Hof van Justitie EU 31-01-2008 ECLI:EU:C:2008:58

Verordening nr. 1954/2003

Krachtens artikel 4, lid 1, van verordening (EG) nr. 2371/2002 van de Raad van 20 december 2002 inzake de instandhouding en de duurzame exploitatie van de visbestanden in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid^(*)„stelt de Raad communautaire maatregelen vast waarbij de toegang tot wateren en hulpbronnen en de duurzame uitoefening van visserijactiviteiten worden geregeld”. Lid 2, sub f, van dit artikel noemt met name de maatregelen om „de visserijinspanning te beperken”.

Verordening nr. 1954/2003 is een van deze maatregelen. Volgens artikel 1 ervan stelt zij „de criteria en procedures vast voor een beheerssysteem betreffende de visserijinspanning in de ICES-deelgebieden V, VI, VII, VIII, IX en X en de CECAF-sectoren 34.1.1, 34.1.2 en 34.2.0”.

Volgens artikel 2, sub b, van dezelfde verordening wordt verstaan onder „‚visserijinspanning’: het product van de capaciteit en de activiteit van een vissersvaartuig; voor een groep vaartuigen is dit de som van de visserijinspanningen van elk van de vaartuigen in de groep”.

De tweede overweging van de considerans van verordening nr. 1954/2003 preciseert dat „[d]e regeling voor de toegang tot de wateren en tot de bestanden als bedoeld in de artikelen 156 tot en met 166 en 347 tot en met 353 van de Akte van Toetreding van Spanje en Portugal^[(*)] […] op 31 december 2002 is afgelopen. Daarom dienen sommige bepalingen van verordening (EG) nr. 685/95 van de Raad van 27 maart 1995 betreffende het beheer van de visserijinspanningen voor bepaalde vangstgebieden en visbestanden van de Gemeenschap^[(*)] en verordening (EG) nr. 2027/95 van de Raad van 15 juni 1995 tot invoering van een regeling voor het beheer van de visserijinspanning voor bepaalde vangstgebieden en visbestanden van de Gemeenschap^[(*)] aan deze nieuwe rechtssituatie te worden aangepast”.

Bovendien hebben, volgens de derde overweging van de considerans van verordening nr. 1954/2003, „[a]ndere bepalingen van de verordeningen [nrs. 685/95 en 2027/95] betrekking op de invoering van een algemene regeling voor het beheer van de visserijinspanning om een toename van de visserijinspanning te voorkomen en staan los van de [Toetredingsakte]. Deze bepalingen zijn belangrijk voor het visserijbeheer en moeten gehandhaafd blijven.”

In dit verband vermeldt de vierde overweging van de considerans van verordening nr. 1954/2003 het volgende: „[o]m ervoor te zorgen dat de totale visserijinspanningsniveaus in de verschillende visserijtakken niet stijgen, moet een nieuwe regeling voor het beheer van de visserijinspanning in de […]gebieden [opgesomd in artikel 1 van deze verordening] worden vastgesteld. Bij deze regeling zal de visserijinspanning worden beperkt tot de in de periode 1998 tot en met 2002 in de betrokken visserijtakken geleverde visserijinspanning.”

Hoofdstuk II van verordening nr. 1954/2003 heeft betrekking op deze regeling van het beheer van de visserijinspanning. In dit hoofdstuk bepaalt artikel 3, „Maatregelen betreffende de vangst van demersale soorten en bepaalde weekdieren en schaaldieren”:

„1.

Behalve voor het in artikel 6, lid 1, gedefinieerde gebied:

1. maken de lidstaten een raming van de visserijinspanning die door vaartuigen met een lengte over alles van 15 m of meer als jaarlijks gemiddelde van de periode 1998 tot en met 2002 is verricht in elk van de in artikel 1 genoemde ICES-deelgebieden en CECAF-sectoren voor de demersale visserij, met uitzondering van de demersale visserij die valt onder verordening (EG) nr. 2347/2002 van de Raad van 16 december 2002 tot vaststelling van bijzondere voorwaarden voor de toegang tot diepzeebestanden[^(*)] en bij de visserij daarop in acht te nemen voorschriften […], en de visserij van Sint-Jakobsschelp, Noordzeekrab en Europese spinkrab, overeenkomstig de bijlage bij deze verordening. Voor de berekening van de visserijinspanning moet de vangstcapaciteit van een vaartuig gemeten worden als het geïnstalleerd vermogen uitgedrukt in kilowatt (kW);

2. verdelen de lidstaten het overeenkomstig a) geraamde visserijinspanningsniveau in elk ICES-deelgebied en elke CECAF-sector over elk van de onder a) genoemde visserijtakken.

