Hof van Justitie EU 15-03-1983 ECLI:EU:C:1983:73

De verhoging van de post ontvangsten uit verkoop van interventiegraan

De Italiaanse regering stelt, dat de correctie door de Commissie aangebracht in de post „nettoverliezen”, waarbij de inkomsten uit de verkoop van uit Italië afkomstig of door andere interventiebureaus overgedragen interventiegraan voor alle transacties in de eerste zeven maanden van 1974 werden verhoogd, berust op een onjuiste uitlegging van de artikelen 2 en 3 van verordening nr. 376/70 van de Commissie van 27 februari 1970 tot vaststelling van de regeling voor de verkoop van granen door de interventiebureaus (PB L 47 van 1970, biz. 49). Ingevolge deze bepalingen vindt de verkoop van interventiegraan plaats via openbare inschrijving tegen een prijs die tenminste overeen moet komen met de plaatselijke marktprijs.

Anders dan de Commissie stelt, hebben de betrokken verkopen niet plaatsgevonden tegen prijzen die ver onder de plaatselijke marktprijzen lagen. Alle verkopen waren in overeenstemming met de voorschriften, en als uitgangspunt dienden de door een gespecialiseerd marktonderzoekbureau vastgestelde prijzen. De Commissie is ten onrechte uitgegaan van de koersen op de beurs van Milaan en van onderhands verkochte produkten. Deze koersen hebben slechts indicatieve waarde; op andere beurzen en bij verkoop via openbare inschrijving ligt de situatie anders. Bovendien was de kwaliteit van de verschillende interventievoorraden onderling sterk verschillend.

Voorts was bij besluitwet nr. 427 van 24 juli 1973 (GURI nr. 189 van 24. 7. 1973, biz. 5235) in verband met de bijzondere conjuncturele situatie een tijdelijke prijsstop ingevoerd voor bepaalde basisprodukten met het oog op — de Commissie bekende — sociaaleconomische doeleinden. Bij de overdracht van produkten van andere interventiebureaus was met de daaruit voortvloeiende prijzen rekening gehouden.

De Commissie heeft dan ook niet aangetoond dat er geen overeenstemming bestond tussen de marktprijzen en de vastgestelde prijzen voor de door het interventiebureau verkochte produkten.

De Commissie zet uiteen, dat in 1974 op de Italiaanse markt zoveel belangstelling bestond voor graan uit andere Lid-Staten, dat dit op de vrije markt prijzen haalde die de prijzen van binnenlands graan zeer dicht benaderden, en zelfs overtroffen. Enkel de aan het Italiaanse interventiebureau, de AIMA, overgedragen produkten waren door dit bureau ten verkoop aangeboden tegen prijzen die duidelijk onder de te Alessandria, Milaan, Bologna, Padua, Ancona en Grosseto genoteerde gemiddelde marktprijzen lagen.

In feite was de AIMA op grond van de toepasselijke Italiaanse wetgeving (de reeds genoemde besluitwet nr. 427 van 24 juli 1973, omgezet in wet nr. 496 van 4 augustus 1973, GU nr. 216, blz. 5806) verplicht geweest de granen te verkopen tegen prijzen vascgesteld door het Comitato interministeriale per la programmazione economica (interministerieel comité voor economische planning, CIPE). Bij beschikking van 7 september 1973 had het CIPE de verkoopprijs voor graan in het bezit van de AIMA vastgesteld op LIT 8 000 à 8 200 per 100 kg, een prijsniveau dat duidelijk onder dat van de plaatselijke markt lag.

Op die manier werd de verkoop van het graan dat in het bezit van de AIMA was, onttrokken aan het gemeenschappelijke landbouwbeleid en afhankelijk gemaakt van doelstellingen en regels die het nationale agrarische en economische beleid dienen. Daarom meent de Commissie dat zij de kosten hiervan niet ten laste van de gemeenschapsbegroting kan brengen.

