Hof van Justitie EU 13-10-1982 ECLI:EU:C:1982:351

De eerste vraag

De vennootschap Will is van mening dat artikel 3, lid 1, van verordening nr. 2956/79 de logische consequentie is van de in artikel 2 vastgestelde verdeling van het tariefcontingent in nationale quota overeenkomstig de behoeften van de Lid-Staten. Deze regeling is als zodanig zeer wel verenigbaar met artikel 40, lid 3/EEG-Verdrag.

De vennootschap Gedelfi deelt dit standpunt, volgens hetwelk de gelijke behandeling van de onderdanen van de Gemeenschap dan ook niet in het gedrang komt wanneer aan de Lid-Staten verschillende quota worden toegewezen en zij deze quota volgens interne administratieve bepalingen verdelen. Voorwaarde is echter dat de Lid-Staten zich daarbij beperken tot de louter administratieve organisatie van de verdeling (zie arrest van 12 december 1973, zaak 131/73, Grosoli, Jurispr. 1973, blz. 1555). De nationale verdelingsregels mogen evenwel niet in de weg staan aan de voor de betrokken produkten geldende voorzieningen van het gemeenschapsrecht en het marktordeningsbeleid. Anders zou het gemeenschappelijke karakter van de marktordening worden aangetast, en zouden de Lid-Staten, via het vaststellen van criteria voor de verdeling van het preferentiële tariefcontingent, een nationaal landbouwbeleid kunnen voeren ten gunste van enkele ondernemingen die op de — als zodanig niet meer bestaande — nationale markt opereren.

De vennootschap Trawako merkt op, dat wegens het communautaire karakter van de GATT-contingenten „dient te worden gewaarborgd dat alle betrokkenen in de Gemeenschap te allen tijde en in gelijke mate gebruik kunnen maken van de door [deze contingenten] geboden mogelijkheden” (verordening nr. 2956/79, tweede overweging).

Principieel doet de verdeling van deze contingenten in voor de verschillende Lid-Staten gereserveerde quota afbreuk aan hun communautair karakter. Blijkens de vierde overweging van verordening nr. 2956/79 heeft de Raad overigens louter op grond van de betrekkelijk geringe omvang van deze contingenten met die verdeling ingestemd en de keuze van het beheerstelsel voor de quota aan de Lid-Staten overgelaten.

De regering van de Bondsrepubliek Duitsland stelt vooreerst, dat de eerste vraag in werkelijkheid betrekking heeft op de geldigheid van artikel 3 van verordening nr. 2956/79. Dit artikel is echter niet discriminerend en druist op generlei wijze in tegen gemeenschapsrecht van hogere rang.

Volgens het in het EEG-Verdrag neergelegde algemene gelijkheidsbeginsel mogen vergelijkbare situaties niet verschillend worden behandeld, tenzij zulks objectief gerechtvaardigd is. Het is evenwel objectief noodzakelijk het aan iedere Lid-Staat toegewezen quotum van een communautair tariefcontingent te verdelen volgens het criterium van de plaats van vestiging van de betrokken handelaars; anders zou het tot verkeersverleggingen kunnen komen met als resultaat dat de quota van de Lid-Staten in feite anders worden verdeeld dan de Raad heeft gewjld.

De Commissie wijst er in de eerste plaats op, dat het Hof in zijn rechtspraak betreffende de nationale uitvoeringsmaatregelen inzake communautaire tariefcontingenten nog nooit bezwaar heeft gemaakt tegen de verdeling ervan over de Lid-Staten volgens objectieve criteria, noch tegen de delegatie aan de Lid-Staten van het beheer der aan ieder hunner toegewezen quota.

Daaruit blijkt, dat deze wijze van beheer in principe strookt met het communautaire karakter van het tariefcontingent. Het is misschien niet de best mogelijke oplossing, maar zij heeft wel talrijke voordelen: zij waarborgt een brede regionale verdeling van de produkten, maakt het mogelijk meer rekening te houden met de bijzondere behoeften van de handelaars in elke Lid-Staat en leidt tot een administratief eenvoudiger afwikkeling van de verdeling van het contingent.