[…]”

Verder bevat verordening nr. 1954/2003 een specifieke beheersregeling voor de visserijinspanning in een biologisch kwetsbaar gebied voor de Ierse kust. De zevende overweging van de considerans van deze verordening preciseert in dit verband dat „[t]en zuiden en ten westen van Ierland […] een gebied [is] aangemerkt als gebied met hoge concentraties van jonge heek. Voor dat gebied gelden speciale beperkingen op het gebruik van demersaal vistuig. Eveneens terwille van de bescherming van dit bestand moeten er binnen de hierboven omschreven algemene regeling specifieke eisen inzake vangstbeperkingen worden vastgesteld. […]”.

De specifieke beheersregeling voor de visserijinspanning in dit biologisch kwetsbare gebied, dat nauwkeurig is afgebakend in artikel 6, lid 1, van verordening nr. 1954/2003, wordt omschreven in lid 2 van hetzelfde artikel, dat bepaalt dat „voor het in lid 1 omschreven gebied […] de lidstaten een raming van de visserijinspanning [maken] die door vaartuigen met een lengte over alles van 10 m of meer als jaarlijks gemiddelde van de periode van 1998 tot en met 2002 is uitgeoefend in het kader van de demersale visserij, met uitzondering van de gebieden en sectoren die vallen onder verordening [nr. 2347/2002], en de visserij van Sint-Jakobsschelp, Noordzeekrab en Europese spinkrab, en […] [verdelen] de aldus voor elk van deze visserijtakken geraamde visserijinspanning”.

Ten slotte bepaalt artikel 11, lid 1, van verordening nr. 1954/2003 dat de Commissie van de Europese Gemeenschappen aan de hand van de informatie die de lidstaten haar verschaffen, „bij de Raad een voorstel in[dient] voor een verordening tot vaststelling van het maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveau voor elke lidstaat en voor de verschillende in de artikelen 3 en 6 omschreven deelgebieden en visserijtakken”.

Luidens artikel 11, lid 2, eerste alinea, van deze verordening „neemt de Raad, op voorstel van de Commissie, met gekwalificeerde meerderheid van stemmen een besluit over het in lid 1 bedoelde maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveau”.

Op grond van deze bepaling heeft de Raad verordening nr. 1415/2004 vastgesteld, die het voorwerp is van het onderhavige beroep tot nietigverklaring.

Verordening nr. 1415/2004

Volgens de laatste overweging van de considerans van verordening nr. 1415/2004, „[moet] [h]et voor de vaartuigen die de vlag van een lidstaat voeren, per groep soorten, per gebied en per visserijtak vast te stellen maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveau […] gelijk zijn aan een vijfde van de totale visserijinspanning door de betrokken vaartuigen in de vijfjarige periode van 1998 tot en met 2002”.

Deze verordening bepaalt:

„ Artikel 1 Onderwerp

  Onderwerp

Bij deze verordening wordt het maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveau vastgesteld voor elke lidstaat en voor de verschillende in de artikelen 3 en 6 van verordening (EG) nr. 1954/2003 omschreven gebieden en visserijtakken.

Artikel 2 Vaststelling van het maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveau

  Vaststelling van het maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveau

1.

De maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveaus voor iedere lidstaat per groep soorten, per gebied en per visserijtak voor het in artikel 3, lid 1, sub a en b, van verordening (EG) nr. 1954/2003 bedoelde gebied, staan in bijlage I bij deze verordening.

2.

De maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveaus voor iedere lidstaat per groep soorten, per gebied en per visserijtak voor het in artikel 6, lid 1, van verordening (EG) nr. 1954/2003 bedoelde gebied, staan in bijlage II bij deze verordening.

Artikel 3 Doorvaart door een gebied

  Doorvaart door een gebied

1.

Elke lidstaat zorgt ervoor dat het gebruik van visserijinspanningstoewijzingen per gebied, zoals gedefinieerd in de artikelen 3 en 6 van verordening (EG) nr. 1954/2003, niet ertoe leidt dat er gedurende langere tijd wordt gevist vergeleken met de visserijinspanningsniv[e]aus geleverd gedurende de referentieperiode.

2.

De visserijinspanning van een vaartuig als gevolg van de doorvaart door een gebied waarin gedurende de referentieperiode niet was gevist, mag niet worden gebruikt om in dat gebied te vissen. Elke lidstaat houdt van die visserijinspanning aparte registers bij.

Artikel 4 Methode

  Methode

Elke lidstaat zorgt ervoor dat voor de registratie van de visserijinspanning dezelfde methode wordt gebruikt als voor de beoordeling van de visserijinspanningsniveaus krachtens de artikelen 3 en 6 van verordening (EG) nr. 1954/2003.

Artikel 5 Naleving van andere regelingen tot beperking van de visserijinspanning

  Naleving van andere regelingen tot beperking van de visserijinspanning

De overeenkomstig de bijlagen I en II vastgestelde maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveaus laten visserijinspanningsbeperkingen in het kader van herstelplannen en andere beheersmaatregelen van communautair recht onverlet, met dien verstande dat steeds de maatregel met het laagste visserijinspanningsniveau moet worden nageleefd.

Artikel 6 Inwerkingtreding

  Inwerkingtreding

Deze verordening treedt in werking op de twintigste dag volgende op die van haar bekendmaking in het Publicatieblad van de Europese Unie.

Deze verordening is verbindend in al haar onderdelen en is rechtstreeks toepasselijk in elke lidstaat.”

De ontvankelijkheid van de exceptie van onwettigheid die door het Koninkrijk Spanje is opgeworpen

De eerste grief in het verzoekschrift van het Koninkrijk Spanje is gebaseerd op schending van het verbod van discriminatie op grond van nationaliteit wat betreft enerzijds de referentieperiode voor de vaststelling van het maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveau, en anderzijds de afbakening van een kwetsbaar gebied.

De argumenten ter ondersteuning van deze grief zijn dezelfde als deze lidstaat heeft aangevoerd in de reeds aangehaalde zaak Spanje/Raad.

In punt 36 van zijn verzoekschrift stelt het Koninkrijk Spanje dat de artikelen 3, 4 en 6 van verordening nr. 1954/2003 het discriminatieverbod schenden en moeten worden nietig verklaard. Op die grond had het beroep tot nietigverklaring ingesteld in de genoemde zaak Spanje/Raad.

Vervolgens preciseert het Koninkrijk Spanje dat het eveneens verordening nr. 1415/2004 betwist, aangezien deze uitvoering geeft aan de artikelen 3 en 6 van verordening nr. 1954/2003.

Wat de tweede grief betreft, misbruik van bevoegdheid door de Raad, herhaalt het Koninkrijk Spanje in zijn verzoekschrift eveneens de argumentatie die het heeft gebruikt in de zaak die tot het arrest Spanje/Raad heeft geleid. Het is van mening dat het Hof verordening nr. 1415/2004, die uitvoering geeft aan artikel 6 van verordening nr. 1954/2003, nietig moet verklaren wegens misbruik van bevoegdheid door de Raad bij de vaststelling van dit artikel 6 en van de uitvoeringsverordening.

Het Koninkrijk Spanje verklaart in repliek, die na de uitspraak van het arrest Spanje/Raad is ingediend, dat het op grond van artikel 241 EG een exceptie van onwettigheid tegen verordening nr. 1954/2003 opwerpt. Het geeft verscheidene redenen waarom de incidentele verenigbaarheidstoetsing van verordening nr. 1954/2003 zijns inziens gerechtvaardigd is.