In repliek merkt de Italiaanse regering op, dat de zachte tarwe in het bezit van de AIMA in de eerste maanden van 1974 inderdaad ingevolge een beschikking van het CIPE in de handel is gebracht tegen een gewogen gemiddelde prijs van LIT 8 264 per 100 kg, dat wil zeggen een prijs die 15 % lager was dan de marktprijs (± LIT 9 500 per 100 kg). De desbetreffende Italiaanse regeling was de gemeenschapsinstellingen bekend. De ernstige graanschaarste op de binnenlandse markt, die aanleiding had gegeven tot speculatie, het opkopen en vasthouden van produkten en tot een abnormale prijsstijging, had trouwens ook communautaire maatregelen uitgelokt, zoals die neergelegd in verordening nr. 2104/73 van de Raad van 1 augustus 1973 betreffende de overdracht aan en de verkoop door het Italiaanse interventiebureau van zachte tarwe in het bezit van het Duitse, Franse en Belgische interventiebureau (PB L 214 van 1973, blz. 2).

De Italiaanse regering stelt in dit verband, dat blijkens de vaste rechtspraak van het Hof nationale interventiemaatregelen die niet ten doel hebben de prijsvorming op de markt rechtstreeks te beïnvloeden, maar de stijging van de verbruiksprijzen van bepaalde voedingsmiddelen binnen de perken te houden, niet onverenigbaar zijn met de gemeenschappelijke marktordeningen wanneer zij de doelstellingen of de werking van deze laatste niet in gevaar brengen. In casu lag de verkoopprijs van de betrokken granen enkel onder de marktprijs, omdat deze door speculatie kunstmatig was opgedreven.

In dupliek handhaaft de Commissie haar standpunt, dat de nationale maatregel niet verenigbaar was met de gemeenschappelijke marktordening. Zelfs in verordening nr. 2104/73, de laatste van een reeks speciale maatregelen van de Gemeenschap om de Italiaanse Republiek in staat te stellen het hoofd te bieden aan problemen bij de zachte-tarwevoorziening, was bepaald dat de verkoopprijs in essentie overeen moest komen met de plaatselijke marktprijs (artikel 6, lid 4, dat verwijst naar artikel 3, lid 2, van verordening nr. 376/70). Met deze verordening had men trouwens niet rechtstreeks in de marktprijs willen ingrijpen door de verkoop van interventieprodukten tegen lage prijzen, maar de continuïteit van de voedselvoorziening willen verzekeren en speculanten willen afschrikken.

De Italiaanse Republiek was zich wel degelijk bewust van het feit, dat zij niet bevoegd was de betrokken zachte tarwe onder de marktprijs te verkopen; zij had namelijk getracht van de Commissie ontheffing te krijgen van het bepaalde bij artikel 6 van verordening nr. 2104/73 van de Raad. De Commissie moest hierop wel afwijzend beslissen.

De weigering van goedkeuring voor de uitgaven voor het verlies van 2 % bij de verwerking van magere-melkpoeder tot veevoeder

De Italiaanse regering merkt op, dat het Italiaanse interventiebureau op grond van een reeds vóór de inwerkingtreding van het gemeenschappelijk landbouwbeleid bestaande nationale praktijk steun toekende voor hoeveelheden mageremelkpoeder, waarin verliezen van maximaal 2 % waren begrepen. Dit percentage vertegenwoordigt het verwerkingsafval, dat door technische oorzaken tijdens het produktieproces verloren gaat.

De opvatting van de Commissie, dat de op deze verliezen betrekking hebbende uitgaven buiten de gemeenschapsfinanciering moeten blijven, omdat steun slechts mag worden toegekend voor mageremelkpoeder die werkelijk voor veevoeder is gebruikt, is niet verenigbaar met verordening nr. 990/72 van de Commissie van 15 mei 1972 met betrekking tot de uitvoeringsbepalingen inzake de toekenning van steun voor tot mengvoeder verwerkte ondermelk en voor mageremelkpoeder, bestemd voor veevoeder (PB L 115 van 1972, blz. 1).

