Hof van Justitie EU 06-07-2000 ECLI:EU:C:2000:363

De gemeenschappelijke ordening der markten in de sector suiker

In het kader van de gemeenschappelijke ordening der markten in de sector suiker (hierna: „GOM voor suiker”) voerde verordening nr. 1785/81 in haar titel I een prijsregeling en in haar titel III een quotaregeling in.

De quotaregeling voorziet voor elke lidstaat in bepaalde basishoeveelheden voor de productie van suiker en isoglucose. Die hoeveelheden zijn onderverdeeld in basishoeveelheden A en basishoeveelheden B. Vervolgens worden deze hoeveelheden toegewezen aan de producenten, zodat elk van hen een A-productiequotum en B-productiequotum (doorgaans „A-suiker” en „B-suiker” genaamd) krijgt, waarbij de basishoeveelheid A althans in de aanvangstijd overeenkomt met het communautair verbruik, en de basishoeveelheid B de hoeveelheid is die het A-quotum overschrijdt, doch binnen de som van de A- en B-quota van een bepaalde producent blijft.

De overproductie die de som van de A- en B-quota overschrijdt (de zogenaamde C-suiker), mag niet op de binnenmarkt van de Gemeenschap worden afgezet en moet zonder enige interventie van de Gemeenschap worden uitgevoerd, tenzij deze hoeveelheid binnen de grenzen van de vastgestelde hoeveelheden wordt overgedragen naar het volgende verkoopseizoen.

Door een interventieprijs en uitvoerrestituties wordt de suikerproducenten voor zowel het A-suikerquotum als het B-suikerquotum een passend inkomen gewaarborgd. Voor A-suiker, die zowel voor verbruik op de gemeenschapsmarkt als voor uitvoer bestemd is, is de gewaarborgde interventieprijs evenwel hoger dan de interventieprijs voor B-suiker. Wegens de heffingen die per quotum verschillen, geldt voor A-suiker een waarborg gelijk aan 98 % van de interventieprijs en voor B-suiker een waarborg gelijk aan 68 %, dat wil zeggen 60,5 % van deze prijs.

Artikel 3 van verordening nr. 1785/81 onderscheidt twee soorten interventieprijzen. Daarin wordt bepaald:

Voor witte suiker wordt jaarlijks vastgesteld:

1. een interventieprijs voor de gebieden zonder tekort;

2. een afgeleide interventieprijs voor ieder gebied met een tekort.

(...)

De interventieprijs voor witte suiker wordt vóór 1 augustus vastgesteld voor het verkoopseizoen dat op 1 juli van het daaropvolgende jaar begint, volgens de procedure van artikel 43, lid 2, van het Verdrag.

(...)

Op voorstel van de Commissie stelt de Raad met gekwalificeerde meerderheid van stemmen ieder jaar tegelijk met de interventieprijs voor witte suiker (...) de afgeleide interventieprijzen vast.”

Om de producenten billijke waarborgen te verschaffen wordt jaarlijks tegelijk met de suikerprijs een minimumprijs voor suikerbieten vastgesteld op basis van de overeenkomstig artikel 4 van verordening nr. 1785/81 vastgestelde basisprijs. Aangaande de minimumprijs voor suikerbieten bepaalt artikel 5 van deze verordening:

Jaarlijks wordt tegelijk met de interventieprijs voor witte suiker een minimumprijs voor A-suikerbieten en een minimumprijs voor B-suikerbieten vastgesteld.

(...)

De minimumprijs voor A-suikerbieten komt overeen met 98 % van de basisprijs voor suikerbieten.

(...) de minimumprijs voor B-suikerbieten [komt] overeen met 68 % van de basisprijs voor suikerbieten.

Voor de gebieden waarvoor een afgeleide interventieprijs voor witte suiker is vastgesteld, worden de minimumprijzen voor A-suikerbieten en B-suikerbieten verhoogd met een bedrag gelijk aan het verschil tussen de afgeleide interventieprijs voor het betrokken gebied en de interventieprijs; op dit bedrag wordt de coëfficiënt 1,30 toegepast.

In de zin van deze verordening verstaat men onder A-suikerbieten en onder B-suikerbieten alle suikerbieten die worden verwerkt tot respectievelijk A-suiker of B-suiker (...)

(...)”

Artikel 6 van verordening nr. 1785/81 bepaalt:

(...) de suikerfabrikanten [zijn] verplicht bij de aankoop van suikerbieten:

(...)

ten minste een minimumprijs te betalen (...)