Als een van deze redenen noemt het Koninkrijk Spanje met name dat de exceptie van onwettigheid een middel is om in voorkomend geval bepalingen te elimineren die, hoewel strijdig met het gemeenschapsrecht, de grondslag van de handeling vormen waartegen beroep tot nietigverklaring is ingesteld. In dit verband merkt het op dat er een rechtstreekse juridische samenhang bestaat tussen de uitvoeringshandeling, namelijk verordening nr. 1415/2004, en de handeling die de grondslag ervan vormt, te weten verordening nr. 1954/2003. De cijfers van de bijlagen bij verordening nr. 1415/2004 zouden immers enkel kunnen worden vastgesteld en berekend op de grondslag van de maatregelen en de voorwaarden die in de artikelen 3 en 6 van verordening nr. 1954/2003 zijn omschreven.

Bovendien is het Koninkrijk Spanje van mening dat de onderhavige zaak verschilt van het geval waarin de door een lidstaat opgeworpen exceptie van onwettigheid niet-ontvankelijk is op grond van het feit dat de termijn voor het instellen van beroep tot nietigverklaring is verstreken.^(*) Het Koninkrijk Spanje zou immers aan dit vereiste hebben voldaan toen het beroep instelde tegen de basisverordening in de reeds aangehaalde zaak Spanje/Raad.

Deze lidstaat wijst er ten slotte op dat in het in die zaak gewezen arrest de door hem aangevoerde grieven niet ten gronde zijn onderzocht, die in wezen eveneens gelden voor de uitvoeringsverordening en in casu voor de niet-toepasselijkheid van verordening nr. 1954/2003 pleiten. Gezien de afwezigheid van een beslissing ten gronde en het bestaan van een rechtstreekse juridische samenhang tussen beide relevante verordeningen is het Hof zijns inziens gedwongen zich in het onderhavige beroep uit te spreken over de vraag van de niet-toepasselijkheid van verordening nr. 1954/2003. Zonder uitspraak hierover zou het arrest van het Hof geen nuttig effect hebben.

De Raad wijst in zijn verweerschrift erop dat het Koninkrijk Spanje niet pretendeert dat verordening nr. 1415/2004 niet de bepalingen van verordening nr. 1954/2003 in acht heeft genomen. Deze lidstaat acht de bestreden verordening juist onwettig, omdat de criteria die in de artikelen 3 en 6 van verordening nr. 1954/2003 zijn vastgelegd, daarin zijn gevolgd. De Raad stelt bovendien vast dat het Koninkrijk Spanje in de reeds aangehaalde zaak Spanje/Raad het Hof heeft verzocht de artikelen 3 en 6 van deze laatstgenoemde verordening nietig te verklaren om dezelfde redenen als in de onderhavige zaak, namelijk schending van het discriminatieverbod en misbruik van bevoegdheid. De Raad zet vervolgens zijn standpunt ten gronde uiteen.

De Raad benadrukt in dupliek dat het onderhavige beroep tegen verordening nr. 1415/2004 is ingesteld in een zaak die van de zaak die tot het reeds aangehaalde arrest Spanje/Raad heeft geleid, gescheiden en autonoom is, ook al zijn beide beroepen duidelijk met elkaar verbonden. Hij wijst erop dat de inachtneming van het maximale jaarlijkse visserijinspanningsniveau dat voor iedere lidstaat door verordening nr. 1415/2004 is vastgesteld, een aanvullende verplichting is, maar losstaat van de in de artikelen 3, 4 en 6 tot en met 8 van verordening nr. 1954/2003 voorziene verplichtingen.

Hij is van mening dat de exceptie van onwettigheid die in repliek is opgeworpen, te laat is en dus niet-ontvankelijk. Hij meent namelijk dat, gelet op artikel 42, lid 2, eerste alinea, van het Reglement voor de procesvoering van het Hof^(*), de verwerping van het door het Koninkrijk Spanje ingestelde beroep in het reeds aangehaalde arrest Spanje/Raad niet als een nieuw feit kan worden beschouwd.