Volgens artikel 1 van deze verordening wordt steun slechts toegekend voor mageremelkpoeder die gebruikt wordt bij de vervaardiging van mengvoeder^(*) („utilizzato nella fabbricazione di alimenti composti per animali”). Deze bepaling kan enkel het oog hebben op de melkpoeder die is gebruikt tijdens het produktieproces van mengvoeder, met inbegrip van de aan de verwerking toe te schrijven verliezen. Deze zijn immers het noodzakelijke en onvermijdelijke gevolg van de verwerking. De daarbij verloren gegane hoeveelheden behoren dus tot het voor de vervaardiging „gebruikte” produkt, ook al zijn zij niet verwerkt. Het begrip „daadwerkelijk” gebruik wordt overigens in de gemeenschapsregeling gebezigd om aan te geven, dat de betrokken produkten geen andere bestemming mogen hebben dan die van veevoeder.

Volgt men de opvatting van de Commissie, dan zou de landbouwer geen volledige gemeenschapssteun ontvangen, daar hij dan zelf de kosten moet dragen van de verwerkingsverliezen die bij de vervaardiging van veevoeder onvermijdelijk optreden. In de zoverre beantwoordt het Italiaanse standpunt beter aan het doel van de gemeenschapsregeling, namelijk melkpoeder concurrerend te maken met andere substitutieprodukten.

Het verwerkende bedrijf heeft er ook geen belang bij méér te verspillen, omdat het afvalpercentage waarvoor steun wordt toegekend, in concreto wordt vastgesteld en in geen geval hoger mag zijn dan 2 %. De Italiaanse regering voegt hieraan toe, dat de beschikking van de Commissie ten onrechte een forfaitaire reductie toepast op grond van het maximum van 2 %. Zij behoudt zich voor om, voor zover mogelijk, aan te tonen hoe hoog het gemiddelde werkelijke verliespercentage was waarvoor steun is betaald.

De Commissie meent, dat de weigering van goedkeuring voor de door de AIMA aan de verwerkers betaalde steun voor „verliezen” in overeenstemming is met de opzet en de letter van de toepasselijke gemeenschapsbepalingen. Zij verwijst in dit verband naar de eerste overweging van verordening nr. 986/68 van de Raad van 15 juli 1968 houdende vaststelling van de algemene voorschriften voor de toekenning van steun voor ondermelk en magere-melkpoeder bestemd voor voederdoeleinden (PB L 169 van 1968, blz. 4), volgens welke „het ... noodzakelijk is te bepalen dat de steun slechts mag worden toegekend voor gedenatureerde of als voeder voor dieren gebruikte magere-melkpoeder.” Zo gezien, is dus beslissend dat de melkpoeder werkelijk voor het voederen van dieren wordt gebruikt. Dat de in aanmerking te nemen hoeveelheden, doordat zij in het produktieproces worden gebruikt, bestemd zijn voor veevoeder, is dus niet voldoende. De derde overweging van verordening nr. 990/72, volgens welke „de steunverlening wordt beperkt tot ... magere-melkpoeder verwerkt tot mengvoeder”, bevestigt dat het produkt waarvoor steun is ontvangen, in verwerkte vorm in het mengvoeder moet zijn terug te vinden.

Bij de in een zo fraudegevoelige sector bestaande noodzaak van strenge controle is het ondenkbaar dat men een tolerantie zou aanvaarden die erop neerkomt, dat steun wordt verleend voor een gedeelte van het produkt waarvan onmogelijk valt na te gaan waarvoor het werkelijk is gebruikt. Men zou dan immers steun toekennen aan een gedeelte van het produkt, dat in het bedrijf van de ondernemer aanwezig was en waarvan op de markt geen spoor meer is te vinden. In het kader van een juist beheer van de markt en de gemeenschapsbegroting is een dergelijke opvatting voor de Commissie onaanvaardbaar.

