Hof van Justitie EU 01-10-1981 ECLI:EU:C:1981:216

De eerste vraag

Alle partijen die schriftelijke opmerkingen hebben ingediend, zijn het erover eens dat volgens de rechtspraak van het Hof de door de Commissie in verordening nr. 936/79 van 11 mei 1979 vastgestelde indeling geen terugwerkende kracht heeft, maar niettemin in bepaalde omstandigheden als uitleggingsgegeven kan fungeren om vast te stellen welke de juiste tariefindeling was vóór de vaststelling van deze verordening.

Anglo-Irish Meat is van mening dat de juiste indeling van een rundervoorvoet waaruit de atlas is verwijderd, steeds indeling onder tariefpost 02.01 A II a) 4 aa („delen met been”) is geweest.

Het staat buiten kijf dat de atlas een been is. Tariefpost 02.01 A II a) 2 bb („voovoeten”) is slechts van toepassing op delen die „alle beenderen” bevatten. Een stuk vlees waaruit de atlas is verwijderd kan derhalve niet onder deze post vallen.

De opvatting van de Britse douane dat de uitdrukking „alle beenderen” enkel doelt op de „ribben”, is onhoudbaar. Indien de aanvullende aantekeningen sub 1 A d) en e) bij Hoofdstuk 2 van het gemeenschappelijk douanetarief ribben hadden bedoeld, hadden zij daartoe woorden gebezigd als „dat alle ribben, alsmede de hals ... omvat”. Er is geen logische reden om aan te nemen dat de term „beenderen”„ribben” betekent, daar hij uitdrukkelijk is gekozen ter onderscheiding van het woord „ribben”, dat later in dezelfde zin voorkomt.

De juistheid van de door de Ierse autoriteiten vastgestelde indeling wordt bovendien bevestigd door het later uitgebrachte officieel advies van het Comité Nomenclatuur, alsmede door verordening nr. 936/79 van de Commissie.

De Ierse minister van Landbouw is eveneens van mening dat de uitdrukking „alle beenderen” in de definitie van voorvoeten in de aanvullende aantekeningen niets anders kan betekenen dan alle beenderen in deze voorvoeten, met inbegrip van de atlas.

Het Verenigd Koninkrijk beklemtoont dat verwijdering van een klein beentje in de hals, de zogenoemde atlas, het eigenlijke karakter van een rundervoorvoet niet kan veranderen.

De aanvullende aantekeningen sub 1 A d) en e) sluiten het ontbreken van een klein beentje in de hals niet noodzakelijkerwijze uit. Indien zulks in de bedoeling had gelegen zou het begin van de aantekening als volgt hebben geluid:

„Het voorste deel van het halve geslachte dier dat de hals en de schouder, alsmede alle daarvan deel uitmakende beenderen omvat, met...”.

In haar huidige versie is de aantekening op zijn minst dubbelzinnig.

Opgemerkt zij dat verwijdering van de atlas geen wijziging brengt in de aard van het produkt, dat in de handel desondanks als voorvoet wordt gekocht en verkocht; het gaat er alleen om, door middel van een andere tariefindeling hogere mcb's te ontvangen.

Volgens de Commissie van de Europese Gemeenschappen moet uit een letterlijke interpretatie van de bewoordingen van de aanvullende aantekeningen worden geconcludeerd dat zelfs verwijdering van een klein beentje uit de hals volstaat opdat het onderhavige vlees buiten de post „voorvoeten” valt.

De door de Britse autoriteiten tot staving van hun uitlegging aangevoerde argumenten zijn volgens de Commissie onaanvaardbaar.

Het argument dat de uitdrukking „alle beenderen” betrekking heeft op het vereiste aantal ribben en niet op de halsbeenderen, is in tegenspraak met het tweede gedeelte van de betrokken aantekening, waarin het vereiste aantal ribben wordt bepaald; dit zou geen zin hebben indien de uitdrukking „alle beenderen” ook werd geacht de ribben te omvatten.

Het argument dat de verwijdering van de atlas voor de handel van geen belang is en in werkelijkheid enkel geschiedt opdat de exporteur hogere mcb's ontvangt, verdient stellig de aandacht, maar als economisch argument is het niet relevant voor de zuivere uitleggingsvraag.