Voor de verdeling van een communautair contingent over de Lid-Staten zijn dus objectieve redenen aan te voeren, die een schending van het gelijkheidsbeginsel uitsluiten. Het beheer van de quota van het communautaire contingent door de Lid-Staten veroorzaakt weliswaar zekere verschillen in behandeling van de handelaars in de onderscheiden Lid-Staten, maar dankzij de naleving van het verbod van willekeur en de door het gemeenschapsrecht geboden waarborg, dat alle handelaars gebruik kunnen maken van de door het contingent geboden mogelijkheden, blijven deze toch binnen nauwe grenzen.

De Commissie geeft derhalve in overweging, op de vraag te antwoorden dat verordening nr. 2956/79 niet deswege in strijd is met het beginsel van gelijke behandeling, doordat zij aan de Lid-Staten de bevoegdheid delegeert om op eigen verantwoordelijkheid de hun toegewezen quota van het communautaire tariefcontingent te beheren.

De tweede vraag

Will, Gedelfien Tmwako stellen dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. Volgens hen is de nieuwe Duitse regeling duidelijk in strijd met het gemeenschapsrecht.

Artikel 7 van verordening nr. 805/68 bepaalt omtrent de afzet van door de interventiebureaus aangekochte produkten a) dat verstoringen van de markt moeten worden voorkomen; b) dat alle gegadigden gelijke toegang tot deze produkten moeten hebben, en c) dat alle kopers op grond van gelijkheid moeten worden behandeld. De toewijzing van 10 % van het tariefcontingent aan in Duitsland gevestigde kopers van vlees van de interventiebureaus is in strijd met elk dezer beginselen.

Er is steeds sprake van een verstoring van de markt wanneer een in Duitsland gevestigde onderneming die vlees uit de interventievoorraden heeft gekocht, een financieel voordeel behaalt door haar aandeel in het tariefcontingent, terwijl alle andere, in een andere Lid-Staat gevestigde ondernemingen van dit voordeel worden uitgesloten.

Niet alle handelaars hebben gelijke toegang tot de produkten. Daar de interventiebureaus immers een groot deel van hun vleesvoorraden verkopen onder de voorwaarde dat het wordt verwerkt, kan enkel de verwerkende industrie dat vlees aankopen. De ondernemingen van die bedrijfstak zijn echter meestal ook „traditionele importeurs” van rundvlees. In Duitsland hebben zij evenwel als extra voordeel, dat bepaalde verkopen van interventievlees naar deze bedrijfstak worden gesluisd met als gevolg, dat het aandeel van de verwerkende industrie in het contingent onevenredig sneller stijgt dan dat van de zuivere importeurs.

Tenslotte is het verwerven van een aandeel in het GATT-contingent een voordeel dat indruist tegen het beginsel van gelijke behandeling, die aan alle kopers van interventieprodukten moet worden gewaarborgd. Wanneer namelijk de in Duitsland gevestigde ondernemingen op grond van hun aankopen bij hun interventiebureau op de koop toe nog invoerrechten krijgen in het kader van het GATT-contingent, dan worden zij daardoor ook in staat gesteld bij een volgende inschrijving voor interventievlees een betere prijs te bieden dan hun niet op die wijze begunstigde concurrenten uit andere Lid-Staten.

Trawako voegt hieraan nog toe, dat de GATT-contingenten worden geopend teneinde de handelsbetrekkingen met de vleesexporterende landen in stand te houden en verder te ontwikkelen en aldus — ook op politieke gronden — te voorkomen dat sinds lang bestaande handelsstromen in gevaar komen of veranderingen ondergaan of zelfs afbreken. Aankopen van interventieprodukten staan daarentegen geheel los van de handelsbetrekkingen met de rundvleesexporterende landen; zij zijn ook geen geschikt middel om die contacten te handhaven of te versterken.