De in lid 1 bedoelde minimumprijs komt overeen:

1. in de gebieden zonder tekort:

   • voor suikerbieten die zullen worden verwerkt tot A-suiker, met de minimumprijs voor A-suikerbieten;

   • voor suikerbieten die zullen worden verwerkt tot B-suiker, met de minimumprijs voor B-suikerbieten;

2. in de gebieden met een tekort:

   • voor suikerbieten die zullen worden verwerkt tot A-suiker, met de minimumprijs voor A-suikerbieten verhoogd overeenkomstig artikel 5, lid 3;

   • voor suikerbieten die zullen worden verwerkt tot B-suiker, met de minimumprijs voor B-suikerbieten verhoogd overeenkomstig artikel 5, lid 3.

(...)”

Voor de gebieden met een tekort in de zin van de GOM voor suiker zijn dus van toepassing de afgeleide interventieprijzen als bedoeld in artikel 3, leden 1, sub b, en 5, van verordening nr. 1785/81 en de minimumprijzen van bieten, verhoogd ingevolge artikel 5, lid 3, van deze verordening (hierna: „verhoogde prijzen”). Dit stelsel staat bekend als „regionalisatie” en biedt de mogelijkheid, voor de gebieden met een tekort hogere prijzen vast te stellen dan de overeenkomstige prijzen voor de gebieden zonder tekort.

De verordeningen betreffende het verkoopseizoen 1996/1997

Tijdens zijn zitting van 24 en 25 juni 1996 bereikte de Raad geen algehele overeenstemming over het gehele „prijzenpakket” betreffende verschillende gemeenschappelijke marktordeningen.

Daarom stelde de Commissie verordening (EG) nr. 1252/96 van 28 juni 1996 houdende conservatoire maatregelen in de sector suiker (PB L 161, blz. 142) vast. Bij wijze van conservatoire maatregel stelde de Commissie voor het verkoopseizoen 1996/1997 een interventieprijs voor witte suiker van 63,19 ECU per 100 kilogram vast voor de gebieden zonder tekort en een afgeleide interventieprijs voor witte suiker van 65,53 ECU per 100 kilogram suiker voor alle gebieden van Italië. Bovendien werd in artikel 2 van deze verordening de minimumprijs voor A-suikerbieten op 46,72 ECU per ton vastgesteld en de minimumprijs voor B-suikerbieten op 32,42 ECU per ton.

Na op 22 en 23 juli 1996 overeenstemming over het gehele „prijzenpakket” te hebben bereikt, werden door de Raad op 30 juli 1996 verordening (EG) nr. 1579/96 tot vaststelling voor het verkoopseizoen 1996/1997 van bepaalde prijzen in de sector suiker en van de standaardkwaliteit voor suikerbieten (PB L 206, blz. 7) en verordening nr. 1580/96 vastgesteld.

Deze verordeningen, die zijn vastgesteld op 30 juli 1996 en bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Gemeenschappen van 16 augustus 1996, lieten de conservatoire maatregelen van de Commissie onverlet. Zo bevestigde de Raad in artikel 1, lid 2, van verordening nr. 1579/96 de interventieprijs van 63,19 ECU per 100 kilogram voor witte suiker in de gebieden van de Gemeenschap zonder tekort, en handhaafde hij in artikel 1, sub f, van verordening nr. 1580/96 de afgeleide interventieprijs voor witte suiker voor alle gebieden van Italië op 65,53 ECU per 100 kilogram. Anderzijds blijkt uit artikel 3 van verordening nr. 1580/96, dat de minimumprijzen voor A- en B-suikerbieten identiek met aan die welke de Commissie had vastgesteld.

De te late vaststelling van de afgeleide interventieprijs voor witte suiker en van de verhoogde prijzen voor suikerbieten

Volgens Eridania is de datum van 1 augustus in artikel 3, leden 4 en 5, van verordening nr. 1785/81 een peremptoire datum, zodat elke vaststelling van de interventieprijzen na 1 augustus van het jaar dat aan het verkoopseizoen voorafgaat, de betrokken verordening onwettig maakt. Deze datum dient volgens haar te garanderen, dat de marktdeelnemers in de suikersector lang genoeg van tevoren, dat wil zeggen vóór de sluiting van de overeenkomsten tussen de suikerproducenten en de bietentelers en vóór het inzaaien van de akkers voor het komende verkoopseizoen, de spelregels kunnen kennen.

