Hof van Justitie EU 07-03-2002 ECLI:EU:C:2002:146

Toepasselijke bepalingen

2 Artikel 2, eerste alinea, van besluit 70/243/EGKS, EEG, Euratom van de Raad van 21 april 1970 betreffende de vervanging van de financiële bijdragen van de lidstaten door eigen middelen van de Gemeenschappen (PB L 94, biz. 19) luidt als volgt:

„Met ingang van 1 januari 1971 vormen de ontvangsten uit:

1. de heffingen, premies, extra bedragen of compenserende bedragen, aanvullende bedragen of aanvullende elementen en de overige door de instellingen van de Gemeenschappen in het kader van het gemeenschappelijk landbouwbeleid ingevoerde of in te voeren rechten op het handelsverkeer met niet-lidstaten [...];

2. de rechten van het gemeenschappelijk douanetarief en de overige door de instellingen van de Gemeenschappen ingevoerde of in te voeren rechten op het handelsverkeer met niet-lidstaten [...],

[...] eigen middelen die op de begroting van de Gemeenschappen worden opgevoerd.”

3 Voorts is in artikel 6, lid 1, van besluit 70/243 bepaald:

„De in de artikelen 2, 3 en 4 bedoelde communautaire middelen worden door de lidstaten geheven overeenkomstig de nationale wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen, die daartoe in voorkomend geval worden gewijzigd. De lidstaten stellen deze middelen ter beschikking van de Commissie.”

4 Besluit 70/243 is ingetrokken en per 1 januari 1986 vervangen door besluit 85/257/EEG, Euratom van de Raad van 7 mei 1985 betreffende het stelsel van eigen middelen van de Gemeenschappen (PB L 128, blz. 15), dat de hierboven aangehaalde bepalingen van besluit 70/243 grotendeels overneemt.

5 Besluit 85/257 is op zijn beurt ingetrokken en per 1 januari 1988 vervangen door besluit 88/376/EEG, Euratom van de Raad van 24 juni 1988 betreffende het stelsel van eigen middelen van de Gemeenschappen (PB L 185, blz. 24), dat eveneens de hierboven aangehaalde bepalingen van besluit 70/243 grotendeels overneemt.

6 Artikel 1 van verordening (EEG, Euratom, EGKS) nr. 2891/77 van de Raad van 19 december 1977 houdende toepassing van besluit 70/243 (PB L 336, blz. 1), die met ingang van het begrotingsjaar 1978 van toepassing was, luidt als volgt:

„De [...] eigen middelen van de Gemeenschappen [...] worden door de lidstaten vastgesteld overeenkomstig hun wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen en worden ter beschikking van de Commissie gesteld en gecontroleerd op de in deze verordening vastgestelde wijze [...]”

7 Artikel 2 van verordening nr. 2891/77 bepaalt:

„Voor de toepassing van deze verordening geldt een recht als vastgesteld zodra de overeenkomstige vordering door de bevoegde dienst of instelling van de lidstaat deugdelijk is geconstateerd.

Wanneer er aanleiding toe bestaat een correctie aan te brengen in een overeenkomstig de eerste alinea uitgevoerde vaststelling, gaat de bevoegde dienst of instelling van de lidstaat over tot een nieuwe vaststelling.”

8 In artikel 9, lid 1, eerste alinea, van verordening nr. 2891/77 is bepaald:

„Het bedrag van de vastgestelde eigen middelen wordt door iedere lidstaat geboekt op het credit van de rekening welke daartoe op naam van de Commissie bij zijn schatkist of bij het orgaan dat die lidstaat aanwijst is geopend.”

9 Artikel 11 van verordening nr. 2891/77 bepaalt:

„Elke vertraging bij het boeken op de in artikel 9, lid 1, bedoelde rekening, verplicht de betrokken lidstaat tot het betalen van rente ten belope van de hoogste discontovoet die op de vervaldatum in de lidstaten wordt toegepast. Deze rente wordt met 0,25 punt per maand vertraging verhoogd. De aldus verhoogde rente geldt voor de gehele periode van de vertraging.”

10 Artikel 18, leden 1 en 2, eerste alinea, van verordening nr. 2891/77 luidt als volgt:

„1. De lidstaten verrichten de verificaties en enquêtes met betrekking tot de vaststelling en het ter beschikking stellen van de eigen middelen. [...]

2. In dit kader:

• [...]

• betrekken de lidstaten de Commissie, op haar verzoek, bij de door hen uitgevoerde controles.”