De regering van de Bondsrepubliek Duitsland wijst er vooreerst op, dat het Hof al heeft beslist, dat een nationale regeling waarbij een bepaald deel van het nationale quotum naar rato van de bij het interventiebureau verrichte aankopen wordt verdeeld, verenigbaar is met het gemeenschapsrecht (arrest van 23 januari 1980, Grosoli, Jurispr. 1980, blz. 177). Vervolgens geeft zij enkele toelichtingen op de relatie tussen de gemeenschappelijke marktordening voor rundvlees en het GATT-tariefcontingent. Anders dan de verwijzende rechter, die een overeenstemming tussen de GATT-bepalingen en die van de marktordening lijkt te verlangen, is de Bondsregering van mening, dat het GATT-tariefcontingent een — door handelspolitieke motieven ingegeven — afwijking is van de aan de marktordening ten grondslag liggende beginselen; deze afwijking kan, ook buiten de verdelingsregeling om, de regelingen van de marktordening ongunstig beïnvloeden.

Met de GATT-bepalingen heeft de Raad een — van de marktordening onderscheiden — regeling getroffen, waarvoor enkel de door het EEG-Verdrag zelf gestelde grenzen gelden.

De Commissie is van mening, dat de vraag aan het Hof twee te onderscheiden aspecten vertoont:

1. mogen de Lid-Staten aankopen bij de interventiebureaus in aanmerking nemen als norm voor de verdeling van hun quotum van het GATT-contingent?

2. mogen zij daarbij de beperking stellen dat alleen aankopen bij het eigen interventiebureau meetellen?

Omtrent het eerste punt merkt de Commissie op, dat het Hof het sinds verordening (EEG) nr. 2861/77 gebruikte begrip „Marktteilnehmer” in ruimere zin opvat dan het begrip „importeurs” in de oudere verordeningen. Het strookt derhalve met het gemeenschapsrecht, wanneer behalve met importeurs van produkten uit derde landen ook rekening wordt gehouden met andere groepen handelaars. In dit kader kunnen aankopen van rundvlees bij de interventiebureaus stellig als een geschikt criterium worden beschouwd.

De deelneming aan het GATT-quotum door in Duitsland gevestigde kopers van interventievlees kan weliswaar leiden tot een ongelijke behandeling van de kopers in de Gemeenschap; dit is evenwel een gevolg van de delegatie aan de Lid-Staten van de bevoegdheid om de hun toegewezen quota te beheren, en is dan ook inherent aan het stelsel, maar de Lid-Staten mogen daarbij de door 's Hofs rechtspraak getrokken grenzen niet overschrijden.

Het probleem wordt moeilijker wanneer men in aanmerking neemt dat de verkoop van interventievlees vaak bij openbare inschrijving plaatsvindt. In dat geval kunnen de Duitse kopers een hogere prijs bieden dan hun concurrenten, omdat hun eventueel aandeel in het GATT-contingent hen een voordeel verschaft dat de kopers in de andere Lid-Staten wordt onthouden. Het feitelijke voordeel zal weliswaar zeer klein zijn, daar het aantal gegadigden zeer groot is, maar de totale op die wijze verdeelde hoeveelheid erg klein.

Wanneer voorts het gehele aan een Lid-Staat toegewezen quotum slechts over een klein aantal importeurs van rundvlees uit derde landen wordt verdeeld, wordt de marktpositie van deze ondernemingen aanzienlijk versterkt door het financiële voordeel dat zij daaruit trekken, zodat zij ook bij verkopen door middel van openbare inschrijving hogere prijzen kunnen bieden dan de andere handelaars. Indien daarentegen het uit de deelneming aan het contingent voortvloeiende financiële voordeel breder wordt gespreid, dan heeft dit geringere gevolgen voor het concurrentievermogen van de ondernemingen. De gelijke toegang tot de verkopen bij openbare inschrijving en de gelijke behandeling van de handelaars zijn meer gediend bij een verdelingssysteem dat zoveel mogelijk handelaars aan bod laat komen, dan bij een regeling die de voordelen aan een kleine groep voorbehoudt.