Volgens de Raad en de Commissie is 1 augustus een louter indicatieve datum. De beoordelingsmarge waarover de gemeenschapswetgever op landbouwgebied beschikt, is ook van toepassing op de in het afgeleide recht vastgestelde termijnen, die niet dwingend zijn.

Volgens deze instellingen kunnen de betrokken prijzen overigens op een datum nabij de aanvang van het verkoopseizoen nauwkeuriger worden vastgesteld. Het volstaat dus dat de in artikel 3, leden 4 en 5, van verordening nr. 1785/81 bedoelde prijzen vóór 1 juli, de datum waarop een verkoopseizoen aanvangt, worden vastgesteld. Aldus heeft de Commissie bij wege van conservatoire maatregel indicatieve prijzen vastgesteld, welke de Raad vervolgens na de aanvang van het seizoen volledig heeft bevestigd. Als motief voor deze ongebruikelijke procedure voert de Commissie aan, dat het risico bestaat, dat de werking van de GOM voor suiker volledig wordt geblokkeerd ingeval verordening nr. 1580/96 ongeldig zou worden verklaard wegens de te late vaststelling ervan.

Om te beginnen zij eraan herinnerd, dat de Raad voor het verkoopseizoen 1996/1997 de in artikel 3, leden 4 en 5, van verordening nr. 1785/81 bedoelde interventieprijzen, anders dan deze bepaling verlangt, niet vóór 1 augustus 1995 had vastgesteld. De Raad nam de beslissing over het „prijzenpakket” eerst op 22 of 23 juli 1996 en stelde op 30 juli daaraanvolgend verordening nr. 1580/96 vast. Deze is op 16 augustus 1996 bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Gemeenschappen. Elke handeling van de Raad inzake de vaststelling van de interventieprijzen dateert dus van na de aanvang van dit verkoopseizoen.

Naar luid van artikel 3, leden 4 en 5, van verordening nr. 1785/81 moeten de interventieprijzen vóór 1 augustus van het jaar voorafgaand aan het verkoopseizoen worden vastgesteld; krachtens artikel 2, lid 1, van deze verordening begint het verkoopseizoen op 1 juli van elk jaar.

Deze lezing van de tekst van artikel 3, leden 4 en 5, van verordening nr. 1785/81 vindt evenwel geen steun in de doeleinden van de door deze bepaling ingevoerde prijsregeling.

Het betoog van de Commissie dat de niet-inachtneming van de datum van 1 augustus gerechtvaardigd is omdat in het kader van het gemeenschappelijk landbouwbeleid over een aantal prijzen van de verschillende gemeenschappelijke marktordeningen tegelijk moet worden onderhandeld om tot een „prijzenpakket” te komen, moet als irrelevant worden afgewezen. Dat betoog houdt namelijk geen rechtstreeks verband met de regeling van de interventieprijzen voor suiker.

Bovendien is blijkens de derde overweging van de considerans van verordening nr. 1785/81 het doel van de prijsregeling en met name van de verschillende interventieprijzen, te voorzien in passende maatregelen tot stabilisatie van de suikermarkt om aan de suikerbietenproducenten van de Gemeenschap de noodzakelijke waarborgen inzake werkgelegenheid en levensstandaard te blijven verzekeren, waarbij dit doel kan worden bereikt door voor te schrijven dat de interventiebureaus aankopen tegen interventieprijzen.

Deze waarborgen worden in de vierde overweging van de considerans van deze verordening uitgebreid tot de suikerfabrikanten.

In het belang van een goede werking van het stelsel van de interventieprijzen in overeenstemming met deze doelstellingen dient de datum waarop deze prijzen worden vastgesteld, zoals de Raad terecht heeft opgemerkt, evenwel zo dicht mogelijk bij die van de aanvang van het desbetreffende seizoen te liggen. Deze prijzen worden namelijk bepaald op basis van de verhouding tussen het volume van de beschikbare productie voor het komende seizoen en het volume van het voorzienbare verbruik in dat seizoen. Naarmate de prijzen dichter bij 1 juli worden vastgesteld, kunnen de gegevens op basis waarvan de volumes worden geraamd, dus als meer betrouwbaar worden beschouwd.

Ten slotte kan dit stelsel van prijsvaststelling, anders dan Eridania stelt, niet dienen om regels op te stellen opdat de marktdeelnemers in de suikersector hun activiteiten vóór de sluiting van de overeenkomsten tussen de suikerfabrikanten en de bietentelers en vóór het inzaaien van de akkers door de telers kunnen plannen.