Naar aanleiding van de forfaitaire reductie met het maximum van 2 % merkt de Commissie op, dat de Italiaanse Republiek tot op heden niet de documenten heeft overgelegd die op grond van artikel 5, lid 1, van verordening nr. 729/70 nodig zijn om de exacte bedragen vast te stellen die de AIMA heeft betaald voor melkpoeder die niet in het mengvoeder is verwerkt. Daarom kon de Commissie enkel dat deel van de Italiaanse uitgaven ten laste van het EOGFL brengen, waarvan zeker was dat het aan de eisen van de gemeenschapsregeling voldeed.

Ten slotte merkt de Commissie op, dat zij voor de dienstjaren vóór 1974 nooit bezwaren op dit punt heeft gemaakt, omdat met betrekking tot Italië dit soort uitgaven nooit eerder was gecontroleerd.

In repliek verwijst de Italiaanse regering naar een circulaire van het Italiaanse Ministerie van Landbouw van 10 juli 1974, volgens welke werkelijke verliezen tot maximaal 2 % in aanmerking zouden worden genomen. Dit maximumpercentage was vastgesteld aan de hand van technische gegevens, opgetekend bij verwerkende bedrijven. Deze waren verplicht geweest in hun behandelingsregisters de dagelijkse werkelijke verliezen te vermelden, en in de fase van uitbetaling van de steun gaf de provinciale landbouwinspectie deze gegevens door aan de AIMA in haar staat van de in veevoeder verwerkte hoeveelheden.

Blijkens een onderzoek van de behandelingsregisters van 11 veevoederfabrieken, die in de loop van 1974-1975 omstreeks 25 % van de totale in Italië verwerkte hoeveelheid hadden verwerkt, bedroeg het gemiddelde werkelijke verlies waarvoor steun was toegekend, in het dienstjaar 1974 1,745 % en in het dienstjaar 1975 1,464 %.

Op grond van deze feitelijke gegevens persisteert verzoekster bij haar standpunt en stelt subsidiair, dat de door de Commissie toegepaste reductie overeen dient te komen met de genoemde gemiddelden waarvoor steun is betaald, en die forfaitair kunnen worden gesteld op 1,5 %.

In dupliek stek de Commissie, dat uit de in repliek door verzoekster aangedragen feitelijke gegevens blijkt dat niet de werkelijke, maar de geboekte verwerkingsverliezen zijn gecontroleerd en door de Italiaanse Republiek zijn gesubsidieerd. Het was dus mogelijk steun te krijgen voor hoeveelheden magere-melkpoeder die zich niet in het bedrijf bevonden, als deze maar waren geboekt als werkelijk dagelijks verlies en niet meer bedroegen dan 2 % van de in het eindprodukt voorkomende hoeveelheid.

De Commissie acht een dergelijk beheer, dat de deur openzet voor oncontroleerbare mogelijkheden van misbruik, onaanvaardbaar.

Ten slotte merkt de Commissie op, dat goedkeuring heeft plaatsgevonden op basis van rekeningen, aangeboden in de vorm die de verordeningen nrs. 729/70 en 1723/72 voorschrijven. Zij kan op het moment van goedkeuring slechts dat gedeelte van de uitgaven voor financiering in aanmerking doen komen, dat, afgaande op de rekeningen, correspondeert met verrichtingen die in overeenstemming zijn met de gemeenschapsbepalingen. Bij gebrek aan exact bewijs, dat niet berust op vermoedens of op een forfaitaire grondslag, is het niet mogelijk op andere wijze rekening te houden met een in de rekeningen aan het licht getreden systematische fout, dan door uit te gaan van zijn maximale omvang van 2 %.

De weigering van goedkeuring voor de uitgaven terzake van steun voor particuliere opslag van kaas

De Italiaanse regering meent, dat de Commissie zich bij haar weigering om de uitgaven terzake van steun voor particuliere opslag van Grana-Padano-kaas en Parmigiano-Reggiano-kaas voor de jaren 1974 en 1975 ten laste van het EOGFL te brengen, ten onrechte baseert op het feit dat de opslagcontracten enkele maanden na de inslag van de betrokken kaas zijn gesloten. Artikel 10, lid 2, van verordening nr. 971/68 van de Raad van 15 juli 1968 (PB L 166 van 1968, blz. 8) stelt de steun voor particuliere opslag van deze kaas afhankelijk van het bestaan van een opslagcontract met het interventiebureau; de voorwaarden voor het sluiten van een dergelijk contract zijn vastgesteld bij artikel 16 van verordening nr. 1107/68 van de Commissie van 27 juli 1968 (PB L 184 van 1968, blz. 29).