In dit verband wijst de Raad er met name op dat de handelingen die door de gemeenschapsinstellingen worden vastgesteld, worden vermoed geldig te zijn, zodat een arrest van het Hof dat de geldigheid van een handeling bevestigt, de rechtssituatie van de verzoeker niet wijzigt en bijgevolg geen omstandigheid vormt die het voordragen van een nieuw middel kan rechtvaardigen.

In elk geval is de Raad van mening dat het Koninkrijk Spanje de geldigheid van verordening nr. 1954/2003 niet kan aanvechten wanneer de termijn van artikel 230, laatste alinea, EG is verstreken. Indien een lidstaat werd toegestaan een gemeenschapshandeling door middel van de exceptie van onwettigheid aan te vechten telkens als een instelling een handeling ter uitvoering van deze gemeenschapshandeling vaststelt, zouden gemeenschapshandelingen die rechtsgevolgen teweegbrengen, ongelimiteerd ter discussie kunnen worden gesteld, hetgeen volgens hem ingaat tegen het doel dat de beroepstermijnen beogen, namelijk de rechtszekerheid te waarborgen.

De Raad beroept zich in dit verband op de rechtspraak van het Hof waaruit voortvloeit dat een beschikking van de gemeenschapsinstellingen die niet binnen de in artikel 230, laatste alinea, EG gestelde termijn is aangevochten door degene tot wie zij is gericht, te zijnen aanzien definitief wordt.^(*)

De Raad is van mening dat deze rechtspraak in de onderhavige zaak moet worden toegepast, hoewel er twee punten van verschil zijn: ten eerste heeft het Koninkrijk Spanje de handeling aangevochten waarvan het thans de geldigheid bestrijdt, maar is zijn beroep afgewezen, en ten tweede is de bestreden handeling in de onderhavige procedure een verordening.

Van haar kant benadrukt de Commissie om te beginnen dat de band tussen de verordeningen nrs. 1954/2003 en 1415/2004 zo nauw is, dat het onderhavige beroep een bijna letterlijke herhaling is van het beroep dat aanleiding is geweest tot het reeds aangehaalde arrest Spanje/Raad. Volgens haar is het onderhavige beroep niet werkelijk tegen verordening nr. 1415/2004 gericht, maar tegen de artikelen 3, 4 en 6 van verordening nr. 1954/2003. In geen van de middelen van het onderhavige beroep wordt verordening nr. 1415/2004 specifiek of rechtstreeks genoemd. Daarom is de Commissie van mening dat het Koninkrijk Spanje met zijn verzoek om voortzetting van de onderhavige procedure tracht te ontsnappen aan de gevolgen van het arrest waarbij zijn beroep in de reeds aangehaalde zaak Spanje/Raad is verworpen.

Bovendien is de stilzwijgende of impliciete exceptie van onwettigheid volgens de Commissie op onjuiste wijze opgeworpen, enerzijds omdat een dergelijke exceptie ondergeschikt is aan het beroep tot nietigverklaring krachtens artikel 230 EG zodat het Koninkrijk Spanje niet de onwettigheid kan inroepen van een handeling waartegen zij beroep tot nietigverklaring had kunnen instellen.^(*) Anderzijds zou de exceptie van onwettigheid niet van openbare orde zijn en zou dus uitdrukkelijk in het verzoekschrift moeten worden opgeworpen.^(*)

Volgens de Commissie moet een in repliek opgeworpen exceptie van onwettigheid als niet binnen de termijn opgeworpen worden beschouwd. Bovendien veronderstelt deze exceptie dat een nieuw middel wordt voorgedragen en dat de oorspronkelijke vordering wordt gewijzigd, hetgeen artikel 42, lid 2, eerste alinea, van het Reglement voor de procesvoering van het Hof toestaat.

Om deze redenen is de Commissie van mening dat het onderhavige beroep zonder onderzoek ten gronde moet worden verworpen.

In zijn memorie van antwoord op de memorie in interventie van de Commissie preciseert het Koninkrijk Spanje dat zijns inziens het arrest Spanje/Raad feitelijk en juridisch een nieuwe omstandigheid vormt waarvan in de loop van het geding is gebleken, zodat een nieuw middel mag worden voorgedragen overeenkomstig artikel 42, lid 2, eerste alinea, van het Reglement voor de procesvoering van het Hof. Ten slotte zou de exceptie van onwettigheid niet het beginsel van rechtszekerheid en evenmin dat van het gezag van gewijsde aantasten.

