Hof van Justitie EU 29-03-1979 ECLI:EU:C:1979:91

De verordenende aard van verordening nr. 1778/77

De Raad wijst erop dat het anti-dumpingbeleid geheel ter discretie staat van Raad én Commissie. Verordening nr. 459/68 berust op het beginsel dat de instelling van rechten niet als zodanig een verplichting mag vormen, ook niet als er van dumpingpraktijken en van schade is gebleken. Qua doelstelling is verordening nr. 1778/77 dan ook volkomen reglementair.

Voorts is in verordening nr. 459/68 met zoveel woorden bepaald dat anti-dumpingrechten bij verordening moeten worden ingesteld.

Waar zulke rechten een instrument van handelsbeleid zijn, meent de Raad dat zij moeten worden ingesteld bij een verordening, welke naar haar aard op iedere tegenwoordige of toekomstige importeur moet worden toegepast, om het even of hij op het tijdstip waarop de maatregel wordt vastgesteld bekend is of kan worden opgespoord.

Verordening nr. 1778/77 is een legislatieve handeling van algemene strekking in de ware zin des woords. In haar artikel 1 is de toepassing van een definitief anti-dumpingrecht op bepaalde — in algemene termen omschreven — Japanse produkten voorzien. Als de identiteit der produkten wordt vastgesteld, neemt dat niet weg dat de verordening van algemene strekking is (arrest van 5 mei 1977, Koninklijke Scholten Honig/Raad en Commissie, zaak 101/76, Jurispr. 1977, blz. 808). In het tweede lid wordt de toepassing van het recht in algemeen luidende bevoordingen geschorst.

In artikel 2 worden de taken der Commissie omschreven. Waar aan de Commissie bepaalde functies worden toebedeeld en haar de bevoegdheden en het gezag worden verleend welke zij voor de uitoefening dier functies behoeft, draagt het artikel een echt verordenend karakter.

Artikel 3 is een algemene bepaling, houdende instelling van een anti-dumpingrecht en in het algemeen van toepassing op de door vier met name genoemde fabrikanten vervaardigde en uitgevoerde produkten. Dat de fabrikanten met name worden genoemd, vindt zijn oorzaak alleen in de omstandigheid dat de tot de GATT toegetreden partijen er volgens artikel 8, b, van de anti-dumpingcode dier overeenkomst op hebben toe te zien dat de autoriteiten de naam van de leveranciers der betrokken produkten aangeven. Het recht moet heel in het algemeen worden voldaan door iedere importeur van de betrokken produkten, en de mogelijkheid de identiteit der importeurs te achterhalen doet aan de algemene strekking der betrokken verordening niet af.

De gevoegde partij merkt op dat het achterwege blijven van een bestrijding van de rechtsgeldigheid van de artikelen 1 en 2 van verordening nr. 1778/77 de erkenning van verzoeksters inhoudt dat genoemde artikelen van algemene strekking zijn en hen niet rechtstreeks en individueel raken. De algemene strekking van de verordening wordt niet ingeperkt door het enkele feit dat in artikel 3 — overeenkomstig artikel 20 van verordening nr. 459/68 — de voornaamste Japanse fabrikanten met name worden genoemd — hetgeen uitsluitend is geschied om een identificatie mogelijk te maken van de produkten waarvoor een definitieve inning voorzien was van de bedragen die tot zekerheid van de voldoening van het voorlopig recht waren gestort. De verordening gold — en had rechtsgevolgen — voor in het algemeen en in abstracto omschreven categorieën van personen, ofwel voor de gezamenlijke importeurs van kogellagers, afkomstig van de vier belangrijkste bevoorradingsbronnen.

Verzoeksters beginnen met op te merken dat zij zich tegen één enkele handeling keren, namelijk tegen de in artikel 3 van verordening nr. 1778/77 besloten liggende last tot definitieve inning van bepaalde voorlopige rechten.