Vervolgens gaat de Commissie in op het tweede deel van de eerste vraag, waarin de nationale rechter wil vernemen of post 02.01 A II a) 4 aa dient te worden toegepast bij de berekening van de mcb's welke bij uitvoer worden geheven of bij invoer worden toegekend.

Zij merkt op dat ofschoon de tariefindeling bij gebreke van uitdrukkelijke andersluidende bepalingen stellig hetzelfde moet zijn, ongeacht of die indeling wordt vastgesteld voor douanerechten of mcb's, dit beginsel niet per se geldt voor bij invoer toegekende mcb's.

Volgens de rechtspraak van het Hof inzake restituties bij uitvoer mag een Lid-Staat de toekenning van communautaire steun in bepaalde omstandigheden, bijvoorbeeld wanneer sprake is van manipulatie of misbruik, beperken, zelfs indien aan de formele voorwaarden voor het toekennen van de steun is voldaan. Evenzo zijn de autoriteiten van de Lid-Staten, in verband met de neutraliteit van de mcb's, volgens de Commissie gerechtigd de toekenning van mcb's te beperken indien zij een manipulatie of misbruik vaststellen en er dientengevolge gevaar voor verstoring van de handel bestaat.

Voorts herinnert de Commissie eraan dat ingevolge artikel 12, lid 2, van verordening nr. 1380/75 geen mcb's mogen worden toegekend voor produkten die niet „van gezonde handelskwaliteit zijn.” Ofschoon in de onderhavige zaak op dit punt niets is gesteld, blijkt uit het bestaan van die bepaling echter dat er geen absoluut recht bestaat op toekenning van mcb's overeenkomstig de toepasselijke tariefpost. Evenmin acht de Commissie het uitgesloten dat een produkt ten gevolge van manipulatie of misbruik onder artikel 12, lid 2, kan vallen.

Derhalve geeft de Commissie het Hof in overweging, de eerste vraag te beantwoorden als volgt:

„1. Verse of gekoelde voorvoeten van runderen waaruit de atlas is verwijderd, moeten worden ingedeeld onder post 02.01 A II a) 4 aa van het gemeenschappelijk douanetarief.

2. De criteria voor de tariefindeling van produkten die onder vorengenoemde tariefpost vallen, zijn voor wat de toepassing van mcb's betreft gelijk aan die welke voortvloeien uit de bepalingen voor de uitlegging en toepassing van het tarief en zijn nomenclatuur. Het staat echter aan de bevoegde nationale autoriteiten de feiten te boordelen, ter voorkoming van ongerechtvaardigde toekenning van mcb's, bijvoorbeeld ten gevolge van manipulatie of misbruik van de bepalingen betreffende de tariefindeling.”

Tweede vraag

Anglo-Irish Meat merkt op dat het probleem in de onderhavige zaak niet is of de nationale douane is gebonden aan de tariefindeling door een andere instantie, maar of de Gemeenschap zelf gebonden is aan de onjuiste, eenzijdige beslissing van een nationale instantie.

Volgens verzoekster hebben de door de Britse douane op het controleformulier T 5 aangebrachte aantekeningen niet geleid tot een andere indeling van de goederen, doch enkel verweerder in kennis gesteld van een meningsverschil met betrekking tot de aangehouden indeling.

Verzoekster heeft de betaling slechts onder voorbehoud aanvaard en onverminderd haar recht, haar aanspraak op de immer door haar juist geachte indeling geldend te maken, zodat de afwikkeling van de transactie is geschorst hangende een uitspraak over de juiste tariefindeling. Het Hof van Justitie is in het bijzonder gevraagd dat geschil op te lossen. Indien het Hof derhalve de eerste vraag bevestigend beantwoordt, volgt daaruit dat het antwoord op de tweede vraag eveneens bevestigend moet luiden.