11 Verordening nr. 2891/77 is ingetrokken en per 1 januari 1989 vervangen door verordening (EEG, Euratom) nr. 1552/89 van de Raad van 29 mei 1989 houdende toepassing van besluit 88/376 (PB L 155, biz. 1), waarvan de artikelen 1, 2, 9, lid 1, 11 en 18, leden 1 en 2, de hierboven aangehaalde bepalingen van verordening nr. 2891/77 in wezen overnemen.

12 Verordening nr. 1552/89 is krachtens artikel 24 daarvan van toepassing per 1 januari 1989.

13 In artikel 2 van verordening (EEG) nr. 1496/68 van de Raad van 27 september 1968 inzake de definitie van het douanegebied van de Gemeenschap (PB L 238, biz. 1) is bepaald:

„Gezien de daarop van toepassing zijnde overeenkomsten en verdragen worden de in de bijlage vermelde gebieden die buiten het grondgebied van de lidstaten zijn gelegen, beschouwd als deel uitmakende van het douanegebied van de Gemeenschap.”

14 Punt 3 van de bijlage bij verordening nr. 1496/68 bepaalt:

„Italië:

Het grondgebied van de Republiek San Marino zoals dit is omschreven in de overeenkomst van 31 maart 1939 (wet van 6 juni 1939, nr. 1220).”

15 Verordening nr. 1496/68 is per 1 januari 1985 vervangen door verordening (EEG) nr. 2151/84 van de Raad van 23 juli 1984 betreffende het douanegebied van de Gemeenschap (PB L 197, blz. 1). Artikel 2 van verordening nr. 2151/84 en punt 3 van de bijlage daarbij komen overeen met de hierboven aangehaalde bepalingen van verordening nr. 1496/68.

16 Bovendien bepaalt artikel 3 van verordening nr. 2151/84:

„Behoudens andersluidende specifieke bepalingen, die hetzij uit overeenkomsten hetzij uit autonome communautaire maatregelen voortvloeien, is de communautaire douanewetgeving uniform van toepassing in het gehele douanegebied van de Gemeenschap.”

17 In artikel 2 van richtlijn 68/312/EEG van de Raad van 30 juli 1968 inzake de harmonisatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen met betrekking tot: 1. het aanbrengen bij de douane van goederen die het douanegebied van de Gemeenschap binnenkomen, 2. de voorlopige opslag van deze goederen (PB L 194, blz. 13) is bepaald dat alle goederen die het douanegebied van de Gemeenschap binnenkomen, aan de controle van de douane onderworpen zijn, en onmiddellijk aan een douanekantoor of op een andere door de bevoegde nationale autoriteiten aangewezen en onder toezicht van de douane staande plaats moeten worden aangebracht.

18 Voorts moet volgens artikel 3 van richtlijn 68/312 van deze goederen een summiere aangifte worden gedaan, en volgens artikel 4 dient de summiere aangifte onverwijld door de beheerder van de goederen of door diens vertegenwoordiger te worden gedaan.

19 Voorts bepaalt artikel 5 van richtlijn 68/312 dat de bij de douane aangebrachte goederen onder douanecontrole moeten blijven tot het ogenblik waarop door de douanedienst toestemming tot wegvoeren wordt gegeven. De artikelen 6 en 7 van deze richtlijn bepalen dat de goederen moeten worden aangegeven om ze onder een douanestelsel te brengen, of dat zij weer buiten de Gemeenschap moeten worden gevoerd voor het verstrijken van bepaalde termijnen. Ontbreekt een dergelijke aangifte, of zijn de goederen niet binnen de gestelde termijn buitengevoerd, dan moeten de bevoegde nationale autoriteiten volgens artikel 9 van de richtlijn de nodige maatregelen nemen om aan deze goederen onmiddellijk en eventueel ambtshalve een douanestelsel toe te wijzen.

20 Richtlijn 68/312 is per 1 januari 1992 vervangen door verordening (EEG) nr. 4151/88 van de Raad van 21 december 1988 tot vaststelling van de bepalingen die van toepassing zijn op goederen die het douanegebied van de Gemeenschap worden binnengebracht (PB L 367, blz. 1). Deze verordening neemt de hierboven aangehaalde bepalingen van richtlijn 68/312 in wezen over.

21 In artikel 2, sub a, van richtlijn 79/623/EEG van de Raad van 25 juni 1979 inzake de harmonisatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen op het gebied van de douaneschuld (PB L 179, blz. 31) is bepaald:

„Er ontstaat een douaneschuld bij invoer:

1. wanneer goederen die aan rechten bij invoer onderworpen zijn in het douanegebied van de Gemeenschap in het vrije verkeer worden gebracht.”