Zij menen dat de krachtens verordening nr. 459/68 te nemen maatregelen ten duidelijkste van administratieve aard zijn. Zulke maatregelen zouden vragen om een beoordeling van de feiten en bijzondere omstandigheden waarmede iedere onderneming als zodanig te maken heeft. Men heeft van iedere onderneming afzonderlijk een toezegging willen verkrijgen.

Artikel 3 van verordening nr. 1778/77 zou als een beschikking zijn te beschouwen. In artikel 15, lid 1, letter a en lid 2, letter b, van verordening nr. 459/68 is sprake van een „later door de Raad … te nemen besluit” en van [het vrijgeven van de waarborg] „voor zover de Raad niet … heeft besloten tot … inning.” De daartoe strekkende last, zoals die in het bestreden artikel 3 besloten ligt, zou inhouden dat een beperkt aantal personen, namelijk de douaneautoriteiten waar een waarborgsom is gestort, verplicht is — en gedwongen wordt — bedoelde bedragen te innen. Anderzijds zou deze bepaling ten aanzien van een beperkt aantal met name genoemde personen, te weten de vier ondernemingen die krachtens verordening nr. 261/77 een waarborgsom stortten, rechtsgevolgen sorteren — en wel rechtstreeks —. De last tot inning zou geen abstracte, voor objectief omschreven gevallen bedoelde regel zijn. Men zou hier te maken hebben met een concrete, specifieke beslissing die, naar het in verordening nr. 1778/77 zelf heet, werd genomen op grond van een „definitieve vaststelling van de feiten”.

Verweerder antwoordt dat de instelling der rechten volgens artikel 19, lid 1, van verordening nr. 459/68 bij verordening dient te geschieden. De hier en daar gebezigde terminologie en bepaalde tekstplaatsen zouden aan de juridische aard van de omstreden verordening niet afdoen.

Een typisch geval waarin het tot instelling van rechten bij verordening komt, zou zich voordoen wanneer de douane bij die instelling met de inning wordt belast. Zou de omstreden verordening reeds als beschikking kunnen worden aangemerkt op de enkele grond dat men bij de douane met een beperkt aantal welbekende personen te maken heeft, dan zou het begrip beschikking worden uitgebreid op een wijze die aan de verdragssystematiek afbreuk zou doen (zaak Koninklijke Scholten Honig/Raad en Commissie, Jurispr. 1977, blz. 797, met name blz. 808).

Bij de instelling van het voorlopig recht zou men niet de Japanse ondernemingen, doch de importeurs op het oog hebben gehad. Toen in verordening nr. 1778/77 last tot definitieve inning der rechten werd gegeven, zou aan de importeurs zijn gedacht.

De vraag of betrokkenen rechtstreeks en individueel zijn geraakt

Verweerder betoogt dat de Japanse fabrikanten-exporteurs door de bestreden handeling noch rechtstreeks noch individueel werden geraakt. In de verordening wordt de instelling van een geschorst anti-dumpingrecht en de definitieve heffing van het door de importeurs voor de betrokken produkten gestorte voorlopige recht voorzien. Omdat dit recht alleen voor de importeurs geldt, zouden aan verordening nr. 1778/77 ten aanzien van de exporteurs slechts indirecte gevolgen verbonden zijn.

In verordening nr. 1778/77 zouden evenmin bepalingen te vinden zijn welke de exporteurs individueel raken. Zoals reeds werd opgemerkt, is de vermelding van de naam der exporteurs — in artikel 3 — alleen bedoeld om de anti-dumpingcode van de GATT recht te doen wedervaren en de identiteit der produkten — die praktisch de gehele invoer van de Gemeenschap omvatten — vast te stellen.

De gevoegde partij laat zich in dezelfde zin uit.