De steun is toegekend overeenkomstig de procedure die is neergelegd in het besluit van het bestuur van de AIMA van 20 september 1973 (GURI nr. 225 van 2 oktober 1973), dat de voorwaarden vermeldt waaraan ingevolge de toepasselijke gemeenschapsbepalingen moest zijn voldaan. Overeenkomstig deze procedure deelde de AIMA, na te hebben vastgesteld dat het ingediende verzoek om een contract aan de voorwaarden voldeed, aan de betrokkene alsmede aan de bevoegde provinciale landbouwinspectie en het „Consorzio di tutela” mee, dat het contract werd gegund onder voorwaarde dat de inslag zou plaatsvinden onder toezicht van de inspectie. De AIMA beschouwde het contract dan als gesloten nadat de inspectie een procesverbaal had opgemaakt waarin de hoeveelheden opgeslagen kaas waren vermeld. De toezending aan de betrokkene van een door deze te ondertekenen lastenkohier met een samenvatting van alle uitgevoerde werkzaamheden had enkel een boekhoudkundig doel. De steun werd weliswaar pas na ontvangst van het getekende lastenkohier uitbetaald, doch begon in feite te lopen op het moment waarop de inspectie haar procesverbaal had opgemaakt.

Het standpunt van de Commissie, dat men, zolang het lastenkohier niet door de betrokkene was ondertekend, niet van sluiting van een contract kan spreken, kan de Italiaanse regering dan ook niet delen. Ingevolge artikel 1326 van het Italiaans Burgerlijk Wetboek komt een overeenkomst tot stand op het moment dat degene die het aanbod heeft gedaan, kennis krijgt van de aanvaarding ervan door de wederpartij. In casu kwam het contract tot stand op het moment waarop de wil van de betrokkene, blijkende uit zijn verzoek, de wil van de AIMA ontmoette, tot uiting gebracht in de aanvaardingsbrief en werkzaam geworden na de in het procesverbaal gerelateerde controle door de inspectie.

De Italiaanse regering verzet zich tegen de door de Commissie voorgestane analogische toepassing van het arrest van het Hof van 27 januari 1981 (zaak 1251/79, Italië t. Commissie, Jurispr. 1981, bl:. 205), volgens hetwelk een overeenkomst eerst perfect is op het ogenblik waarop de schriftelijke akte is opgesteld, na verificatie van alle relevante gegevens door het interventiebureau. Er bestaat immers een duidelijk verschil tussen de steunregeling voor particuliere opslag van kaas en die voor opslag van wijn, welke in die zaak aan de orde was.

Zo bepaalde artikel 9, lid 1, van verordening nr. 1437/70, betreffende wijn, uitdrukkelijk dat het contract in tweevoud moest worden opgesteld, terwijl de verordeningen nrs. 971/68 en 1107/68, betreffende kaas, voor het contract zelf geen enkele vormvoorschrift bevatten. In casu is de zowel formele als materiële controle aan de „afsluiting” van het contract voorafgegaan. Bovendien is het door de AIMA voor boekhoudkundige doeleinden opgestelde lastenkohier in het licht van de gemeenschapsregeling overbodig. Verder is de sluiting van contracten over de opslag van kaas niet, zoals bij opslag van wijn, aan een bepaalde termijn gebonden.

Subsidiair stelt de Italiaanse regering, dat het van willekeur getuigt om de goedkeuring van de betrokken uitgaven op zuiver formele gronden te weigeren ofschoon het met de gemeenschapsregeling beoogde doel werkelijk is gerealiseerd.