22 Richtlijn 79/623 is per 1 januari 1989 ingetrokken bij verordening (EEG) nr. 2144/87 van de Raad van 13 juli 1987 inzake de douaneschuld (PB L 201, biz. 15). Deze verordening neemt de hierboven aangehaalde bepaling van richtlijn 79/623 in wezen over.

23 Krachtens de Convenzione di amicizia e buon vicinato, gesloten tussen de Republiek San Marino en Italië op 31 maart 1939 (Verdrag van vriendschap en goede nabuurschap; hierna: „verdrag San Marino/Italië”), maakte San Marino deel uit van het Italiaanse douanegebied. Op basis van dit verdrag was Italië belast met de inning van de invoerrechten op voor consumptie bestemde goederen die op het grondgebied van de Republiek San Marino werden ingevoerd. De verschuldigde rechten werden dus aan de Italiaanse schatkist betaald en als tegenprestatie betaalde Italië een jaarlijkse forfaitaire vergoeding aan de Republiek San Marino.

24 Op 1 december 1992 is aan dit douanestatuut van San Marino een einde gekomen. Op die datum is de Interimovereenkomst inzake handel en een douane-unie tussen de Europese Economische Gemeenschap en de Republiek San Marino in werking getreden, die namens de Gemeenschap was goedgekeurd bij besluit 92/561/EEG van de Raad van 27 november 1992 (PB L 359, biz. 13; hierna: „overeenkomst” of „overeenkomst EEG/San Marino”).

25 Bij deze overeenkomst is tussen de Gemeenschap en San Marino een douane-unie tot stand gebracht. Om te beginnen vindt volgens deze overeenkomst het handelsverkeer tussen de Gemeenschap en San Marino plaats met vrijdom van in- en uitvoerrechten en heffingen van gelijke werking. Voorts worden producten uit derde landen waarvoor de invoerformaliteiten zijn verricht en de verschuldigde douanerechten en heffingen van gelijke werking zijn geïnd en waarvoor geen gehele of gedeeltelijke teruggave van deze rechten of heffingen heeft plaatsgevonden, beschouwd als zich in de Gemeenschap in het vrije verkeer bevindend. Verder past de Republiek San Marino ten opzichte van derde landen het douanetarief van de Gemeenschap toe. Ten slotte wordt de Gemeenschap gemachtigd in naam en voor rekening van de Republiek San Marino de inklaringsformaliteiten te vervullen, en met name goederen uit derde landen bestemd voor deze Republiek in het vrije verkeer te brengen.

Feiten en precontentieuze procedure

26 Uit het dossier blijkt dat het onderhavige geding betrekking heeft op de invoer tussen 1979 en 1992 van goederen afkomstig uit derde landen en bestemd voor San Marino, waarop de Italiaanse autoriteiten krachtens het verdrag San Marino/Italië invoerrechten hebben geïnd. Vaststaat dat de overeenkomst EEG/San Marino, die op 1 december 1992 in werking is getreden, in de onderhavige zaak derhalve niet van toepassing is.

27 Van mening dat zij de aldus voor de jaren 1979 tot en met 1984 geïnde invoerrechten, die 9 410 311 986 ITL bedroegen, ten onrechte als eigen inkomsten van de Gemeenschappen hadden geboekt, en derhalve deze rechten ten onrechte aan de Commissie hadden afgedragen, hebben de Italiaanse autoriteiten de Commissie bij telexbericht van 3 juni 1985 gevraagd in te stemmen met correcties van de bedragen van de eigen middelen via debetvaststellingen. Voorts hebben zij de Commissie gevraagd ermee in te stemmen dat de Italiaanse Republiek voortaan bij de betaling van de eigen middelen van de Gemeenschappen geen rekening meer zou moeten houden met de invoerrechten op goederen bestemd voor verbruik op het grondgebied van San Marino.

28 Bij telexbericht van 7 juni 1985 en daarna bij brief van 18 juli 1985 heeft de Commissie voorbehoud gemaakt inzake de voorgenomen vermindering, en de Italiaanse autoriteiten laten weten dat een dergelijke aftrek slechts mogelijk was voorzover de resultaten van de krachtens verordening nr. 2891/77 verrichte gezamenlijke controles dit rechtvaardigden.