Met betrekking tot de importeurs is verweerder van mening dat zij, voorzover tot verzoeksters behorende, door de artikelen 1 en 2 van verordening nr. 1778/77 niet rechtstreeks worden geraakt. In de eerste plaats zouden zij niet rechtstreeks kunnen worden geraakt door een recht dat bij een en dezelfde verordening eerst wordt ingesteld en vervolgens geschorst. Voorts zouden de importeurs, voorzover artikel 2 tot wederinvoering van het recht kan leiden, niet rechtstreeks worden geraakt omdat een wederinvoering van het recht, na schorsing, medebrengt dat de Commissie van de haar toegekende bevoegdheden gebruik moet maken.

De importeurs — verzoeksters zouden door het in het algemeen voor importeurs der betrokken produkten geldende artikel 3 van verordening nr. 1778/77 niet individueel worden geraakt. Dat de identiteit der importeurs kan worden achterhaald, zou aan de algemene aard van het artikel niet afdoen. De betrokken importeurs zouden niet de enigen zijn die het definitieve recht hebben te betalen. De Gemeenschap zou op dit gebied ten minste 260 importeurs kennen.

Verzoeksters antwoorden dat het mechanisme van verordening nr. 459/68 medebrengt dat zij door de bestreden handeling individueel worden geraakt. De voorlopige rechten zouden zijn ingesteld — en hun heffing zou zijn gelast — vanwege het individuele gedrag der vier betrokken ondernemingen — en in verband met de door ieder hunner gedane toezeggingen —.

Zij zouden daarom door de bestreden handeling rechtstreeks worden geraakt. De last tot inning van het recht zou hen rechtstreeks betreffen en hen onmiddellijk raken — i.e. zonder tussenkomst van een administratieve instantie welker handelingen voor de nationale rechter zouden kunnen worden aangevochten —

De stelling van de Raad dat niet de exporteur, doch de importeur als „geraakt” is te beschouwen, kan bij nauwlettend onderzoek niet worden gehandhaafd. Van de gehele procedure vormt de exporteur de inzet. En in het geval dat de Europese wederverkopers van de exporteur hun verkoopprijzen voor de exportprijzen in de plaats hebben gesteld, heeft de Commissie hen volgens verzoeksters in economisch opzicht onder een noemer gebracht. Verzoeksters betwisten dat ook maar één importeur van hun lagers niet in feite bij hun Europese wederverkopers inkoopt.

Volgens verweerder blijkt uit de jurisprudentie dat bepaalbaarheid van het aantal — of zelfs de identiteit — dergenen op wie een handeling van toepassing is, niet voldoende is om van een beschikking te spreken.

Verweerder houdt vol dat het bij de hierbedoelde rechten — rechtens en feitelijk — om de importeurs ging, en dat alleen de importeurs door het ingestelde recht rechtstreeks werden geraakt.

De rechtsgeldigheid van verordening nr. 261/77 van de Commissie

Verweerder betoogt dat de wederpartij in het beroep, voorzover daarin — via een betwisting van de rechtsgeldigheid van verordening nr. 261/77 van de Commissie — de rechtsgeldigheid van verordening nr. 1778/77 wordt aangevochten, niet kan worden ontvangen. Zelfs al mochten verzoeksters zich op artikel 184 van het EEG-Verdrag beroepen, dan nog ware een betwisting van de rechtsgeldigheid van verordening nr. 261/77 uitgesloten, immers verordening nr. 1778/77 is formeel noch materieel als een beschikking te beschouwen. Artikel 184 kan slechts worden ingeroepen wanneer de aangevochten verordening ratione materiae met het ongeldig geachte besluit „verwant” is.

Omdat het in verordening nr. 1778/77 uitsluitend om de instelling van definitieve rechten gaat — naar aanleiding van de resultaten waartoe een grondig onderzoek van de Commissie leidde — is zij „self-supporting” en behoeft verordening nr. 261/77 van de Commissie er niet aan ten grondslag te worden gelegd.

