Hof van Justitie EU 09-12-1982 ECLI:EU:C:1982:423

I — De feiten en het procesverloop

II — Samenvatting van de bij het Hof ingediende schriftelijke opmerkingen

Met betrekking tot de eerste vraag merkt Klughardt op, dat in de tot aan de inwerkingtreding van verordening nr. 424/77 geldende versie van verordening nr. 805/68 noch wilde buffels, noch vlees van deze dieren onder de gemeenschappelijke ordening van de markten in de sector rundvlees vielen. Had men deze situatie bij verordening nr. 425/77 willen wijzigen, dan had dit duidelijk in deze verordening moeten zijn aangegeven, doch dit is juist niet gebeurd.

De considerans van verordening nr. 425/77 spreekt met geen woord over wilde buffels, vlees daarvan of over het feit dat dit onder de gemeenschappelijke marktordening en het heffingstelsel werd gebracht. Blijkens artikel 1 van verordening nr. 425/77 vallen alleen levende huisrunderen (post 01.02 A) onder de gemeenschappelijke marktordening en levende wilde buffels (post 01.02 A) niet. Een uitlegging van de verordening, waarbij levende wilde buffels buiten het toepassingsgebied van de marktordening blijven, doch het vlees ervan niet, is niet logisch. Een dergelijk onderscheid tussen wilde buffels en buffelvlees volgt ook geenzins uit de bewoordingen van de betrokken verordening (artikel 1, lid 2, sub a, juncto artikel 9, lid 2, van verordening nr. 805/68, in de versie van artikel 3 van verordening nr. 425/77).

Met betrekking tot de tweede vraag merkt Klughardt op, dat in de considerans van verordening nr. 425/77 iedere motivering ontbreekt voor een eventuele uitbreiding van de gemeenschappelijke marktordening voor rundvlees tot vlees van wilde buffels. Zou de eerste vraag bevestigend worden beantwoord, dan moet de verordening in zoverre onwettig worden geacht, aangezien elke motivering ontbreekt.

Klughardt meent tenslotte, dat de vragen van het Bundesfinanzhof moeten worden beantwoord als volgt:

„1. Vlees van wilde buffels is door verordening nr. 425/77 niet onder de gemeenschappelijke ordening der markten in de sector rundvlees gebracht.

2. Zou dit echter wel zijn gebeurd, dan is verordening nr. 425/77 in zoverre ongeldig wegens schending van artikel 190 EEG-Verdrag.”

De Commissie merkt allereerst op, dat blijkens het GDT en de marktordening onder het begrip „runderen” ook buffels vallen; de goederenomschrijving van post 01.02 luidt immers: „Levende runderen, buffels daaronder begrepen”. Deze ruime definitie van de term runderen in post 01.02 heeft tot gevolg, dat onder post 02.01 A II, die betrekking heeft op vlees van runderen, ook buffelvlees valt. Verder blijkt uit de toelichtingen op het GDT bij post 01.02, dat zowel onder de term „runderen” als onder de term „buffels” huisdieren en wilde soorten vallen.

Om in een concreet geval te kunnen bepalen of men met huisdieren dan wel met wilde dieren heeft te doen, dient men na te gaan of het dier tot een soort behoort die tot de huisdieren wordt gerekend (zie arrest van 12 december 1973, zaak 149/73, Witt, Jurispr. 1973, blz. 1587). In casu lijdt het dan geen twijfel, dat het geïmporteerde vlees van Australische buffels vlees is van „runderen (huisdieren)” in de zin van het GDT en van de marktordening. Gelet op de toelichtingen op het GDT, zijn deze buffels in ieder geval taxonomisch als huisbuffels of waterbuffels te beschouwen (Bubalus bubalus of Bubalus arni).

Wat de eerste vraag betreft, meent de Commissie dat verordening nr. 425/77 ook betrekking heeft op vlees van runderen die geen „huisdieren” zijn, en dat zij dit produkt onder de gemeenschappelijke marktordening voor rundvlees brengt. Dit blijkt onder meer uit de nauwkeurige terminologie van verordening nr. 805/68 en van de wijzigingsverordening nr. 425/77.

Ingaande op de tweede vraag, stelt de Commissie dat een uitvoerige motivering niet beslist noodzakelijk was. Ten tijde van de vaststelling van verordening nr. 425/77 was er maar één handelaar die door de nieuwe regeling werd geraakt, en dit eigenlijk ook maar alleen omdat de douane van één Lid-Staat onzeker was over de indeling van de betrokken waar.

Economisch gezien was de onderhavige wijziging dus van marginale betekenis. Verordening nr. 425/77 bevat een aantal wijzigingen van de gemeenschappelijke marktordening voor rundvlees, die bij voorrang motivering behoefden, bijvoorbeeld de opneming van „fokdieren van zuiver ras” in de gemeenschappelijke marktordening.