Anglo-Irish Meat beklemtoont dat volgens de rechtspraak van het Hof (arrest in zaak 795/79, Pesch) een uitvoerende Lid-Staat die gebruik maakt van de bij artikel 2 bis van verordening nr. 974/71 geboden mogelijkheid, gebonden is aan de door een invoerende Lid-Staat aangehouden tariefindeling van de goederen, zolang een definitieve uitlegging via de procedures van het communautaire rechtsstelsel ontbreekt. In aansluiting op verzoeksters bezwaar heeft het Ierse interventiebureau inderdaad van één van deze procedures gebruik gemaakt door het probleem van de tariefindeling van het produkt voor te leggen aan het Comité Nomenclatuur van het gemeenschappelijk douanetarief, dat de indeling van verzoekster heeft gehandhaafd.

Er zij aan herinnerd dat de nationale interventiebureaus te allen tijde als plaatselijke gemachtigde handelen voor rekening van het communautair fonds. In zaak 137/78 (Henningsen) gaf de Commissie toe dat zij zich gebonden achtte aan haar eigen uitlegging „met betrekking tot haar interventies in het kader van de financiering van het gemeenschappelijk landbouwbeleid en de vergoeding van de mcb's.” Wat verbindend is voor de principaal moet ook verbindend zijn voor zijn gemachtigden. Anglo-Irish Meat is dan ook van mening dat de beslissing van het Comité Nomenclatuur, neergelegd in verordening nr. 936/79, voldoende grond vormde voor het recht van verweerder, het door verzoekster, gevorderde bedrag te betalen.

Indien het Hof de eerste vraag bevesti-, gend en de tweede vraag ontkennend beantwoordt, zal zulks ertoe leiden dat een importeur of exporteur geheel is overgeleverd aan willekeurige en mogelijk subjectieve beslissingen van Lid-Staten omtrent de tariefindeling, en ondanks het gestelde in bovengenoemd arrest-Pesch over geen enkel middel beschikt om voldoening in rechte te verkrijgen via de daartoe door het gemeenschapsrecht voorziene procedures. Een dergelijke ontwikkeling is duidelijk niet alleen in strijd met de geest van het gemeenschapsrecht maar ook met de voorschriften betreffende de rechten van de verdediging. De aldus aan de douane van de invoerende Lid-Staat toegekende discretionaire bevoegdheid bij de beslissing omtrent de tariefindeling zal noodzakelijkerwijze leiden tot een distorsie van de handel in produkten waarvoor het gemeenschappelijk landbouwbeleid geldt en onzekerheid teweegbrengen voor handelaren die zijn overgeleverd aan de nationale douane.

Ook al is volgens de rechtspraak van het Hof de rol van de uitvoerende Lid-Staat beperkt tot de betaling van mcb's, dan ontslaat dit de staat nog niet van zijn verplichting om die taak op verantwoordelijke wijze uit te oefenen; bij twijfel aan de juistheid van de indeling of anderszins, is hij gehouden terzake alle noodzakelijke inlichtingen in te winnen. Voorts verplicht artikel 2bis de uitvoerende Lid-Staat, het bedrag te betalen dat de invoerende Lid-Staat „zou moeten” betalen. Volgens Anglo-Irish Meat wordt hiermee gedoeld op het bedrag dat de invoerende Lid-Staat bij een juiste uitlegging van het gemeenschapsrecht behoort toe te kennen. Het zou absurd zijn te suggereren dat de door de invoerende Lid-Staat aangehouden tariefindeling in alle opzichten bepalend is. Indien zulks het geval ware, zou de uitvoerende Lid-Staat gebonden kunnen zijn aan een kennelijk onjuiste indeling.

Anglo-Irish Meat beweert niet dat de uitvoerende Lid-Staat gerechtigd is zijn eigen indeling in de plaats te stellen van die van de invoerende Lid-Staat. Immers tegen een dergelijke oplossing kunnen dezelfde bezwaren van onzekerheid en misbruik worden ingebracht als tegen de verplichting van de uitvoerende Lid-Staat, de door de invoerende Staat aangehouden indeling blindelings toe te passen. Indien echter zoals in het onderhavige geval van een duidelijk verschil van opvatting blijkt, dient de krachtens artikel 2bis van verordening nr. 974/71 voor de betaling verantwoordelijke Lid-Staat alle inlichtingen in te winnen die nodig zijn om het geschilpunt op te lossen. Indien daarvoor een interpretatieve verordening van de Commissie of een verzoek om een prejudiciële beslissing van het Hof van Justitie vereist is, dient de juiste uitlegging van het gemeenschapsrecht voorrang te hebben boven een praktijk die de nationale autoriteiten enkel zijn gaan toepassen als een ad-hocmethode ter aanvulling van een lacune in het gemeenschapsrecht.