Ik deel de opvatting van de Raad en de Commissie niet, dat een exceptie van onwettigheid zoals het Koninkrijk Spanje in het onderhavige beroep heeft opgeworpen, niet-ontvankelijk is.

De Raad en de Commissie onderbouwen hun opvatting langs twee lijnen. Zij verdedigen enerzijds een principieel standpunt, dat er in wezen in bestaat dat een lidstaat geen exceptie van onwettigheid kan opwerpen tegen een gemeenschapshandeling die hij eerder had kunnen aanvechten, zelfs indien het een verordening betreft. Anderzijds zijn zij van mening dat de in de hoofdzaak opgeworpen exceptie van onwettigheid te laat is.

Ik ben daarentegen van mening dat de formulering van artikel 241 EG een lidstaat een zeer ruime mogelijkheid biedt om de niet-toepasselijkheid van een verordening in te roepen, mijns inziens ook dan wanneer hij reeds een beroep tot gedeeltelijke nietigverklaring van een verordening heeft ingesteld, maar dit beroep niet-ontvankelijk is verklaard.

Ik ben trouwens van mening dat de door het Koninkrijk Spanje opgeworpen exceptie van onwettigheid niet als te laat kan worden beschouwd, aangezien zij impliciet besloten ligt in het door het Koninkrijk Spanje ingediende verzoekschrift.

De gegrondheid van de door het Koninkrijk Spanje opgeworpen exceptie van onwettigheid

Zoals ik in het voorgaande heb aangegeven, voert het Koninkrijk Spanje ter ondersteuning van de grieven schending van het verbod van discriminatie op grond van nationaliteit en misbruik van bevoegdheid, dezelfde argumenten aan als in de eerdere zaak Spanje/Raad.

Om precies te zijn stelt het Koninkrijk Spanje ter ondersteuning van de grief schending van het verbod van discriminatie op grond van nationaliteit:

• dat de referentieperiode 1998-2002 die in verordening nr. 1954/2003 wordt gehanteerd als basis voor de berekening van de visserijinspanning, een periode is waarin voor deze lidstaat, anders dan voor andere lidstaten, ten gevolge van zijn toetreding tot de Europese Gemeenschap een restrictieve regeling gold, en

• dat het in artikel 6, lid 1, van verordening nr. 1954/2003 omschreven biologisch kwetsbare gebied waarvoor een specifieke regeling van de visserijinspanning geldt, samenvalt met het vroegere gebied — de zogenoemde „Irish Box” — waarin voor het Koninkrijk Spanje eveneens een restrictieve regeling gold.

Meer algemeen meent het Koninkrijk Spanje dat de overgangsregeling naar aanleiding van zijn toetreding tot de Gemeenschap is afgelopen op 31 december 2002, en dat de nieuwe verordening als referentieperiode niet de periode 1998-2002 had mogen nemen. Door namelijk in verordening nr. 1954/2003 deze periode te hanteren voor de raming van de visserijinspanning heeft de Raad de discriminatie bestendigd die bestond in de regeling die aan de verordening voorafging.

Het Koninkrijk Spanje meent ook dat de Raad geen rekening heeft gehouden met de specifieke situatie van de Spaanse vloot die voortvloeit uit de Toetredingsakte, hetgeen een schending van het verbod van discriminatie op grond van nationaliteit zou betekenen.

Wat de tweede grief betreft stelt het Koninkrijk Spanje dat de Raad bij de vaststelling van verordening nr. 1954/2003 misbruik van zijn bevoegdheid heeft gemaakt, daar het echte doel van de afbakening van het biologisch kwetsbare gebied niet de bescherming van jonge heek was, maar de verlenging van de beperkingen waaraan de Spaanse vloot in de „Irish Box” reeds was onderworpen.