Wat het tweede punt betreft, is de Commissie evenwel van mening dat de Duitse regeling in strijd is met het gemeenschapsrecht. Er is geen redelijke grond om de deelneming aan het GATT-contingent voor te behouden aan handelaars die aankopen bij het Duitse interventiebureau hebben verricht. Naar gemeenschapsrecht kunnen principieel alle handelaars in de Gemeenschap deelnemen aan aankopen en verkopen van de interventiebureaus voor rundvlees. Dit beginsel is gebaseerd op het feit, dat de interventiemaatregelen gelden voor rundvlees uit de gehele Gemeenschap en door de Gemeenschap worden gefinancierd. Economisch gezien zijn de voorraden van de interventiebureaus geen eigendom van de verschillende Lid-Staten, maar van de Gemeenschap.

In deze omstandigheden is het willekeurig om een economisch voordeel met betrekking tot een gemeenschapscontingent te verbinden aan aankopen bij een bepaald interventiebureau. De aankopen bij alle interventiebureaus moeten derhalve gelijk worden behandeld, want er is geen reden om de voorraden van het Duitse interventiebureau een voorkeursbehandeling te geven. Het in aanmerking nemen van aankopen bij andere interventiebureaus schept trouwens ook geen administratieve problemen.

De Commissie stelt derhalve voor, op deze vraag te antwoorden, dat het feit dat een Lid-Staat voor de verdeling van het communautaire tariefcontingent voor bevroren rundvlees tevens in beperkte mate rekening houdt met de aankopen uit de rundvleesvoorraden van de interventiebureaus, niet in strijd is met artikel 7, lid 1, van verordening nr. 815/68, doch dat het niet gerechtvaardigd is uitsluitend rekening te houden met de aankopen bij een bepaald interventiebureau.

De derde vraag

Will, Gedelfi en Trawako geven in overweging, ook deze vraag ontkennend te beantwoorden.

Aanknopend bij hun opmerkingen bij de tweede vraag, wijzen de drie ondernemingen erop, dat het intracommunautaire handelsverkeer en de export naar derde landen volkomen los staan van de handelsbetrekkingen met de rundvleesexporterende landen, die door de opening van het GATT-contingent moeten worden bevorderd. Weliswaar is de keuze van het systeem van beheer van de quota aan de Lid-Staten zelf overgelaten, maar deze mogen daarbij geen economische doelstellingen nastreven die in het gemeenschapsrecht niet zijn voorzien. Volgens Will echter streefde de Bondsregering met de vaststelling van haar nieuwe verordening inzake de verdeling van het contingent doelstellingen na die niets met de gemeenschapsregeling te maken hadden, namelijk de uitschakeling van de „eigengeërfden” van de invoermarkt en de vervanging van de traditionele handelaars door de landbouwcoöperaties. De Lid-Staten mogen ook geen verdelingscriteria hanteren die tot mededingingsdistorsies leiden, de handelsstromen beïnvloeden en tot discriminatie tussen de handelaars voeren waardoor de gemeenschappelijke marktordening zou kunnen worden aangetast. In dit verband wijst Gedelfi erop, dat haar gevallen bekend zijn van firma's die hetzelfde rundvlees meermaals naar een Lid-Staat uitgevoerd en weer ingevoerd hebben om op grond van deze deelneming aan de intracommunautaire handel een groter aandeel in het contingent te verkrijgen.

De drie verzoeksters stellen met name, dat het Duitse systeem strijdig is met de beginselen van de gemeenschappelijke marktordening en het in de artikelen 92 en volgende EEG-Verdrag neergelegde verbod van staatssteun.

