalbedrijven noch als discriminatie, noch als indirecte subsidie worden aangemerkt, welke laatste overigens in artikel 4 c van het Verdrag slechts is verboden, indien zij door de Staten wordt verleend. De onderhavige grief is derhalve niet gegrond.