29 Vervolgens hebben in 1985 en 1987 twee overlegvergaderingen tussen de Commissie en de Italiaanse autoriteiten plaatsgevonden. Daarna heeft de Commissie bij brief van 11 juni 1987 de Italiaanse autoriteiten toelating verleend om voor de boekjaren na 1982 een vermindering toe te passen op basis van de werkelijke bedragen die voortvloeien uit de toepassing van het afgeleide gemeenschapsrecht op de invoer van goederen bestemd voor San Marino, onder voorbehoud van door haar gemachtigden te verrichten controles. In deze brief heeft zij echter het volgende beklemtoond:

1. In de toekomst mogen de Italiaanse autoriteiten maandelijks de rechten bij invoer van goederen afkomstig uit derde landen en bestemd voor San Marino in mindering brengen op het bedrag van de rechten die ter beschikking van de Gemeenschap worden gesteld. Het in mindering gebrachte bedrag moet uitdrukkelijk in de maandelijkse overzichten worden vermeld, evenals de opsplitsing ervan tussen douanerechten en landbouwheffingen.

[...]

1. Alle bedragen — zowel voor het verleden als voor de toekomst — worden slechts aanvaard onder voorbehoud van controles in samenwerking met de Commissie overeenkomstig verordening nr. 2891/77 (thans verordening nr. 1552/89). Meer in het algemeen rekent de Commissie erop dat de Italiaanse autoriteiten alles in het werk stellen om te voorkomen dat goederen bestemd voor San Marino nadien weer in Italië worden ingevoerd. Indien in het goederenverkeer van derde landen naar San Marino bewegingen van een ongerechtvaardigde omvang worden vastgesteld, kan de Commissie het onderhavige akkoord ter discussie stellen.

Zodra de Italiaanse autoriteiten hebben laten weten dat zij met het voorgaande instemmen, mogen zij de voorgenomen verminderingen toepassen.”

30 Ofschoon de Italiaanse autoriteiten de Commissie pas op 3 maart 1990 hebben laten weten dat zij met de inhoud van de brief van 11 juni 1987 instemden, hebben zij reeds in oktober 1988 de tijdens de boekjaren 1982, 1983 en 1984 geïnde rechten ten belope van 5 269 620 911 ITL in mindering gebracht.

31 Van 23 tot en met 27 april 1990 en van 28 januari tot en met 1 februari 1991 hebben gemachtigden van de Commissie krachtens artikel 18, lid 2, van verordening nr. 1552/89 in Italië twee gezamenlijke controles verricht.

32 Bij brief van 31 mei 1991 heeft de Commissie de Italiaanse autoriteiten het verslag van deze twee controles (hierna: „controleverslag”) bezorgd. Blijkens dit verslag kon zij de betrokken verminderingen niet langer aanvaarden.

33 Volgens het controleverslag waren de voorwaarden waarvan de Commissie haar instemming met het beginsel van de betrokken verminderingen had doen afhangen, blijkbaar niet volledig vervuld. De conclusie van dit verslag luidde dat wegens het ontbreken van toezicht aan de grens tussen Italië en San Marino en het ontoereikende aantal controles, handelsstromen tussen derde landen en de Gemeenschap via San Marino niet konden worden uitgesloten, en dat de Italiaanse Republiek derhalve de volgende maatregelen moest treffen om een verlies van eigen middelen te voorkomen:

• volledige herziening van de bedragen voor de jaren 1979 tot en met 1989 waarvoor de vermindering is gevraagd en controle per 1 januari 1990 van de gegrondheid van de rechten die op de nationale begrotingshoofdstukken zijn geboekt, teneinde na te gaan of de betrokken bedragen daadwerkelijk voor San Marino bestemde goederen betreffen. Deze controles moeten hetzij op basis van de aangiften voor het vrije verkeer, hetzij op basis van de A.2 8-documenten worden verricht;

• onderzoek van de uitvoer uit San Marino vanaf 1 januari 1979, teneinde eventuele verkeersverleggingen vast te stellen die tot een verlies van eigen middelen kunnen leiden.

34 Verder stelde de Commissie in het controleverslag dat haars inziens de Italiaanse Republiek bepaalde aspecten van haar controlesysteem moest verbeteren.

35 Niettemin hebben de Italiaanse autoriteiten in september 1991 voor de jaren 1979-1981 in totaal een bedrag van 4 140 691 075 ITL in mindering gebracht. Tevens hebben zij voor de boekjaren 1990-1992 een bedrag van in totaal 19 813 010 240 ITL niet betaald. Rekening houdend met de bedragen die reeds in 1988 voor de boekjaren 1982-1984 in mindering waren gebracht, is alles samen een bedrag van 29 223 322 226 ITL ingehouden.