Volgens Anglo-Irish Meat dient zaak 795/79 voornamelijk in drie opzichten te worden onderscheiden van de onderhavige zaak.

In de eerste plaats ging de verwijzende rechter in de zaak-Pesch ervan uit dat „omtrent de indeling van het produkt in het gemeenschappelijk douanetarief nog niet door het Hof van Justitie (was) beslist”, terwijl de High Court in casu in de eerste plaats heeft verzocht om een uitspraak omtrent de niet met elkaar te verenigen tariefposten, opdat verzoeksters vordering kan worden afgehandeld nadat dat probleem is opgelost.

In de tweede plaats had bovengenoemde zaak betrekking op cumulatieve compenserende bedragen, terwijl de onderhavige zaak de heffing van mcb's bij uitvoer en de toekenning van die bedragen bij invoer betreft. Toepassing van het in de zaak-Pesch aanvaarde beginsel op de onderhavige omstandigheden moet volgens verzoekster leiden tot een distorsie van het intracommunautaire handelsverkeer, misbruik van het stelsel van het gemeenschappelijk landbouwbeleid en een grove onrechtvaardigheid voor degenen voor wie dat beleid geldt.

Tenslotte bestond er in de zaak-Pesch onzekerheid omtrent de indeling van het litigieuze produkt en werd uiteindelijk de door de uitvoerende staat aangehouden indeling juist bevonden; in de onderhavige zaak is evenwel geen sprake van onduidelijkheid en zijn de omschrijving van het produkt en het gemeenschappelijk douanetarief, waarin wordt verklaard dat voorvoeten alle beenderen dienen te omvatten, zeer nauwkeurig.

Anglo-Irish Meat herinnert eraan dat het Hof in zaak 5/78 (Milchfutter) heeft verklaard dat een bijzondere tariefindeling door de ene Lid-Staat een andere Lid-Staat niet noodzakelijkerwijze bindt. Zij is van mening dat het beginsel in beide richtingen werkt. Indien derhalve de Britse douane niet gehouden was de door de Ierse douane vastgestelde indeling te aanvaarden, was de Ierse douane evenmin verplicht de gewijzigde tariefindeling van de Britse autoriteiten als definitief en beslissend te aanvaarden. Dit beginsel wordt nog eens beklemtoond in het arrest-Pesch, waarin het Hof de procedures heeft aangewezen die dienen te worden gevolgd ter voorkoming van eventuele onrechtvaardigheden als gevolg van uiteenlopende indelingen.

Volgens Anglo-Irish Meat heeft het Hof zich blijkens deze rechtspraak aangesloten bij de conclusie van advocaat-generaal Capotorti in zaak 5/78, dat „de noodzaak van een juiste werking van het stelsel der compenserende bedragen ... voor de staat van invoer echter aanleiding (dient) te zijn zich te onthouden van een systematische warencontrole en zeker van een andere indeling dan die in de staat van herkomst, tenzij objectief blijkt van de onjuistheid van de eerste indeling.”

Verzoekster is van mening dat voor zover in deze verklaring een beginsel is neergelegd volgens hetwelk de gewenste uniformiteit van de tariefindeling zoveel mogelijk moet worden verzekerd, het ter zake dienend is op te merken dat de eerste indeling, dat wil zeggen die van de Ierse douane, objectief gezien juist was.

Uit de rechtspraak van het Hof kunnen dan ook de volgende beginselen worden afgeleid :

1. De eenzijdige beslissing van de ene Lid-Staat is niet noodzakelijkerwijze verbindend voor een andere Lid-Staat die vervolgens met dezelfde transactie te maken krijgt.