De betrokken prijzen beogen namelijk niet het economisch gedrag van de marktdeelnemers in de suikersector te sturen, doch daarmee wordt geprobeerd in hun belang op de waarschijnlijke ontwikkeling van de productie- en de consumptie te anticiperen om de gemeenschapsmarkt te stabiliseren.

Anders dan de termijn waarom het ging in het arrest van 11 augustus 1995, Cavarzere Produzioni Industriali e.a. (C-1/94, Jurispr. blz. I-2363), en die volgens punt 21 van dit arrest erop gericht was de marktdeelnemers in de suikersector een termijn van vier maanden te garanderen voor de planning van hun werkzaamheden, kan de overschrijding van de in artikel 3, leden 4 en 5, van verordening nr. 1785/81 gestelde datum van 1 augustus verordening nr. 1580/96 niet ongeldig maken, voor zover daarin de interventieprijzen na die datum zijn vastgesteld.

Uit een en ander volgt, dat de datum van 1 augustus in artikel 3, leden 4 en 5, van verordening nr. 1785/81 geen peremptoire datum is, zodat de niet-inachtneming van deze datum niet de ongeldigheid van verordening nr. 1580/96 tot gevolg kan hebben, voor zover daarin de interventieprijzen na 1 augustus zijn vastgesteld.

Het gebrek aan motivering van de toepassing van de regionalisatie op Italië

Volgens Eridania vormt de loutere vermelding in de derde overweging van de considerans van verordening nr. 1580/96 van een te verwachten tekort in de voorziening geen toereikende motivering in de zin van artikel 190 EG-Verdrag (thans artikel 253 EG). Er is slechts sprake van een tekort wanneer op basis van cijfermatige gegevens een werkelijk tekort is vastgesteld. Bovendien moet een afgeleide interventieprijs, als uitzondering op de normale prijsregeling, haars inziens door een specifieke motivering worden gerechtvaardigd.

Om te beginnen zij opgemerkt, dat de derde overweging van de considerans van verordening nr. 1580/96 inderdaad alleen vaststelt, dat een tekort te verwachten valt in de productiegebieden van Italië, Ierland, het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Portugal en Finland.

Een dergelijke motivering kan evenwel, zelfs indien zij voor kritiek vatbaar is wegens haar uiterste beknoptheid, in het bijzonder in een context waarin het vereiste van artikel 190 van het Verdrag strikt moet worden beoordeeld, niet als een schending van die bepaling, zoals uitgelegd in het licht van de vaste rechtspraak van het Hof, worden aangemerkt.

De motivering moet namelijk beantwoorden aan de aard van de betrokken handeling. De redenering van de communautaire instantie die de betwiste handeling heeft vastgesteld, moet er duidelijk en ondubbelzinnig in tot uiting komen, zodat de belanghebbenden de rechtvaardigingsgronden van de genomen maatregel kunnen kennen en de bevoegde rechter zijn toezicht kan uitoefenen (zie, met name, arresten van 22 januari 1986, Eridania e.a., 250/84, Jurispr. blz. 117, punt 37, en 17 juni 1999, België/Commissie, C-75/97, Jurispr. blz. I-3671, punt 81).

Met betrekking tot Eridania's argument dat de afgeleide interventieprijs als uitzondering specifiek moet worden gemotiveerd, heeft de advocaat-generaal in punt 55 van zijn conclusie terecht opgemerkt, dat niets de conclusie rechtvaardigt, dat de afgeleide interventieprijs een uitzondering op de normale prijsregeling vormt. De interventieprijs en de afgeleide interventieprijs beantwoorden aan verschillende economische situaties en vormen in feite alle twee de uitdrukking van het algemeen beginsel van gelijke behandeling in het gemeenschapsrecht (zie, bijvoorbeeld, arrest van 17 september 1998, Pontillo, C-372/96, Jurispr. blz. I-5091, punt 41).

Met betrekking tot de grief betreffende de gestelde gebrekkige motivering van verordening nr. 1580/96 wegens het ontbreken van cijfermatige gegevens op grond waarvan Italië voor het seizoen 1996/1997 als een van de gebieden met een tekort is aangemerkt, zij eraan herinnerd, dat volgens vaste rechtspraak bij verordeningen geen specifieke motivering kan worden verlangd van de verschillende — soms zeer talrijke en ingewikkelde — onderdelen, feitelijk en rechtens, die daarin voorkomen, zodra deze binnen de systematiek van het geheel vallen (arrest Eridania e.a., reeds aangehaald, punt 38).