Een van de grondbeginselen van elke marktordening zegt, dat transacties die reeds op grond van andere bepalingen van de gemeenschappelijke marktordening worden begunstigd, niet voor verdere begunstiging in aanmerking mogen komen. De uitvoer van rundvlees naar derde landen wordt echter al begunstigd door de toekenning van restituties bij uitvoer en monetair compenserende bedragen overeenkomstig verordening nr. 974/71. En ook voor de intracommunautaire handel bestaat een gunstige regeling, inzoverre daar in- en uitvoerrechten en heffingen van gelijke werking zijn verboden. Derhalve mogen daaraan geen verdere voordelen worden toegekend bij de verdeling van het GATT-contingent. Dat ondernemingen die zulke transacties hebben verricht, het recht krijgen produkten onder een preferentieel tarief in te voeren, kan bok onder het begrip „staatssteun” vallen; dit omvat immers niet alleen de toekenning van subsidies, maar ook alle andere maatregelen die de lasten die een onderneming normaliter moet dragen, verminderen.

Volgens Will en Trawako zijn de nieuwe verdelingscriteria overigens openlijk discriminerend, daar zij geen rekening houden met leveranties in het binnenland ter bevoorrading van zeeschepen, vliegtuigen, internationale organisaties en op het nationale grondgebied gestationeerde strijdkrachten, die door het gemeenschapsrecht met uitvoer naar derde landen worden gelijkgesteld.

Will meent dat het in aanmerking nemen van de export voor deelneming aan het contingent niet kan worden gerechtvaardigd met de bewering, dat er eerst dankzij deze export op de interne markt ruimte komt voor importen. In werkelijkheid komen de aard en de kwaliteit van de uit de Gemeenschap uitgevoerde produkten geenszins overeen met die van de uit derde landen ingevoerde waren.

Ook doordat zij als referentiegegeven niet enkel bevroren rundvlees, maar ook vers en gekoeld vlees in aanmerking neemt, is de Duitse verdelingsverordening voor 1980 in strijd met de vierde overweging van verordening nr. 2956/79, volgens welke de keuze van een systeem van beheer van de quota aan de Lid-Staten wordt gelaten „teneinde tot een verdeling te komen die economisch verantwoord is.”

De regering van de Bondesrepubliek Duitsland stelt, dat de Lid-Staten bij de verdeling van hun quotum over de betrokken handelaars volgens de rechtspraak van het Hof ook rekening mogen houden met importen waarvoor al een heffingvoordeel is toegekend (arrest van 13 maart 1980, zaak 124/79, Van Walsum, Jurispr. 1980, blz. 813), en dat zij ook diegenen als „betrokkenen” mogen beschouwen die enkel in een bepaald gedeelte van de gemeenschappelijke markt handel drijven of diegenen die zelfs geen handelsonderneming zijn (arrest van 23 januari 1980, zaak 35/79, Grosoli, Jurispr. 1980, blz. 177). In het licht van deze rechtspraak staat niets eraan in de weg, dat ook de intracommunautaire handel wordt gehanteerd als maatstaf voor de verdeling van het quotum van een communautair contingent.

In elk geval dient men ervan uit te gaan, dat de verdelingsverordening gebaseerd is op een communautaire machtiging in het kader van de GATT-regeling. Zij moet hieraan en aan de bepalingen van het EEG-Verdrag worden getoetst. De regelingen van de marktordening doen hier niet ter zake. Evenmin kan er sprake zijn van een met staatsmiddelen bekostigde steunmaatregel, aangezien het gaat om in het gemeenschapsrecht zelf voorziene en ten laste van de Gemeenschap komende voordelen.

De Commissie gaat enkel in op de vraag betreffende de met staatsmiddelen bekostigde steunmaatregelen en behandelt de andere problemen in het kader van de vierde vraag.