2. De douane mag een vroegere indeling in twijfel trekken en deze wijzigen indien zij objectief gezien onjuist is.

3. Ter fine van artikel 2bis van verordening nr. 974/71 is een uitvoerende Lid-Staat gebonden aan de indeling van de invoerende Lid-Staat, totdat het Comité Nomenclatuur en de Commissie uitspraak hebben gedaan over de juiste indeling.

4. De Commissie, als orgaan dat uiteindelijk is belast met de betalingen uit het Communautair Fonds, is niet noodzakelijkerwijze gebonden aan de onjuiste beslissing of indeling van een nationale autoriteit.

De Ierse minister van Landbouw betoogt dat hij de indeling door de Britse douane van voorvoeten waaruit de atlas was verwijderd weliswaar onjuist achtte, doch dat dit hem niet het recht gaf die indeling naast zich neer te leggen.

Hij merkt op dat volgens artikel 11, lid 2, van verordening nr. 1380/75, voor betaling door de uitvoerende Lid-Staat van het bedrag dat door de invoerende Lid-Staat zou moeten worden toegekend, het bewijs dient te worden overgelegd dat de douaneformaliteiten bij invoer zijn vervuld en dat de in de Lid-Staat van invoer verschuldigde rechten en heffingen van gelijke werking zijn geheven. Deze rechten en heffingen van gelijke werking kunnen eerst worden vastgesteld en geheven nadat door die Lid-Staat een beslissing is genomen omtrent de tariefindeling van de goederen. Bovendien verleent artikel lObis, lid 4, van verordening nr. 1380/75 de douane van de invoerende Lid-Staat uitdrukkelijk het recht tot wijziging van de tariefindeling, vermeld op het document voor communautair douanevervoer dat de goederen bij aankomst ter douane vergezelt.

Volgens de minister hebben deze bepalingen in onderlinge samenhang ten gevolge dat de invoerende Lid-Staat de uiteindelijke beslissing mag nemen omtrent de tariefindeling van de ingevoerde goederen en aldus het orgaan van de uitvoerende Lid-Staat belast met de betaling van de mcb's daaraan kan binden.

Daaraan wordt niet afgedaan door de omstandigheid dat de Ierse minister van Landbouw bij de uitvoer van de goederen vanuit Ierland mcb's hief op basis van een andere indeling. De geldende verordeningen sloten niet de mogelijkheid uit dat de uitvoerende en de invoerende Lid-Staat verschillende tariefindelingen aanhouden en bevatten geen regeling voor de oplossing van een dergelijke situatie.

De minister van Landbouw stelt dat hij rekening heeft gehouden met het door de Commissie in haar brief van 31 oktober 1979 ingenomen standpunt, dat volgens de communautaire verordeningen voor in het Verenigd Koninkrijk ingevoerde produkten enkel de door de douane van dat land vastgestelde mcb's in casu rechtsgeldig konden zijn. Door deze bedragen te betalen handelt hij derhalve als gemachtigde van het Europees Oriëntatie en Garantie Fonds en heeft hij derhalve juist en verantwoordelijk gehandeld.

De minister erkent dat de omstandigheden van het onderhavige geval, waarin de douaneautoriteiten van de uitvoerende en de invoerende Lid-Staat het oneens zijn over de aan dezelfde goederen toe te kennen tariefindeling, schadelijk zijn voor de goede werking van het gemeenschappelijk douanetarief en de communautaire interventiemaatregelen. Evenwel is in de rechtspraak van het Hof kennelijk het beginsel aanvaard dat de door een uitvoerende Lid-Staat vastgestelde tariefindeling niet noodzakelijkerwijze de invoerende Lid-Staat bindt met betrekking tot dezelfde goederen.

Gezien deze omstandigheden en gelet op de bepalingen van de toepasselijke verordeningen was de minister van Landbouw van mening dat hij niet gebonden was aan de indeling van de Ierse autoriteiten maar aan die van de Britse autoriteiten. Hij achtte zich niet bevoegd de juistheid van die indeling te onderzoeken; dit staat ter beoordeling van de rechter. Zijns inziens was en is het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen de aangewezen instantie voor een dergelijke beoordeling, aangezien het de uitlegging van een bepaling van het gemeenschappelijk douanetarief betreft.