Ook is het vaste rechtspraak, dat bij de vraag of de motivering van een handeling aan de vereisten van artikel 190 van het Verdrag voldoet, niet alleen acht moet worden geslagen op de bewoordingen ervan, doch ook op de context en op het geheel van rechtsregels die de betrokken materie beheersen (zie inzake staatssteun arrest van 2 april 1998, Commissie/Sytraval en Brink's France, C-367/95 P, Jurispr. blz. I-1719, punt 63).

Kenmerkend voor de systematiek van de suikerregeling in haar geheel en voor de bijzondere context van verordening nr. 1580/96 is, dat Italië al vele jaren tot de gebieden met een tekort behoort. Ondanks de pogingen tot herstructurering van de Italiaanse suikerindustrie in de laatste 25 jaar, op grond waarvan mocht worden verwacht dat de suikerproductie in Italië vanaf 1990 zou stijgen, bleef deze lidstaat, behalve in de seizoenen 1993/1994 en 1994/1995, kampen met een tekort wegens een overproductie in het seizoen 1992/1993 en wegens een overdracht van hoeveelheid in 1994.

In deze context heeft de Commissie met betrekking tot de ramingen voor het seizoen 1996/1997 terecht opgemerkt, dat Eridiana, vooral omdat de marktdeelnemers in de suikersector via hun vertegenwoordigers, waaronder die van Eridania, hebben deelgenomen aan de vergaderingen van het raadgevend comité, dat bij besluit 87/75/EG van de Commissie van 7 januari 1987 (PB L 45, blz. 16) is ingesteld, de cijfers moest kennen op basis waarvan de Raad en de Commissie Italië als gebied met een tekort hebben aangemerkt, ook al is Eridania het niet eens met de door deze instellingen uit deze cijfers getrokken conclusies en moest zij weten dat deze instellingen zich bij de ramingen voorzichtig zouden opstellen.

Uit een en ander volgt, dat in de specifieke context van het seizoen 1996/1997 de motivering van verordening nr. 1580/96 betreffende de kwalificatie van Italië voor dit seizoen als gebied met een tekort volstaat om te voldoen aan de eisen die in de rechtspraak van het Hof aan de motivering worden gesteld.

De voorzienbaarheid van een tekort

Eridania betwist de juistheid van de regionalisatie en meer bepaald de vaststelling in artikel 1, sub f, van verordening nr. 1580/96 van een afgeleide interventieprijs voor Italië en stelt, dat niet aan de voorwaarden was voldaan om Italië voor het verkoopseizoen 1996/1997 als een gebied met een tekort aan te merken. Dienaangaande zijn Eridania en de instellingen het niet eens over de cijfers die voor de ramingen van de in dit seizoen beschikbare productie moeten worden aangehouden, alsook over de cijfers inzake het verbruik in dit seizoen.

Zoals de advocaat-generaal in punt 60 van zijn conclusie heeft opgemerkt, is er sprake van een tekort in de zin van verordening nr. 1785/81, wanneer de totale beschikbare productie lager is dan het verbruik. Onder beschikbare productie wordt verstaan de som van de hoeveelheden A- en B-suiker, plus de met inachtneming van de gemeenschapsregeling overgedragen C-suiker.

Voor de vaststelling van de interventieprijzen alsook van de minimumprijzen en de verhoogde prijzen moeten de Raad en de Commissie de verhouding tussen de omvang van een nog niet geoogste productie en de omvang van een nog niet begonnen verbruik onderzoeken. Zij moeten dus prognoses opstellen op basis van de door de lidstaten meegedeelde gegevens die zowel, wat de ontwikkeling van het verbruik betreft, op het lopende seizoen betrekking hebben, als, wat de ontwikkeling van de beschikbare productie betreft, op de vooruitzichten van het komende seizoen.

Wanneer de Raad bij de uitvoering van het landbouwbeleid in de suikersector een complexe economische situatie moet beoordelen, geldt zijn discretionaire bevoegdheid niet slechts de aard en draagwijdte van de vast te stellen bepalingen, doch tot op zekere hoogte ook de vaststelling van de basisgegevens (zie arresten van 29 oktober 1980, Roquette Frères/Raad, 138/79, Jurispr. blz. 3333, punt 25, en 25 juni 1997, Italië/Commissie, C-285/94, Jurispr. blz. I-3519, punt 23).

Bij zijn controle op de uitoefening van zulk een bevoegdheid mag de rechter alleen nagaan, of daarbij geen kennelijke dwaling of misbruik is begaan en of het betrokken gezagsorgaan niet kennelijk de grenzen van zijn beoordelingsbevoegdheid heeft overschreden (zie arrest Roquette Frères/Raad, reeds aangehaald, punt 25).