Het Koninkrijk Spanje is namelijk van mening dat indien het beoogde doel werkelijk de bescherming van jonge heek was geweest, ook in andere gebieden van de westelijke wateren maatregelen hadden moeten worden getroffen als die waarin artikel 6 van verordening nr. 1954/2003 voorziet. Zijns inziens wordt trouwens de vaststelling van dergelijke technische maatregelen geregeld door verordening (EG) nr. 850/98 van de Raad van 30 maart 1998 voor de instandhouding van de visbestanden via technische maatregelen voor de bescherming van jonge exemplaren van mariene organismen.^(*)

Advocaat-generaal Léger heeft beide grieven in zijn conclusie bij het reeds aangehaalde arrest Spanje/Raad gedetailleerd onderzocht.

Ik ben het met de uitkomst van zijn onderzoek eens; ik veroorloof mij daarom, het Hof te verwijzen naar de punten 41 tot en met 81 van die conclusie.

Ik beperk mij hier tot de volgende punten.

Wat de eerste grief betreft lijkt het mij objectief gerechtvaardigd om, met het oog op de instandhouding van de visbestanden, in verordening nr. 1954/2003 voor alle lidstaten een regeling vast te stellen die de visserijinspanning beperkt op basis van de inspanning die iedere lidstaat in de betreffende visserijtak tijdens een eerdere recente periode van 1998 tot en met 2002 heeft geleverd. De algemene regeling van het beheer van de visserijinspanning van artikel 3 van verordening nr. 1954/2003 kan dus niet als discriminerend worden aangemerkt.

Wat het biologisch kwetsbare gebied van artikel 6, lid 1, van verordening nr. 1954/2003 betreft, blijkt uit de stukken dat de overlapping van dit gebied met de „Irish Box” beperkt is, aangezien het biologisch kwetsbare gebied minder dan de helft van de „Irish Box” beslaat.^(*) Daarom kan moeilijk staande worden gehouden dat de restrictieve regeling die krachtens verordening nr. 685/95 voor het Koninkrijk Spanje in de „Irish Box” voor de periode 1998 tot en met 2002 gold, door artikel 6, lid 1, van verordening nr. 1954/2003 ten nadele van deze lidstaat zou zijn verlengd. Bovendien berust de methode om de visserijinspanning in het biologisch kwetsbare gebied te ramen op een objectief criterium, namelijk de daadwerkelijke visserijinspanning die vaartuigen met een lengte over alles van 10 m of meer in de periode van 1998 tot en met 2002 jaarlijks gemiddeld hebben uitgeoefend, een criterium dat mij bovendien gerechtvaardigd lijkt met het oog op het doel, de visserijinspanning in een gebied met hoge concentraties jonge heek te beperken.

Ik ben bijgevolg van mening dat de eerste grief moet worden afgewezen.

Wat de tweede grief betreft meen ik, gelet op vaste rechtspraak van het Hof^(*), niet dat de Raad misbruik van zijn bevoegdheid heeft gemaakt bij de vaststelling van artikel 6 van verordening nr. 1954/2003.

Enerzijds toont volgens mij het Koninkrijk Spanje namelijk niet aan dat de specifieke beheersregeling voor de visserijinspanning in het biologisch kwetsbare gebied voornamelijk is vastgesteld met een ander doel dan de bescherming van de jonge heek.

Anderzijds ben ik van mening dat noch de omstandigheid dat technische maatregelen ter bescherming van jonge exemplaren van mariene organismen ook onder een andere verordening kunnen vallen, noch het feit dat er andere biologisch kwetsbare gebieden kunnen bestaan, in de onderhavige procedure aantoont dat de Raad misbruik heeft gemaakt van zijn bevoegdheid.

Hieruit volgt dat de tweede grief van het Koninkrijk Spanje ter onderbouwing van zijn exceptie van onwettigheid mijns inziens eveneens moet worden afgewezen.

Aangezien geen van de ter ondersteuning van de exceptie van onwettigheid aangevoerde grieven slaagt, moet deze exceptie, die het enige middel is waarop de vordering tot nietigverklaring van de artikelen 1 tot en met 6 van verordening nr. 1415/2004 is gebaseerd, worden verworpen.

Uit al het voorgaande volgt dat het onderhavige beroep als ongegrond moet worden verworpen.