Het Verenigd Koninkrijk is van mening dat volgens de rechtspraak van het Hof de uitvoerende Lid-Staat die gebruik maakt van de in artikel 2bis van verordening nr. 974/71 vervatte mogelijkheid, gebonden is aan de door de invoerende Lid-Staat aangehouden tariefindeling.

Zijn opvatting over de indeling moet zeker tot de inwerkingtreding, op 2 juli 1979, van verordening nr. 936/79 van de Commissie geldig worden geacht.

Ofschoon de verordening betreffende de indeling is vastgesteld om rechtskracht te verlenen aan de meerderheidsbeslissing van het Comité Nomenclatuur van het gemeenschappelijk douanetarief dat het produkt een „deel met been” was, heeft het nooit in de bedoeling gelegen aan de rechtsgevolgen ervan financiële voordelen te verbinden; dit blijkt uit de omstandigheid dat verordening nr. 834/70 reeds per 30 april 1979 de mcb's op „delen met been” had verlaagd tot hetzelfde niveau als die op „voorvoeten”.

Zo het Hof de eerste vraag bevestigend mocht beantwoorden, ware aan deze regeling geen terugwerkende kracht te verlenen voor de onderhavige periode, aangezien dat zou neerkomen op goedkeuring van een niet voorziene betaling van gemeenschapsmiddelen.

Ofschoon het gemeenschapsrecht de mogelijkheid van terugwerkende kracht van gemeenschapswetgeving niet geheel uitsluit, is het een algemeen beginsel dat terugwerkende kracht bij gebreke van bijzondere omstandigheden ontoelaatbaar is. In casu is echter geen sprake van bijzondere omstandigheden die toepassing van de regeling met terugwerkende kracht zouden kunnen rechtvaardigen; verordening nr. 834/79, waarbij de monetair compenserende bedragen werden gewijzigd, was juist ter voorkoming van verstoringen in werking getreden vóór verordening nr. 936/79, waarbij de indeling werd gewijzigd.

De Commissie van de Europese Gemeenschappen verklaart dat zij ten aanzien van deze vraag de mening blijft toegedaan die zij in het verleden heeft verdedigd en die onlangs door het Hof is bevestigd. Volgens haar zijn de autoriteiten van de uitvoerende Lid-Staat dan ook gehouden, de door de autoriteiten van de invoerende Lid-Staat bij invoer vastgestelde indeling toe te passen. Zij gaat zelfs verder en betoogt dat de uitvoerende Lid-Staat in het kader van artikel 2bis van verordening nr. 974/71 slechts een betalende gemachtigde is en als zodanig gebonden aan het gehele oordeel van de invoerende Lid-Staat omtrent het bij invoer te betalen compenserende bedrag.

Aan deze conclusie wordt niet afgedaan door de opvatting van de Commissie, dat de in casu door de Britse autoriteiten aangehouden indeling onjuist is.

Indien het Hof met betrekking tot de eerste vraag uitspraak mocht doen in de door de Commissie voorgestane zin, zullen de Britse autoriteiten hun indeling moeten wijzigen, ofschoon zij strikt genomen geen partij zijn bij de onderhavige procedure. Evenwel zal het hun ook dan vrij staan, te beslissen dat de mcb's slechts dienen te worden toegekend volgens het bij „voorvoeten” behorende tarief, ongeacht de formele wijziging in de tariefindeling. Deze beslissing kan worden meegedeeld aan de Ierse autoriteiten, die als loutere gemachtigden voor de betaling van de Britse mcb's verplicht zullen zijn die beslissing te volgen. Verder is het zelfs mogelijk dat de Britse autoriteiten rechtens niet kunnen worden verplicht hun tariefindeling te wijzigen, indien verzoekster krachtens de Britse procedurevoorschriften haar recht heeft verwerkt. In elk geval is duidelijk dat niets in de onderhavige procedure de nationale rechter kan verplichten, de Ierse autoriteiten te gelasten over de invoer in het Verenigd Koninkrijk mcb's te betalen volgens een ander tarief dan dat welk overeenkomt met de beoordeling van de Britse autoriteiten.