36 In hun antwoord van 20 januari 1992 hebben de Italiaanse autoriteiten de conclusies van het controleverslag betwist, stellende dat de Italiaanse regeling en controlemaatregelen voldoende veiligheidsgaranties bieden en het aan de Commissie staat het tegendeel te bewijzen.

37 In een brief van 3 juni 1992 heeft de Commissie de Italiaanse autoriteiten erop gewezen dat blijkens het controleverslag het toezicht ontoereikend was. Voorts heeft zij hen erop gewezen dat de rechten die de Italiaanse Republiek tussen januari 1986 en december 1992 voor rekening van de Republiek San Marino heeft geïnd, bijna verdrievoudigd waren, wat een onevenredige stijging is ten opzichte van de voorgaande jaren, zodat de geïnde rechten gelet op het binnenlands verbruik van San Marino buitensporig hoog moesten worden geacht.

38 Bij brief van 26 april 1993, waarin inzonderheid naar een controle van de Commissie op 22 januari 1993 wordt verwezen, hebben de Italiaanse autoriteiten de Commissie een tabel doen toekomen, waarin voor de periode 1986-1989 de bedragen zijn opgegeven van de invoerrechten die de Italiaanse douaneautoriteiten daadwerkelijk over voor San Marino bestemde goederen hebben geïnd, met indeling van deze bedragen onder drie hoofdstukken ontvangsten.

39 Zoals aangekondigd in hun brief van 26 april 1993, hebben de Italiaanse autoriteiten bij brief van 30 juli 1993 de Commissie gegevens doen toekomen over het bruto nationaal product van San Marino tijdens de periode 1985-1991 en over het toeristisch verkeer tussen 1979 en 1992.

40 Onder verwijzing naar de soortgelijke oplossing die voor Monaco geldt, heeft de Commissie bij brief van 23 februari 1994 een zogenoemde „forfaitaire berekeningsmethode” voorgesteld. Deze methode was gebaseerd op een verdeling van het totale bedrag van de voor de Italiaanse Republiek en de Republiek San Marino vastgestelde rechten, volgens het aantal inwoners van de twee staten, gecorrigeerd door een welvaartscoëfficiënt.

41 In dezelfde brief ging de Commissie er aan de hand van de forfaitaire berekeningsmethode van uit, dat van het door de Italiaanse autoriteiten gevorderde totale bedrag van 51 648 921 166 ITL, een bedrag van 10 183 686 281 ITL kon worden geacht overeen te komen met de invoerrechten op goederen bestemd voor San Marino. In haar brief verzocht de Commissie de Italiaanse autoriteiten dus vóór 1 mei 1994 een bedrag ter beschikking te stellen van 19 039 635 945 ITL, wat overeenkwam met het verschil tussen het bedrag van 29 223 322 226 ITL dat de Italiaanse autoriteiten reeds in mindering hadden gebracht als invoerrechten op goederen bestemd voor San Marino, en het door de Commissie erkende bedrag van 10 183 686 281 ITL.

42 Nadat de Italiaanse autoriteiten op 27 april 1994 negatief op dit verzoek hadden gereageerd, heeft de Commissie zich in een brief van 22 juni 1994 bereid verklaard de forfaitaire berekeningsmethode te verfijnen en rekening te houden met de argumenten van de Italiaanse Republiek in verband met het belang van het toeristisch verkeer en de toe te passen macro-economische indicator.

43 Bij brief van 8 augustus 1994 heeft de Italiaanse Republiek voorbehoud gemaakt inzake een forfaitaire berekening, waarvan zij de juridische waarde betwistte. Tevens vestigde zij de aandacht op bepaalde factoren die volgens haar niet aan de hand van een statistische methode kunnen worden beoordeeld. Volgens de Italiaanse autoriteiten is de enige betrouwbare basis om het af te trekken bedrag te bepalen, het bedrag dat is vastgesteld in de bewijsstukken in het bezit van de Italiaanse douaneautoriteiten, namelijk 51 648 921 166 ITL. Bij brief van 10 oktober 1994 heeft de Commissie de Italiaanse autoriteiten gevraagd alle betrokken bedragen te rechtvaardigen aan de hand van een passend overzicht metvermelding van onder andere de referenties van de douanedocumenten. Voorts kon zij de aftrek van bedragen slechts aanvaarden, indien de Italiaanse autoriteiten konden bewijzen dat de werkelijke bestemming van de goederen overeenkwam met de invoeraangiften voor San Marino, en dat deze goederen „definitief in de economie van deze Staat waren geïntegreerd”.