Verzoeksters brengen hiertegen in dat als de instelling van het in verordening nr. 261/77 voorziene voorlopige recht niet rechtmatig was, hetzelfde a fortiori geldt voor het besluit tot definitieve inning ervan over te gaan. Tegen iedere handeling van de Gemeenschap kan beroep ex artikel 173, tweede alinea, worden ingesteld. Het bestrijden van een beschikking kan volgens verzoeksters zeer wel samengaan met de — in artikel 184 van het Verdrag ook toegestane — inroeping van de niet-toepasselijkheid ener verordening.

Verweerder zegt voor antwoord dat als verordening nr. 261/77 van de Commissie als een verordening in de zin van artikel 184 is te beschouwen, hetzelfde uiteraard geldt voor 's Raads verordening nr. 1778/77, zodat daarvan krachtens artikel 173, tweede alinea, geen vernietiging kan worden gevorderd.

Verweerder en de gevoegde partij betogen dat artikel 184 niet mag worden gebruikt om de beroepstermijn van artikel 173 te ontduiken.

Onbevoegdheid

Volgens verzoeksters was de Commissie tot vaststelling van verordening nr. 261/77 niet bevoegd. Waar de Raad haar — in verordening nr. 459/68 — ten deze bevoegdheden verleende, handelde de Raad ultra vires, aangezien het Verdrag de Raad daartoe nergens heeft gemachtigd. Maatregelen die om een zelfstandige beslissing vragen en tot bepaalde gevolgen leiden, kunnen slechts worden genomen met strikte eerbiediging van de in het Verdrag neergelegde verdeling van bevoegdheden. Voor de instelling van een voorlopig recht is naar de mening van verzoeksters zulk een beslissing nodig, immers bij vermoeden van dumping — en van daaruit voortvloeiend nadeel — is de Gemeenschap bevoegd, doch niet verplicht voorlopige maatregelen te treffen.

In zijn verweerschrift betoogt de Raad met zijn machtiging aan de Commissie tot het nemen van voorlopige maatregelen ex artikel 15 van verordening nr. 459/68 te zijn gebleven binnen de aan zijn bevoegdheid gestelde grenzen (zaken 25/70, Köster, Jurispr. 1970, blz. 1161en 23/75, Rey Soda/Casa Conguaglio Zucchero, Jurispr. 1975, blz. 1279).

Wat de anti-dumpingrechten betreft: de basisvoorschriften zijn overeenkomstig de procedure van artikel 113, lid 2, van het EEG-Verdrag vastgesteld bij 's Raads verordening nr. 459/68. Omdat er desnoods terstond moet kunnen worden opgetreden, had de Raad goede redenen van praktische aard om, wat de voorlopige rechten betreft, de uitvoering van de basisverordening overeenkomstig artikel 155 van het Verdrag aan de Commissie over te laten.

Ook al mocht er aan verordening nr. 261/77 van de Commissie een fout kleven, dan nog noopt dit volgens de Raad niet tot de gevolgtrekking dat artikel 3 van zijn verordening nr. 1778/77 niet als rechtsgeldig is te beschouwen. Verzoeksters zijn tegen laatstgenoemde verordening niet rechtstreeks in beroep gekomen, zodat het er, gezien het met het oog op verordening nr. 1778/77 verrichte grondige onderzoek, voor mag worden gehouden dat door haar vaststelling de fouten welke aan verordening nr. 261/77 van de Commissie kleefden zijn gedekt, althans voor zover het om procedurefouten ging.

De gevoegde partij stelt zich eveneens op het standpunt dat verzoeksters zich niet meer op onrechtmatigheid van verordening nr. 261/77 kunnen beroepen.

Verzoeksters doen zeggen voor repliek dat de Commissie volgens artikel 113, lid 2, voorstellen doet, doch dat de Raad beslist. In artikel 15 van verordening nr. 459/68 wordt uitvoering gegeven aan het gemeenschappelijke handelsbeleid dat in artikel 113 van het EEG-Verdrag aan de Raad is voorbehouden — en waaromtrent de Raad bij gekwalificeerde meerderheid van stemmen heeft te beslissen, eis die ten duidelijkste wordt ontdoken wanneer men de beslissing aan de Commissie laat —.