Volgens artikel 92, lid 1, EEG-Verdrag zijn de bepalingen van die afdeling van het Verdrag slechts van toepassing op „steunmaatregelen van de staten of met staatsmiddelen bekostigd”. Daar het in casu gaat om het beheer van een door de Gemeenschap geopend tariefcontingent, staat vast, dat het financiële voordeel van de aan het contingent deelnemende ondernemers niet met staatsmiddelen wordt bekostigd, maar met gemeenschapsmiddelen, aangezien de niet toegepaste heffing een gemeenschapsmiddel is. Het is juist dat de term „met staatsmiddelen bekostigde steunmaatregelen” ruimer is dan „steunmaatregelen van de staten”, maar ook deze onderstelt, dat de middelen waaruit de steun wordt toegekend, van de Lid-Staat komen. De verkeerde toepassing van gemeenschapsrecht — in de vorm van een verkeerde verdeling van een communautair tariefcontingent — kan dus enkel worden beoordeeld als een schending van de desbetreffende bepalingen van dit recht, maar kan niet als een steunmaatregel van een staat of een met staatsmiddelen bekostigde steun worden beschouwd. Anders zou de Commissie niet alleen krachtens artikel 169, maar ook krachtens artikel 93 EEG-Verdrag kunnen optreden wanneer de Lid-Staten inbreuk maken op het gemeenschapsrecht door daarin voorziene heffingen niet toe te passen of daarin voorziene voordelen niet toe te kennen. Dat is hoe dan ook uitgesloten.

Mitsdien geeft de Commissie in overweging, op deze vraag te antwoorden, dat maatregelen van een Lid-Staat, die enkel de eenvoudige verdeling van een communautair tariefcontingent betreffen, geen steunmaatregelen van een staat of met staatsmiddelen bekostigde maatregelen zijn in de zin van de artikelen 92-94 EEG-Verdrag.

De vierde vraag

Gedelfi en Tràwctko, stellen, dat wie rundvlees koopt in een Lid-Staat om het vervolgens te verkopen in een derde land, niet kan worden geacht een „betrokkene” („betroffener Marktteilnehmer”) in de zin van artikel 3, lid 1, van verordening nr. 2965/79 te zijn. Zij baseren deze mening op dezelfde argumenten als zij in verband met de eerste drie vragen hebben aangevoerd. De toelating van rundvleesexporteurs tot het contingent druist in tegen het beginsel van gelijkheid van behandeling, omdat zij leidt tot toekenning van een soort „aanvullende” restitutie, wat niet verenigbaar is met het beginsel dat voor geheel de Gemeenschap een zelfde restitutie geldt, en een verstoring van de markt en de mededinging kan teweegbrengen. Gedelfi erkent weliswaar dat het woord „Marktteilnehmer” in artikel 3 van verordening nr. 2956/79 een ruimere betekenis heeft dan het woord „Importeure” in de oudere verordeningen, doch zij betwist dat dit de nieuwe Duitse regeling zou kunnen rechtvaardigen.

Ook Will is van mening, dat de laatste vraag ontkennend moet worden beantwoord. Het woord „Marktteilnehmer” heeft ongetwijfeld een zeer ruime betekenis, maar deze wordt evenwel in sterke mate beperkt door het adjectief „betroffen”. Door de opening van een communautair tariefcontingent kunnen slechts die handelaars betrokken zijn, die „belang hebben bij de invoer van bevroren rundvlees uit derde landen”; anders gezegd, onder „betroffen” (in de Franse tekst „intéresse”) moet worden verstaan „belanghebbend bij de invoer”.

De in de verschillende nationale regelingen neergelegde criteria voor de verdeling van het aan elke Lid-Staat toegewezen quotum van het contingent dienen ertoe, dit belang bij de invoer te omschrijven. Dit kan op drie manieren gebeuren:

1. aan de hand van vroegere importen van bevroren rundvlees;

2. door de gebruikers van ingevoerd bevroren rundvlees in categorieën in te delen;

3. door een combinatie van deze twee criteria.