44 In haar antwoord van 2 december 1994 heeft de Italiaanse Republiek opnieuw aangevoerd dat het aan de Commissie staat het bewijs te leveren van abnormale verrichtingen of verkeersverleggingen van San Marino naar Italië of andere landen. Volgens haar kon de Commissie niet alle bedragen die voor de nog niet gecontroleerde boekjaren, namelijk 1985 en de jaren daarna, in mindering waren gebracht, ter discussie stellen. Aangezien het voorbereidende werk aanzienlijk is, was het niet mogelijk de Commissie binnen de gestelde termijn te antwoorden. Tot slot nodigden de Italiaanse autoriteiten de Commissie uit voor een gezamenlijke controle ter plaatse om de gewenste verificaties uit te voeren.

45 Bij brief van 28 juli 1995, gewijzigd bij brief van 8 november 1995, heeft de Commissie de Italiaanse regering uitgenodigd haar uiterlijk eind december 1995 een bedrag te betalen van 29 223 322 226 ITL, overeenkomend met de tussen1 februari 1979 tot en met 30 november 1992 in mindering gebrachte bedragen; bij gebreke hiervan zou de in artikel 11 van verordening nr. 1552/89 bedoelde vertragingsrente in rekening worden gebracht. Bij brieven van 26 oktober en 16 december 1995 hebben de Italiaanse autoriteiten hierop geantwoord.

46 Op 26 juni 1996 heeft de Commissie de Italiaanse Republiek een aanmaningsbrief gezonden. Daarin voerde zij aan dat de Italiaanse Republiek:

• door geen passend gevolg te geven aan de opmerkingen naar aanleiding van de door de Commissie verrichte controles, en

• door nog steeds zonder instemming van de Commissie eenzijdig de door haar afgedragen eigen middelen te korten en geen gevolg te geven aan de verzoeken van de Commissie om die verminderingen te rechtvaardigen, met het risico van een onterechte verlaging van de eigen middelen van de Gemeenschap,

de krachtens het Verdrag op haar rustende verplichtingen niet was nagekomen.

47 Derhalve verzocht de Commissie de Italiaanse regering:

• het bedrag van 29 223 322 226 ITL ter beschikking van de Commissie te stellen, en

• haar over dit bedrag vertragingsrente te betalen vanaf 1 januari 1996 en tot de terbeschikkingstelling van dit bedrag.

48 Voorts verzocht de Commissie de Italiaanse regering haar binnen twee maanden te rekenen vanaf de ontvangst van deze brief haar opmerkingen mee te delen.

49 Bij brief van 22 oktober 1996 herhaalden de Italiaanse autoriteiten hun in hun eerdere brieven uiteengezette standpunt.

50 Op 20 maart 1998 heeft de Commissie de Italiaanse Republiek een met redenen omkleed advies doen toekomen, waarin zij deze lidstaat verzocht binnen twee maanden na de betekening van dit advies te voldoen aan het verzoek tot betaling aan de Commissie van het bedrag van 29 223 322 226 ITL, vermeerderd met vertragingsrente vanaf 1 januari 1996.

51 Op 19 mei 1998 hebben de Italiaanse autoriteiten op dit met redenen omkleed advies geantwoord en hun bezwaren tegen de grieven van de Commissie gehandhaafd en verder toegelicht.

52 Onder deze omstandigheden heeft de Commissie het onderhavige beroep ingesteld.

Ten gronde

Kosten

96 Volgens artikel 69, lid 3, eerste alinea, van het Reglement voor de procesvoering kan het Hof de proceskosten over de partijen verdelen indien zij onderscheidenlijk op een of meer punten in het ongelijk worden gesteld.

97 Nu de Commissie in het ongelijk is gesteld voorzover zij vorderde dat het Hof zou vaststellen dat het bedrag van 29 223 322 226 ITL aan invoerrechten op voor San Marino bestemde goederen voor de periode 1979-1984 en 1990-1992 ter beschikking van de Commissie moet worden gesteld, en de Italiaanse Republiek in het ongelijk is gesteld voorzover zij vorderde dat het Hof zou vaststellen dat deze rechten voor de periode 1985-1989 haar toekomende nationale inkomsten vormen, dient de Commissie te worden verwezen in twee derden van de kosten en de Italiaanse Republiek in een derde van de kosten.