De Commissie geeft het Hof dan ook in overweging de tweede vraag te beantwoorden als volgt:

„Artikel 2bis van verordening nr. 974/71 van de Raad juncto artikel 11 van verordening nr. 1380/75 van de Commissie dient aldus te worden uitgelegd, dat de uitvoerende Lid-Staat voor de vastelling van het monetair compenserende bedrag bij invoer in een andere Lid-Staat gebonden is aan het oordeel van deze laatste Lid-Staat met betrekking tot de betrokken goederen.”

Derde vraag

Anglo-Irish Meat betoogt dat op dezelfde transactie dezelfde indeling moet worden toegepast. Het stelsel van monetair compenserende bedragen is opgezet ten einde het vrije verkeer van landbouwprodukten tussen de Lid-Staten te vergemakkelijken in overeenstemming met de doelstellingen van het gemeenschappelijk landbouwbeleid, en ten einde belemmeringen ten gevolge van fluctuerende valuta te voorkomen. Het zou niet logisch

zijn een situatie te laten ontstaan waarin dat stelsel zelf een hindernis wordt. Toepassing van twee verschillende en tegenstrijdige tariefindelingen op hetzelfde produkt zou noodzakelijkerwijze leiden tot distorsie van de handel in landbouwprodukten, welke onder het gemeenschappelijk landbouwbeleid vallen.

De Ierse minister van Landbouw merkt op dat verordening nr. 1380/75 geen uitdrukkelijke bepaling bevat met betrekking tot de situatie waarop de derde vraag doelt, zodat de vraag of aanspraak kan worden gemaakt op terugbetaling, dient te worden beantwoord aan de hand van het nationale recht.

De Commissie van de Europese Gemeenschappen merkt op dat de derde vraag uitgaat van twee hypotheses die elkaar wederzijds uitsluiten.

Zo het Hof het gemeenschappelijke douanetarief in dezelfde zin mocht uitleggen als de Britse autoriteiten, zouden de Ierse autoriteiten — vooropgesteld dat hun nationale wetgeving zulks toestaat — hun indeling moeten wijzigen en derhalve een deel van de bij uitvoer geheven compenserende bedragen moeten terugbetalen. Dat is mogelijk omdat verordening nr. 936/79, betreffende de tariefindeling, geen terugwerkende kracht heeft.

Indien het Hof daarentegen overeenkomstig het standpunt van de Commissie het gemeenschappelijke douanetarief zou uitleggen in de door de Ierse autoriteiten aangegeven zin, doch tevens zou verklaren dat de Ierse autoriteiten niettemin gebonden zijn aan de tariefindeling van de Britse autoriteiten, zou er volgens de Commissie een ongerijmde situatie ontstaan die niet te verenigen is met het gemeenschapsrecht, indien de Ierse autoriteiten verplicht zouden zijn een juiste tariefindeling te wijzigen in een onjuiste, enkel om de nadelige gevolgen voor verzoekster van de Britse beslissing om haar geen compenserende bedragen toe te kennen volgens het hogere tarief, te verzachten. Deze oplossing moge op het eerste gezicht choquerend lijken, doch zij zou een logisch gevolg zijn van de aan de Lid-Staten toegekende bevoegdheid om compenserende bedragen toe te kennen en te heffen. Hetzelfde resultaat had zich eveneens kunnen voordoen indien Ierland en het Verenigd Koninkrijk geen gebruik hadden gemaakt van de in artikel 2bis van verordening nr. 974/71 geboden mogelijkheid.

Volgens de Commissie ware derhalve de derde vraag te beantwoorden als volgt:

„Genoemde bepalingen van de verordeningen nrs. 974/71 (artikel 2bis) en 1380/75 (artikel 11) mogen niet aldus worden uitgelegd, dat een uitvoerende Lid-Staat gehouden is de bij uitvoer op grond van een juiste tariefindeling geheven monetair compenserende bedragen terug te betalen, zelfs indien die Lid-Staat verplicht was, de betaling van monetair compenserende bedragen bij invoer in een andere Lid-Staat overeenkomstig het door deze laatste staat gegeven oordeel te beperken.”