Deze methoden, die volgens 's Hofs rechtspraak alle drie toelaatbaar zijn, onderstellen de vaststelling van verdelingscriteria, die objectief verband houden met de invoer van bevroren rundvlees uit derde landen.

De in de Duitse verordening gehanteerde criteria houden evenwel geen rekening met de „betroffene Marktteilnehmer” in de zin van artikel 3, lid 1, van verordening nr. 2956/79. Met de Duitse regeling kan derhalve de vrije toegang van de daadwerkelijk betrokken handelaars tot een aanzienlijk deel van het contingent worden geblokkeerd. Het bestaan van een belang bij de invoer kan immers noch door vroegere exporten noch door deelneming aan de intracommunautaire bandel, noch door vroegere aankopen bij het interventiebureau worden bewezen. In werkelijkheid creëert de nieuwe Duitse regeling kunstmatig importbehoeften bij handelaars die anders niet zouden importeren. Tenslotte houdt zij geen rekening met de daadwerkelijk betrokkenen, maar bevoordeelt zij op arbitraire wijze andere handelaars.

De regering van de Bondsrepubliek Duitsland is van mening, dat ook diegene „betroffener Marktteilnehmer” kan zijn die rundvlees naar derde landen uitvoert. De uniformiteit van de uitvoerrestitutie binnen de Gemeenschap kan -weliswaar in het gedrang komen wanneer bij uitvoer van rundvlees, naast de — in geheel de Gemeenschap toegekende — restitutie, ook nog het voordeel wordt geboden om rundvlees tegen een lagere heffing in te voeren, doch dit is in casu enkel mogelijk doordat de marktordening en het GATT-tariefcontingent twee afzonderlijke regelingen zijn met elk bijzondere, los van elkaar staande doelstellingen en dus ook een eigen rechtsgrondslag.

Ook exporteurs zijn marktdeelnemers; hun activiteit behoort evenzeer tot de „markt” als de import. Evenals importeurs van vlees uit derde landen kunnen zij worden geacht „betrokkenen” te zijn in de ruime betekenis die 's Hofs rechtspraak aan dat begrip heeft toegekend.

Onder „betroffenen Marktteilnehmer” kunnen derhalve alle in de vleeshandel opererende ondernemingen met een rechtmatig belang bij de vleesimport worden verstaan, ongeacht of zij actief zijn in de intracommunautaire handel, in de import of in de export uit respectievelijk naar derde landen, dan wel transacties afsluiten met het interventiebureau.

De Commissie is van mening, dat de toelating van de vleesexporteurs tot de groep dergenen die in het Duitse quotum van het GATT-contingent kunnen deelnemen, niet in strijd is met het gemeenschapsrecht; dit geldt zowel voor het in aanmerking nemen van ondernemingen die naar derde landen uitvoeren, als voor het in aanmerking nemen van ondernemingen die naar andere Lid-Staten van de Gemeenschap exporteren.

De nieuwe Duitse regeling heeft tot doel, de groep van deelnemers aan het contingent te verbreden en te voorkomen dat het financiële voordeel bij een klein aantal importeurs van rundvlees uit derde landen wordt geconcentreerd. Dit is niet in strijd met verordening nr. 2956/79 of met andere gemeenschapsbepalingen. Een ruimere verdeling van de aan de deelneming aan het GATT-contingent verbonden voordelen werkt veeleer de gelijkheid van de mededinging in de hand dan een vervalsing van de mededinging in of buiten de gemeenschappelijke markt.

De Commissie geeft derhalve in overweging, de vierde vraag te beantwoorden als volgt:

„Het feit dat een Lid-Staat bij de verdeling van zijn quotum van het communautaire tariefcontingent voor bevroren rundvlees tevens in beperkte mate rekening houdt met de importen en exporten van rundvlees in andere Lid-Staten alsook met de export van rundvlees naar derde landen, is niet in strijd met verordening (EEG) nr. 2956/79 van de Raad.”