In zijn conclusie van dupliek wijst de Raad er op dat het in artikel 113 draait om de „in geval van dumping” … „te nemen maatregelen”. Die maatregelen zijn in 's Raads verordening nr. 459/68 vastgesteld. Een der hoofdzaken, de bevoegdheid tot instelling van een voorlopig recht, is in artikel 15 der verordening vastgelegd. De eigenlijke uitvoering der basisverordening is evenwel aan de Commissie gedelegeerd: men zie het arrest, door het Hof gewezen in de zaak 25/70 (Koster, Jurispr. 1970, blz. 1161, 1172).

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

Verzoeksters betogen dat de in artikel 3 van verordening nr. 1778/77 vastgelegde verplichting tot inning van de voorlopige anti-dumpingrechten op de instelling dier rechten bij verordening nr. 261/77 van de Commissie berust en dat er bij gebleken ongeldigheid dier verordening de rechtsgrondslag aan komt te ontvallen. Verzoeksters menen dat laatstgenoemde verordening niet aan de vormvereisten van artikel 190 van het Verdrag — noch ook aan artikel 10 (c) van de antidumpingcode — voldoet.

Uit de aan verordening nr. 261/77 ten grondslag liggende verordening nr. 459/68 van de Raad blijkt niet dat zij met gekwalificeerde meerderheid is aanwaard (artikel 113, lid 4).

Voorts was de Commissie gehouden artikel 19, lid 3, van verordening nr. 459/68 — volgens hetwelk een voorlopig antidumpingrecht „niet hoger [mag] zijn dan … de voorlopig vastgestelde marge van dumping”, na te leven. Verordening nr. 261/77 van de Commissie doet er, wat deze marge betreft, geheel het zwijgen toe.

Uit die verordening blijkt al evenmin waarom een spoedeisende situatie aanwezig is geacht. Het bestaan van zulk een situatie is volgens verzoeksters een der voorwaarden, waaraan moet zijn voldaan wil de Commissie ten deze bevoegdelijk kunnen optreden.

In zijn verweerschrift wijst de Raad er op dat de motiveringsplicht van de aard der bestreden handeling afhangt. Ook dient rekening te worden gehouden met de omstandigheden waaronder de betrokken maatregel werd genomen. De omstandigheden welke in casu in aanmerking dienden te worden genomen, waren de degelijke naspeuringen van de Commissie, de beperking, de Commissie gesteld door de confidentiële aard van de inlichtingen bij de betrokken partijen verkregen en de termijn van vijf werkdagen die volgens artikel 15, lid 1, letter c, van verordening nr. 459/68 in acht moest worden genomen.

De gevoegde partij meent dat verzoeksters niet duidelijk hebben gezegd aan welke in artikel 10 (c) van de anti-dumpingcode gestelde vormvereisten huns inziens door de verordening niet wordt voldaan.

De Raad en de gevoegde partij betogen dat noch in artikel 190, noch in enig ander verdragsartikel een bepaling voorkomt, volgens welke in een verordening dient te worden vermeld dat zij met gekwalificeerde meerderheid is vastgesteld.

De Raad wijst er op dat als er op de Produkten van verzoeksters een voorlopig recht van 20 % gelegd wordt, zulks in verband met de omstandigheid dat er sprake is van een dumpingmarge die in vele gevallen 30 % te boven gaat — en gezien artikel 19, lid 3, van verordening nr. 459/68 — wil zeggen dat men voorlopig een marge van ten minste 20 % heeft vastgesteld.