De Commissie merkt op, dat wanneer artikel 10, lid 2, van verordening nr. 971/68 de steun voor particuliere opslag van bepaalde kaassoorten afhankelijk stelt van het sluiten van een contract, het verlangt dat een opslagcontract wordt afgesloten voordat tot de opslag wordt overgegaan. In Italië nu zijn de contracten enkele maanden na het begin van de opslag gesloten en in sommige gevallen zelfs daags voor het einde van de opslagperiode.

Wat het begrip contract betreft, moet, bij gebreke van een communautair begrip, voor de niet expliciet in het gemeenschapsrecht geregelde aspecten zoals de vorm van het contract en het moment waarop dit moet worden geacht tot stand te zijn gekomen en bindend te zijn voor partijen, worden afgegaan op het nationale recht van de verschillende Lid-Sta-ten.

Voornoemd besluit van het bestuur van de AIMA van 20 september 1973 bepaalt in artikel 2, dat het contract tussen de AIMA en de voorraadhouder tot stand komt „op het moment van ondertekening door laatstgenoemde van de akte van aanvaarding, waarmee hij zich verplicht de in het lastenkohier genoemde voorwaarden na te komen”. Artikel 5 van hetzelfde besluit schrijft op straffe van nietigheid voor, dat de akte van aanvaarding van het lastenkohier binnen vijf dagen van een gewaarmerkte handtekening wordt voorzien.

Anders dan verzoekster beweert, volgt uit de door het bestuur van de AIMA vastgestelde nationale bepalingen, dat de AIMA voor de totstandkoming van het ; contract de ondertekening van de akte van aanvaarding van het lastenkohier door de handelaar beslissend acht en niet de opstelling van het procesverbaal van inslag door de provinciale inspectie. Bovendien was de handelaar tot het moment van ondertekening geen enkele verbintenis aangegaan jegens de AIMA, ook indien in feite geheel was voldaan aan de opslagvoorwaarden. Dientengevolge had de AIMA tot aan de ondertekening van de akte van aanvaarding geen enkel rechtsmiddel om de handelaar tot nakoming van zijn verplichtingen te dwingen.

De opslag is dientengevolge niet verricht overeenkomstig de gemeenschapsbepalingen, doch volgens een regeling die, soms tot aan de laatste dag van de opslag, een definitieve controle door de AIMA alsook de afdwingbaarheid van de verplichtingen die het gemeenschapsrecht via een contract aan de handelaar wil opleggen, verhindert.

In repliek handhaaft de Italiaanse regering haar op artikel 1326 van het Italiaans Burgerlijk Wetboek gebaseerde standpunt. Door de aanvaarding van het verzoek van de betrokken handelaar, via de schriftelijke gunning door de AIMA, aanvaarden zowel de handelaar als de AIMA de bijbehorende verplichtingen. De ondertekening van het lastenkohier is slechts een formaliteit ter bevestiging daarvan. In zoverre is de precisering in het besluit van het bestuur van de AIMA zowel taalkundig als juridisch onjuist.

Ten slotte blijkt uit de procedure voor de betaling van de steun dat deze, afgezien van eventuele vormgebreken, is uitgekeerd voor effectieve en werkelijke opslag, waarvoor alle vereiste controles vooraf zijn verricht.

Ter ondersteuning van haar stelling dat de aspecten van het opslagcontract die niet in het gemeenschapsrecht zijn geregeld, onder de werking van het nationale recht vallen, dat wil zeggen in casu onder het besluit van 20 september 1973 van het bestuur van de AIMA, verwijst de Commissie in haar dupliek naar het arrest van het Hof van 29 april 1982 (gevoegde zaken 66 en 99/81, Pommerehnke, Jurispr. 1982, blz. 1363). Haars inziens kan de wíl om een verbintenis aan te gaan bij de handelaar niet reeds worden verondersteld bij de indiening van zijn verzoek, nu genoemd besluit het sluiten van het contract met zoveel woorden verschuift naar een later tijdstip, te weten dat waarop het lastenkohier wordt ondertekend. Niet zozeer ten gevolge van een vormgebrek, doch veeleer door het ontbreken van wilsovereenstemming bestaat er tot aan de ondertekening geen overeenkomst.