Tenzij het Hof zich aan de letterlijke tekst van de prejudiciële vragen gebonden zou achten, geeft de Commissie in overweging om met het oog op de beslissing in het geding a quo enkel de term „runderen (huisdieren)” in de zin van verordening nr. 805/68 en van het GDT te definiëren, en wel aldus, dat daaronder zijn te verstaan runderen die qua soort huisdieren zijn, waarbij niet van belang is of zij in concreto als huisideren dan wel in het wild leven. Als het Hof voor deze oplossing kiest, behoeft het niet verder op de prejudiciële vragen in te gaan.

Mocht het Hof zich echter gebonden achten aan de formulering van de vragen, dan stelt de Commissie het volgende antwoord voor:

„1. Door verordening nr. 425/77 van de Raad van 14 februari 1977 is artikel 1 van de verordening houdende een gemeenschappelijke ordening der markten in de sector rundvlees aldus gewijzigd, dat die marktordening thans ook geldt voor vlees van andere runderen dan huisdieren.

2. Bij het onderzoek van de vraag is niet gebleken van feiten of omstandigheden die de geldigheid van verordening nr. 425/77 kunnen aantasten.”

De Raad sluit zich aan bij de opmerkingen van de Commissie over de afbakening van de categorie „runderen (huisdieren)” ten opzichte van de categorie runderen die niet als huisdieren zijn aan te merken.

Het vroeger gemaakte onderscheid tussen „runderen (huisdieren)” en „andere runderen” is bij verordening nr. 425/77 vervallen voor zover het om vlees (02.01) gaat.

Ten aanzien van de eerste vraag neemt de Raad daarom het volgende standpunt in:

Verordening nr. 425/77 beoogde ook vlees van andere runderen (buffels daaronder begrepen) dan huisdieren — dat wil dus zeggen post 01.02 B — onder de gemeenschappelijke marktordening voor rundvlees te brengen. Daar vlees van Australische buffels behoorde tot post 02.01 A II van de van 1968 tot 31 maart 1977 geldende indeling, viel dit produkt sinds 1968 onder deze marktordening. De op 1 april 1977 in werking getreden verordening nr. 425/77 heeft hierin geen verandering gebracht.

Met betrekking tot de tweede vraag merkt de Raad op, dat blijkens de rechtspraak van het Hof over de motiveringsplicht, moet worden gezien naar de regeling als geheel, het algemene kader waarin zij thuishoort, en de doelstelling ervan.

Verordening nr. 425/77 bevat geen specifieke motivering voor de uitbreiding van de marktordening tot vlees van „andere” runderen dan huisdieren. Een specifieke motivering was hiervoor ook niet noodzakelijk, omdat het hierbij om een niet essentieel onderdeel van de regeling ging. Het voornaamste doel van verordening nr. 425/77 was immers, de regeling van de handel met derde landen te wijzigen. Uit de negende overweging van de considerans blijkt duidelijk, dat verordening nr. 425/77 moest voorkomen dat vervangingsprodukten voor rundvlees vrij van heffingen in de Gemeenschap werden ingevoerd.

De Raad acht artikel 190 EEG-Verdrag dan ook niet geschonden.

In antwoord op een vraag van het Hof zet Klugbardt uiteen, dat het Bundesfinanzhof een vraag heeft gesteld over de invoer van vlees van wilde buffels en dat het hiermee uiteraard heeft bedoeld vlees van buffels die geen huisdieren zijn. Dit punt is tussen partijen in het hoofdgeding dan ook niet in geschil.

Subsidiair merkt zij op, dat het hier gaat om Australische wilde buffels, die sinds minstens tweehonderd jaar in het wild leven en die dus volgens de conclusie van advocaat-generaal Trabucchi in voornoemde zaak 149/73 „(Witt)” als „wild” zijn aan te merken.

III — Mondelinge behandeling

Ter terechtzitting van 8 juli 1982 zijn mondelinge opmerkingen gemaakt door verzoekster in het hoofdgeding, vertegenwoordigd door K. Landry, advocaat te Hamburg; de Raad van de Europese Gemeenschappen, vertegenwoordigd door B. Schloh als gemachtigde; en de Commissie van de Europese Gemeenschappen vertegenwoordigd door J. Sack als gemachtigde.

De advocaat-generaal heeft ter terechtzitting van 14 oktober 1982 conclusie genomen.

Kosten

18 De kosten door de Raad en de Commissie van de Europese Gemeenschappen wegens indiening hunner opmerkingen bij het Hof gemaakt, kunnen niet voor vergoeding in aanmerking komen. Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de nationale rechterlijke instantie over de kosten heeft te beslissen.