De raming van de Raad en de Commissie van de productie en het verbruik voor het seizoen 1996/1997 moet dan ook met inachtneming van deze omstandigheden, feitelijk en rechtens, alsook van deze rechtspraak worden onderzocht.

De gestelde discriminatie

Eridania stelt dat de suikerproducenten uit de gebieden met een tekort voor de suikerbieten een hogere prijs moeten betalen dan hun concurrenten in de gebieden zonder tekort, zonder dit verschil te kunnen verhalen door hogere prijzen toe te passen. Bovendien worden de Italiaanse producenten volgens haar uitgesloten van de aanbestedingen voor uitvoer, aangezien zij niet kunnen concurreren met de exporteurs uit de gebieden zonder tekort, daar voor de berekening van de uitvoerrestituties wordt uitgegaan van de voor deze gebieden toepasselijke interventieprijzen.

De opmerkingen van de Raad en de Commissie in antwoord op het door Eridania gestelde behoeven niet te worden weergegeven. Zoals de advocaat-generaal in punt 95 van zijn conclusie heeft verklaard, is de toepassing van een afgeleide interventieprijs voor gebieden met een tekort niet in strijd met het nondiscriminatiebeginsel.

Aangezien de afgeleide interventieprijs en dus ook de verhoogde prijzen tot doel hebben rekening te houden met de specifieke situatie van de marktdeelnemers in de gebieden met een tekort, die verschilt van die van de marktdeelnemers van de gebieden zonder tekort, berusten dergelijke verschillen in behandeling namelijk op objectieve verschillen: een ontoereikende productie van suikerbieten en suiker. De regionalisatie van de prijzen kan dus niet als een discriminatie worden beschouwd (zie in deze zin arrest van 27 september 1979, Eridania en Società italiana per l'industria degli zuccheri, 230/78, Jurispr. blz. 2749, punt 19).

Zoals reeds in punt 48 van het onderhavige arrest is verklaard, heeft de Raad, teneinde in het kader van de GOM voor suiker de productietekorten in de gebieden met een tekort te kunnen verhelpen, een discretionaire bevoegdheid die met name de aard en draagwijdte van de vast te stellen bepalingen geldt.

Uit een en ander volgt, dat het stelsel van regionalisatie noch omdat de door de fabrikanten aan de bietentelers te betalen prijzen hoger zijn dan in de gebieden zonder tekort, noch omdat deze laatste met betrekking tot de uitvoer op hinderpalen stuiten, een discriminatie oplevert.

De beperkingen van het vrije verkeer van Italiaanse suiker

Ter zake volstaat de vaststelling, dat de beperkingen van het vrije verkeer binnen de Gemeenschap van de in gebieden met een tekort geproduceerde suiker alsook de in de praktijk uit het regionalisatiestelsel voortvloeiende onmogelijkheid voor de producenten uit deze gebieden om suiker uit te voeren, de noodzakelijke en zelfs beoogde consequenties van dit stelsel zijn. Om het productietekort in een bepaald gebied te verminderen zonder afbreuk te doen aan de waarborgen van de bietentelers inzake werkgelegenheid en levensstandaard, noch aan de gelijkwaardige waarborgen van de fabrikanten, kan het niet als willekeur worden aangemerkt, indien door de invoering van een dergelijk stelsel ervoor wordt gezorgd, dat de productie uit een gebied met een tekort zoveel mogelijk in dat gebied wordt afgezet.

De gestelde steun aan de bietentelers

De grief dat het regionalisatiestelsel een steun aan de bietentelers vormt, die ten laste van de suikerproducenten komt, heeft geen doel. Zoals de advocaat-generaal in punt 98 van zijn conclusie heeft verklaard, is de verhoging van de minimumaankoopprijs voor suikerbieten in het stadium van de productie van de grondstof slechts een logische consequentie van de afgeleide interventieprijs.

Uit een en ander volgt, dat bij onderzoek van de tweede vraag niet is gebleken van feiten of omstandigheden die de geldigheid van verordening nr. 1785/81 kunnen aantasten.

Mitsdien moet op de beide door de nationale rechter gestelde vragen worden geantwoord, dat bij onderzoek van deze vragen niet is gebleken van feiten of omstandigheden die de geldigheid van de verordeningen nrs. 1580/96 en 1785/81 kunnen aantasten.