Met de overweging dat de belangen van de Gemeenschap „een onmiddellijke actie noodzakelijk maken”, heeft de Commissie in haar verordening nr. 261/77 zo duidelijk mogelijk te kennen gegeven dat zich een situatie van onverwijlde spoed voordeed.

Verzoeksters zeggen voor antwoord dat er noch voor het Hof noch voor de betrokken partijen enige aanleiding bestaat na te gaan of er aan de in artikel 148 en 149 van het Verdrag gestelde eisen is voldaan, immers 's Raads beraadslagingen zijn niet openbaar. Zij refereren zich te dien aanzien aan 's Hofs oordeel.

De Raad kan door zijn handelen de Commissie niet ontslaan van de verplichting haar beslissingen behoorlijk te motiveren. Als de Commissie zich niet binnen vijf werkdagen naar die eis heeft gedragen, wijst dat erop dat zij niet in staat is gesteld haar taak op de in het Verdrag omschreven wijze te vervullen.

Met betrekking tot het ontbreken van gegevens betreffende de marge van dumping wijzen verzoeksters er op dat wanneer uit het enkele feit van de instelling van een recht reeds zou blijken dat de vastgestelde marge niet beneden dat recht ligt, artikel 10 (c) van de anti-dumpingcode — volgens welke „de bevoegde autoriteiten … de rechtstreeks betrokken partijen in kennis [stellen] van hun besluiten betreffende de toepassing van voorlopige maatregelen, met opgave van de redenen die deze besluiten motiveren en de daarbij toegepaste criteria” — zijn zin zou verliezen. Aan artikel 190 van het Verdrag en artikel 10 (c) van de antidumpingcode ontlenen verzoeksters het recht te weten welke werkelijke marge — ter bepaling van het wettelijk percentage dat het in te stellen recht niet mocht overschrijden — is aangehouden.

Volgens verzoeksters worden in verordening nr. 261/77 de grenzen overschreden, waaraan men zich volgens de overwegingen van de considerans van verordening nr. 459/68 heeft te houden als men de spoedeisendheid ener procedure wenst aan te tonen. De Commissie heeft zelfs niet gepoogd te verklaren waarom zij — en niet de Raad — ten deze in het geweer moest komen en waarom zij niet kon wachten tot de Raad — enkele maanden later — op grond van een definitieve vaststelling der feiten zou beslissen.

In zijn conclusie van dupliek stelt de Raad dat de maatregelen zelf — naar hun aard — om een korte termijn — vijf dagen — vroegen. De anti-dumpingcode van de GATT kent de mogelijkheid van de instelling van voorlopige maatregelen.

Volgens de wederpartij zou de marge van dumping niet zijn aangegeven, maar de Raad meent dat verzoeksters uit de verschillende vaststellingen én uit de artikelen van verordening nr. 459/68 — die wijze van vaststelling betreffende — hadden kunnen afleiden welke marge er voorlopig was vastgesteld. Verzoeksters hadden het kunnen uitrekenen.

Wat het spoedkarakter der procedure betreft: de Raad houdt vol dat alle in artikel 15, lid 1, letter a, van verordening nr. 459/68 gestelde voorwaarden waren vervuld.

De redenen waarom de exportprijzen geen geloof verdienden, zouden niet zijn vermeld

Verzoeksters merken op dat volgens artikel 3, lid 3, van verordening nr. 459/68 zowel voor de voorlopige vaststelling van dumping — in het kader van verordening nr. 261/77 — als voor de definitieve vaststelling van dumping — in het kader van verordening nr. 1778/77 — prijsanalyse en vergelijking van de berekende prijs met de prijs op de binnenmarkt „op grondslag van de prijs waartegen het ingevoerde produkt voor de eerste maal aan een onafhankelijke koper wordt wederverkocht” nodig is. Uit de verordeningen blijkt evenwel niet waarom bij vergelijking niet op de exportprijzen mag worden afgegaan.

