Hof van Justitie EU 28-09-2000 ECLI:EU:C:2000:519

Het toepasselijke recht

De feiten en de procedure in het hoofdgeding

Op 5 januari 1996 is tegen Hume een vooronderzoek geopend, waarna hij voor de verwijzende rechter is gedaagd. Hume wordt ten laste gelegd, dat hij een voertuig in de zin van de verordening heeft bestuurd zonder dat hij na maximaal twaalf dagelijkse rijtijden twee aaneensluitende wekelijkse rusttijden had genoten, als vereist bij artikel 6, lid 1, en gedefinieerd in artikel 8, lid 3. Zodoende zou hij Section 96(1 IA) van de Transport Act 1968 hebben overtreden.

Hume was buschauffeur en zijn werkzaamheden waren van dien aard, dat hij gebruik kon maken van artikel 6, lid 1, vierde en vijfde alinea, van de verordening. In de periode van 16 tot 24 juli 1995 nam hij geen enkel wekelijkse rusttijd in acht. Daarop nam hij, in de periode van maandag 24 juli 1995 tot woensdag 26 juli 1995, een rusttijd van 38 uur en 30 minuten. Nadien nam hij op donderdag 3 augustus 1995 een rusttijd van 36 uur en 30 minuten.

Hij stelt, dat hij de wekelijkse rusttijd van de week die op 17 juli 1995 was begonnen, op 24 en 25 juli 1995 had genomen, door die rusttijd met toepassing van artikel 8, lid 5, van de verordening te verschuiven. De wekelijkse rusttijd voor de week die op 24 juli 1995 was begonnen, zegt hij te hebben genomen op 4 en 5 augustus, eveneens door deze conform die bepaling te verschuiven.

Hume betwist dus het argument van het Vehicle Inspectorate, de instantie die namens de Secretary of State for Transport de overtreding vervolgt, dat de rusttijd, om aan de wekelijkse rusttijd van de tweede week te kunnen worden gekoppeld, niet alleen in die tweede week moet zijn genomen, maar ook tezamen met de rusttijd voor die tweede week, dat wil zeggen aansluitend.

Aangezien de Sedgefield Magistrates' Court twijfel koestert over de uitlegging van de verordening, heeft het besloten de behandeling van de zaak te schorsen en het Hof om een prejudiciële beslissing te verzoeken over de twee navolgende vragen:

1. Indien een daartoe gerechtigd bestuurder krachtens artikel 8, lid 5, van verordening (EEG) nr. 3820/85 van de Raad verkiest, zijn wekelijkse rusttijd te verschuiven naar de daaropvolgende week, moet hij in die volgende week dan twee opeenvolgende wekelijkse rusttijden nemen zonder onderbreking daartussen?

2. Indien de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, moet die bestuurder in de volgende week dan toch twee wekelijkse rusttijden nemen, of mag hij de wekelijkse rusttijd voor die tweede week op zijn beurt verschuiven naar de daaropvolgende week?”

De eerste vraag

Wat de relatie betreft tussen de wekelijkse rusttijd die wordt verschoven naar de week die volgt op die waarin hij moet wordt genomen, en de wekelijkse rusttijd van de tweede week, verlangt artikel 8, lid 5, van de verordening, dat de eerste wordt „gevoegd bij” de tweede.

In de verschillende taalversies van deze laatste uitdrukking worden de volgende formuleringen gebruikt: „adscribirse” (Spaanse versie), „tages sammen” (Deense versie), „angehängt” (Duitse versie), „να ληΦθεί μαζί” (Griekse versie), „added on” (Engelse versie), „rattachée” (Franse versie), „collegato” (Italiaanse versie), „gevoegd bij” (Nederlandse versie), „ligado” (Portugese versie), „yhteydessä” (Finse versie) en „läggas sammen” (Zweedse versie).

Deze formuleringen blijken alle hetzelfde te betekenen, namelijk dat de wekelijkse rusttijd tezamen met de wekelijkse rusttijd van de volgende week moet worden genomen.

Deze letterlijke uitlegging strookt met het doel van de verordening. Volgens de eerste overweging van haar considerans worden met de verordening drie doelstellingen nagestreefd, namelijk de harmonisatie van de concurrentievoorwaarden, de verbetering van de arbeidsvoorwaarden en de verbetering van de verkeersveiligheid. In de negentiende overweging van de considerans wordt verklaard, „dat het voor de sociale vooruitgang en de verkeersveiligheid bevorderlijk is dat de wekelijkse rusttijd wordt verlengd, waarbij echter tegelijk de mogelijkheid dient te worden geschapen dat deze rusttijd wordt verkort mits de bestuurder de niet opgenomen rusttijdgedeelten binnen een bepaalde tijd op een door hem gekozen plaats kan compenseren”.

Daartoe wordt in artikel 8, lid 3, van de verordening als algemene regel een wekelijkse rusttijd van 45 achtereenvolgende uren vastgesteld, die in de loop van elke week moet worden genomen en die onder bepaalde voorwaarden kan worden ingekort, waarbij iedere verkorting wordt gecompenseerd door een even grote rusttijd die aaneengesloten wordt genomen vóór het einde van de derde week die volgt op de betrokken week.

Voor zover artikel 8, lid 5, van de verordening een verschuiving van de periode van wekelijkse rusttijd toestaat en dus een afwijking van de algemene regeling inhoudt, mag die bepaling niet extensief worden uitgelegd. Bovendien moet de draagwijdte ervan worden bepaald met inachtneming van de doelstellingen van de verordening (zie, in die zin, arrest van 17 maart 1998, Sjöberg, C-387/96, Jurispr. blz. I-1225, punt 14).

Het staat vast, dat de uitlegging van artikel 8, lid 5, van de verordening, volgens welke de verschoven wekelijkse rusttijd tezamen met de wekelijkse rusttijd van de tweede week moet worden genomen, het meest geschikt is ter bereiking van de doelstelling van de verbetering van de arbeidsvoorwaarden en van de verkeersveiligheid.

Die uitlegging garandeert immers, dat de chauffeurs als compensatie voor een rusttijd die zij niet hebben genomen, een langere en ononderbroken rustperiode genieten, zodat zij effectief kunnen rusten.

Bovendien blijkt uit de context van artikel 8, lid 5, van de verordening, en met name uit lid 6 van die bepaling, dat de wetgever in het algemeen wenste te bereiken, dat de inkorting van een rustperiode wordt gecompenseerd door de verlenging van een andere rustperiode.

Mitsdien moet op de eerste vraag worden geantwoord, dat artikel 8, lid 5, van de verordening aldus moet worden uitgelegd, dat een chauffeur die verkiest zijn wekelijkse rusttijd te verschuiven naar de daaropvolgende week, in die volgende week twee opeenvolgende wekelijkse rusttijden moet nemen zonder onderbreking daartussen.

De tweede vraag

Aangezien de tweede vraag slechts is gesteld voor het geval de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, behoeft zij niet te worden beantwoord.

Kosten

De kosten door de regering van het Verenigd Koninkrijk en de Franse en de Portugese regering, alsmede door de Commissie wegens indiening van hun opmerkingen bij het Hof gemaakt, kunnen niet voor vergoeding in aanmerking komen. Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de nationale rechterlijke instantie over de kosten heeft te beslissen.