Wat de vorm betreft, bepaalt artikel 1326 van het Italiaans Burgerlijk Wetboek bovendien, dat wanneer degene die een aanbod doet, verlangt dat aanvaarding daarvan in een bepaalde vorm geschiedt, de aanvaarding krachteloos is indien zij in een andere vorm is gedaan. Als men — zoals de Italiaanse regering in zaak 1251/79 met betrekking tot opslagcontracten voor wijn (Jurispr. 1981, blz. 205) — van mening is, dat het contract in het kader van een openbaar aanbod van de AIMA wordt gesloten, dan eist de AIMA als aanbieder dat de aanvaarding geschiedt in de vorm van de ondertekening van het lastenkohier.

De Commissie wijst er in dit verband op, dat de Italiaanse regering in casu de termen in haar analyse omdraait en thans het verzoek van de handelaar als contractueel aanbod beschouwt. Doch ook in die visie heeft het aanbod van de handelaar betrekking op het gehele stelsel van de opslag, zoals dat is geregeld door de communautaire en de nationale bepalingen, met inbegrip van de vormvoorschriften.

Ten slotte merkt de Commissie op, dat pas na de toezending van de gunningsmededeling, die door de AIMA wordt beschouwd als het begin van de overeengekomen opslagperiode, werd gecontroleerd of aan alle voorwaarden voor de steun was voldaan. In zijn arrest van 27 januari 1981 (zaak 1251/79, reeds aangehaald) heeft het Hof reeds verklaard, dat het onaanvaardbaar is het begrip „afsluiting” van het contract, zo uit te leggen, dat er een recht op gemeenschapssteun zou ontstaan nog voordat is vastgesteld dat aan de voorwaarden voor die steun is voldaan.

De weigering van goedkeuring voor de uitgaven terzake van steun voor opslag van wijn

Wat de weigering van de Commissie betreft om steun voor gemeenschapsfinanciering in aanmerking te doen komen, die was verleend op basis van particuliere opslagcontracten voor wijn, die met terugwerkende kracht waren gesloten na afloop van de in gemeenschapsregeling voorziene termijnen, verzoekt de Italiaanse regering het Hof dit probleem, dat reeds het onderwerp vormde van het arrest van 27 januari 1981 (zaak 1251/79, Jurspr. 1981, blz. 205), opnieuw te bezien. Het Hof baseerde zijn standpunt in dat arrest op de gedachte, dat het interventiebureau vóór de sluiting van het contract moest kunnen controleren of aan de voorwaarden voor steunverlening was voldaan. De Italiaanse regering meent, dat het contract ook zonder die controle tot stand kan komen. Zij verwijst hiervoor naar artikel 7 van verordening nr. 1437/70 van de Commissie van 20 juli 1970 (PB L 160 van 1970, blz. 16), volgens hetwelk de producent gedurende het tijdvak waarvoor het contract is afgesloten, te allen tijde de controle moet toestaan van de identiteit en het volume van de wijn waarvoor het contract is afgesloten.

In repliek merkt de Italiaanse regering nog op, dat de verkoop van opgeslagen produkten gedurende de looptijd van het contract, waarover de Commissie in haar syntheseverslag spreekt, nooit is vastgesteld. De AIMA moest op grond van de resultaten van de eerste schouw enkel in sommige gevallen enige rekenfouten van de producenten herstellen.

De Commissie wijst erop, dat het onderhavige beroep betrekking heeft op in de loop van het wijnoogstjaar 1971/1972 gesloten contracten voor langdurige opslag, waarvan de goedkeuring in afwachting van voornoemd arrest in zaak 1251/79 was opgeschort. Dit arrest heeft het probleem opgelost. Overigens heeft de verkoop van opgeslagen produkten gedurende de looptijd van de contracten niet geleid tot enige extra reductie naast die wegens de te late afsluiting van de contracten.