Blijkens de „aantekeningen in aanvullende bepalingen” bij artikel VI van de GATT, lid 1, is onder verkapte dumping door geassocieerde handelshuizen mede te verstaan de verkoop door een importeur tegen een lagere prijs dan de betrokken factuurprijs die in rekening is gebracht door een exporteur met wie de importeur geassocieerd is en die tevens lager is dan de in het land van uitvoer gangbare prijs, hoedanige verkoop slechts kan worden vastgesteld aan de hand van de transacties van iedere importeur afzonderlijk.

De Raad zegt voor antwoord dat de Commissie mag aannemen dat er vanwege het bestaan van een associatie niet op de werkelijke exportprijs kan worden afgegaan. Andere redenen zijn niet vereist (artikel 3, lid 3, van verordening nr. 459/68).

Het door verzoeksters ingeroepen lid 1 van de aantekeningen en aanvullende bepalingen ad artikel VI is vervangen door de anti-dumpingcode, die ruimer is opgezet.

De gevoegde partij wijst erop dat de Commissie bij de bepaling van de exportprijzen der in Japan gefabriceerde lagers op zeer grote moeilijkheden is gestuit. Aan de prijzen, voorkomende op de lijst van exportprijzen die tijdens de bijeenkomsten van 18 en 19 januari 1977 tussen de vertegenwoordigers van de Japanse lagerfabrikanten en de Commissie is besproken, kwam slechts indicatieve waarde toe, terwijl de Japanse vertegenwoordigers die aanvankelijk van fob-prijzen hadden gesproken, naderhand beweerden dat het „ex-warehouse”-prijzen waren. Dat men de prijs bij eerste wederverkoop aan een onafhankelijke koper als maatstaf heeft gebezigd, vond dus een rechtvaardiging in de beide redenen, genoemd in artikel 3, lid 3, van 's Raads verordening nr. 459/68: de prijs bij uitvoer kon niet worden bepaald en het bestaan van een associatie tussen exporteur en importeur leidde ertoe dat op de prijs bij uitvoer niet kon worden afgegaan, zij het dat alleen deze laatste omstandigheden in verordeningen nrs. 261/77 van de Commissie en 1778/77 van de Raad ter sprake worden gebracht.

Voor repliek doen verzoeksters zeggen dat de bijlagen bij de GATT daarvan — volgens haar artikel XXXIV — een integrerend deel uitmaken; bijlage I geeft de door hen ingeroepen aantekeningen en aanvullende bepalingen.

Verzoeksters betogen dat de associatie de importeur aanleiding moet hebben gegeven de hierbedoelde produkten te verkopen tegen lagere prijzen dan hij aan de exporteur heeft betaald — hetgeen moet zijn bewezen — Verzoeksters hebben nimmer zulk een beleid gevoerd.

De Raad doet zeggen voor repliek dat de anti-dumpingcode van de GATT — waarin artikel VI wordt uitgelegd — bestemd is om, zolang niet uitdrukkelijk van het tegendeel blijkt, interpretatieve diensten te bewijzen. In het door verzoeksters ingeroepen lid 1 (ad artikel VI) wordt slechts een voorbeeld van verkapte dumping gegeven. Zowel volgens artikel 2, e, van de anti-dumpingcode als volgens artikel 3, lid 3, van verordening nr. 459/68 geldt voor de mogelijkheid van berekening der exportprijzen aan de hand van de verkopen aan de eerste onafhankelijke afnemer uitsluitend het criterium dat „als gevolg van het bestaan van een associatie” op de [normaliter geldende] prijs bij uitvoer niet kan worden afgegaan.

De gevoegde partij wijst erop dat verzoeksters de gelegenheid om aan de hand van reële cijfers aan te tonen dat op de exportprijzen, die aan de tot haar concern behorende vennootschappen werden berekend, ondanks de relatie tussen exporteur en importeur mocht worden afgegaan, hebben laten voorbijgaan.

Schending van het Verdrag en zijn uitvoeringsbepalingen